Δημήτρης Στρατούλης: Ανοικτά σχολεία με μέτρα ασφάλειας και υγιεινής μαθητών και εκπαιδευτικών

Δημήτρης Στρατούλης

Στέλεχος ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

π. Βουλευτής και Υπουργός

Ανοικτά σχολεία με μέτρα ασφάλειας και υγιεινής μαθητών και εκπαιδευτικών

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσω της Υπουργού Παιδείας, τα μόνα μέτρα που ανακοινώνει λίγες ημέρες πριν το άνοιγμα των σχολείων είναι η κατά τα άλλα αναγκαία χρήση της μάσκας και ατομικών παγουριών. Με όχημα την ατομική ευθύνη μικρών μαθητών και γονιών προσπαθεί να μην αναλάβει και να κρύψει τις ευθύνες της για τη μη λήψη αποτελεσματικών μέτρων υγειονομικής προστασίας μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μαζικές προσλήψεις μονίμων εκπαιδευτικών και να εξασφαλίσει επιπλέον αίθουσες, ώστε να διασφαλιστούν οι αποστάσεις και να μπορούν να τηρηθούν τα προβλεπόμενα υγειονομικά πρωτόκολλα, προσπαθεί να κοροϊδέψει όχι μόνο εκπαιδευτικούς και γονείς αλλά και ολόκληρη την  κοινωνία, παρουσιάζοντας αριθμό μαθητών ανά τάξη, κάνοντας χρήση στατιστικών κόλπων, που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αντιθέτως ο αριθμός των εκπαιδευτικών, με βάση και τις συνταξιοδοτήσεις που έγιναν, θα είναι στην έναρξη της σχολικής χρονιάς πολύ μικρότερος από την προηγούμενη.

Επίσης, η Ελλάδα ξεκινά την σχολική χρονιά εν μέσω πανδημίας με τμήματα μεγαλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη. Αντίθετα, για να ξέρουμε τι γίνεται στην γειτονιά μας, στην Ιταλία το υπουργείο Παιδείας προσέθεσε 3.000 επιπλέον σχολικές μονάδες και προσλαμβάνει 50.000 επιπλέον εκπαιδευτικούς.

Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τις άθλιες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας, κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για τα σχολεία, μέσω του πρώην Υπουργού Παιδείας της κυβέρνησής του, του κυρίου Γαβρόγλου, μ’ ένα χυδαίο σεξιστικό έως ρατσιστικό ξέσπασμα, λέγοντας ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν αριθμητική. Αυτό συμβαίνει επειδή επί της ουσίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να πει τίποτα εναλλακτικό, επειδή ως κυβέρνηση και ως αρμόδιος τότε Υπουργός συνέχισαν την κατεδάφιση της δημόσιας παιδείας και επειδή και τώρα εν μέσω πανδημίας, εάν ήταν στην κυβέρνηση, θα έκαναν τα ίδια και απαράλλακτα με όσα κάνει η ΝΔ, αφού τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν και τις ίδιες δεσμεύσεις έχουν αναλάβει έναντι των δανειστών της χώρας μας.

Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν, ασχέτως εάν θα είναι μία βδομάδα μπροστά ή μία βδομάδα πίσω, που αυτό θα πρέπει να κριθεί με βάση την πορεία της πανδημίας. Το πρόβλημα είναι με ποιο ασφαλή τρόπο θ’ ανοίξουν.

Απαιτείται λοιπόν από την κυβέρνηση η λήψη των αναγκαίων μέτρων τώρα, και συγκεκριμένα:

• Μείωση μαθητών ανά τμήμα με ανώτατο όριο τους 15 μαθητές, προκειμένου να είναι δυνατή η τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων ανά τάξη.
• Μαζικοί διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες ώστε να μην υπάρχει με το πρώτο κουδούνι κανένα εκπαιδευτικό κενό.
• Εύρεση χώρων για να λειτουργήσουν ως σχολικές αίθουσες, ώστε να διασφαλιστούν τα περισσότερα τμήματα και οι αποστάσεις μεταξύ των μαθητών.
• Αυξημένες προσλήψεις αναπληρωτών για την κάλυψη όλων των απαραίτητων εκπαιδευτικών αναγκών.
• Αυξημένη χρηματοδότηση για κάλυψη όλων των αναγκαίων μέσων προστασίας και καθαριότητας από το κράτος (μάσκες, αντισηπτικά κλπ).
• Διενέργεια μαζικών επαναλαμβανόμενων τεστ σε όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, ώστε να υπάρξει άμεση παρέμβαση σε περίπτωση που χρειαστεί και για να ελέγχεται η διάδοση του ιού.
• Προσλήψεις μονίμου προσωπικού καθαριότητας πλήρους απασχόλησης και επαρκείς για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες λόγω covid-19 όλων των σχολείων.

Οι προσπάθειες όμως της κυβέρνησης να επιρρίψει και πάλι την ευθύνη στους πολίτες, δηλαδή τώρα στα παιδιά, στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς θα πέσει στο κενό. Ήδη οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και των γονέων για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και την προστασία της υγείας εκπαιδευτικών και μαθητών, που βρίσκονται σε εξέλιξη, το αποδεικνύουν.

Αναδημοσίευση από ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ KONTRA NEWS

Πέτρος Παπακωνσταντίνου :Κρίσιμη καμπή στα ελληνοτουρκικά

Ο υπαρκτός κίνδυνος της σύγκρουσης και η ατλαντική επιδιαιτησία

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας λόγω των ερευνών του Oruc Reis έχει ήδη ξεπεράσει σε διάρκεια την κρίση του Χόρα, το 1976. Ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου έστω από ατύχημα δεν είναι καθόλου αμελητέος, όπως έδειξε το περιστατικό με την ελληνική φρεγάτα Λήμνος και την τουρκική Kemal Reis. Εύλογα η κοινή γνώμη αναρωτιέται γιατί φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να περιμένουμε στο εγγύς μέλλον.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε τροχιά κλιμακούμενων εντάσεων τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας σειράς παραγόντων. Τρεις από αυτούς παίζουν προεξάρχοντες ρόλους. Ο πρώτος σχετίζεται με την ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο την προηγούμενη δεκαετία- το ισραηλινό Λεβιάθαν το 2010, το κυπριακό Αφροδίτη το 2011 και το αιγυπτιακό Ζορ το 2015. Οι ανακαλύψεις δημιούργησαν προσδοκίες για ανάλογα κοιτάσματα στο χώρο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και τράβηξαν το ενδιαφέρον μεγάλων εταιρειών όπως η αμερικανική Exxon, η γαλλική Total, η ιταλική ENI και η ρωσική Novatek.

Ο πιο κοντινός και εύκολος δρόμος διοχέτευσης του φυσικού αερίου από αυτά τα κοιτάσματα στην Ευρώπη θα ήταν μέσω Τουρκίας. Ωστόσο η κυβέρνηση Ερντογάν είχε ήδη προκαλέσει την οργή του Ισραήλ από την υπόθεση του Μαβί Μαρμαρά (2010) και της Αιγύπτου λόγω της υποστήριξης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην «Αραβική Άνοιξη» (2011), ενώ οι Αμερικανοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη διευρυνόμενη συνεργασία της με τη Μόσχα (S-400 κ.α.) μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα κερδίζει έδαφος το ριψοκίνδυνο, οικονομικά και γεωπολιτικά, σχέδιο κατασκευής του αγωγού EastMed, μήκους 1.900 χιλιομέτρων και σε βάθος τριών, ο οποίος, αν κάποτε γίνει πραγματικότητα (πράγμα αμφίβολο) θα μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και Ιταλίας. Η πίεση στην Τουρκία έγινε πιο έντονη τον περασμένο Ιανουάριο, όταν συγκροτήθηκε το EastMed Forum από Ισραήλ, Κύπρο, Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Ιορδανία και Παλαιστίνη, δίνοντας τροφή σε υπερφίαλες προσδοκίες περί του «νέου ΟΠΕΚ της ανατολικής Μεσογείου». Νοιώθοντας ότι απειλείται με αποκλεισμό και περιθωριοποίηση από μια ανίερη συμμαχία, η Τουρκία του Ερντογάν επέλεξε να απαντήσει πλήττοντας αυτήν που, στα μάτια της, αντιπροσωπεύει τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα. Η συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης υπό τον Σαράζ για τη χάραξη ΑΟΖ εξυπηρετούσε, πέραν των άλλων, και αυτή τη στόχευση.

Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η αποδυνάμωση της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή ύστερα από το φιάσκο των πολέμων της εποχής Μπους και τη σταδιακή απόσυρση αμερικανικών δυνάμεων ήδη επί εποχής Ομπάμα. Η διάλυση της Λιβύης ύστερα από την επίθεση του ΝΑΤΟ στον Καντάφι και ο συριακός εμφύλιος δημιούργησαν καινούργιες μαύρες τρύπες στην περιοχή. Ζυγιάζοντας κινδύνους (κυρίως λόγω Κουρδικού) και προσδοκώμενα κέρδη, η Τουρκία του Ερντογάν έσπευσε να καλύψει το γεωπολιτικό κενό, φιλοδοξώντας να αναδειχθεί σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη με προβολές στρατιωτικής ισχύος από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι τη Λιβύη. Παρά τις ισχυρές αντιδράσεις από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο, ο Τραμπ, ασκώντας εξωτερική πολιτική υπερδύναμης με όρους μετοχικής εταιρείας, ευνοούσε ένα είδος «outsourcing» των αμερικανικών συμφερόντων, ελπίζοντας ότι η Τουρκία θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στις φιλοδοξίες ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και το Ιράν. Καθώς τα προγνωστικά αυτή την περίοδο προεξοφλούν νίκη του Μπάιντεν στις εκλογές της 3^ης Νοεμβρίου (αν και τίποτα δεν μπορεί ακόμη να θεωρείται βέβαιο), ο Ερντογάν βιάζεται να αξιοποιήσει το παράθυρο ευκαιρίας που θεωρεί ότι είναι ακόμη ανοιχτό, αλλά μπορεί γρήγορα να κλείσει.

Τι θέλει ο Ερντογάν

Ο τρίτος στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία παράγοντας αφορά τις αρνητικές, για την ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή, μετατοπίσεις στο ηγεμονικό μπλοκ της Τουρκίας. Η στροφή προς τον απολυταρχισμό στο εσωτερικό και τις επιθετικές διεκδικήσεις στο εξωτερικό ήταν ήδη ορατή από την πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση του Ερντογάν με το κύμα των διαδηλώσεων που ξεκίνησαν από το Γκεζί Παρκ της Κωνσταντινούπολης, το 2013. Επιταχύνθηκαν απότομα, όμως, ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, για το οποίο ο Ερντογάν είναι πεπεισμένος ότι προήλθε από τις ΗΠΑ. Το επόμενο διάστημα, το άρχον συγκρότημα της Τουρκίας περνάει από την «μουσουλμανική δημοκρατία» (κατ’ αναλογία προς την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία) των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» στο εκρηκτικό κράμα νεοοθωμανισμού- φασίζοντος εθνικισμού, με αποκρυστάλλωμα την κυβερνητική συμμαχία ΑΚΡ- ΜΗΡ (Γκρίζοι Λύκοι). Οι στρατιωτικές επεμβάσεις σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, όπως και το δόγμα περί «γαλάζιας πατρίδας» στο Αιγαίο βοηθούν τον Ερντογάν και τους συμμάχους του να εκτρέπουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων καθώς το «τουρκικό οικονομικό θαύμα» λαχανιάζει, η λίρα χάνει διαρκώς έδαφος, τα συναλλαγματικά αποθέματα εξαντλούνται, ξένα κεφάλαια αρχίζουν να φεύγουν και ο κίνδυνος να συρθεί η χώρα ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (κάτι που θα μπορούσε να σημάνει το πολιτικό τέλος του Ερντογάν) γίνεται ολοένα και πιο ορατός.

Ωστόσο αυτή η ριψοκίνδυνη «φυγή προς τα εμπρός» προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Η Γαλλία, η μακράν ισχυρότερη μεσογειακή χώρα, δεν έχει καμία διάθεση να ανεχθεί την ανάδυση μιας Τουρκίας- ηγεμονικής δύναμης στο ανατολικό τμήμα της mare nostrum, όπως πρόσφατα χαρακτήρισε τη Μεσόγειο ο Εμανουέλ Μακρόν. Η Αίγυπτος, που έχει ένα μακρύ, πορώδες σύνορο με τη Λιβύη, αλλά και τα Εμιράτα, που φιλοδοξούν να γίνουν «Ισραήλ του Κόλπου», επείγονται επίσης να συγκρατήσουν την τουρκική επέκταση. Ο βομβαρδισμός, στις αρχές Ιουλίου, της τουρκικής βάσης στην Αλ Ουατίγια της Λιβύης (γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε, αλλά ούτε επιβεβαιώθηκε, ότι έγινε από αεροπλάνα των Εμιράτων με επιμελητειακή υποστήριξη της Γαλλίας) εγγράφεται σε αυτό το πλαίσιο. Η μερική συμφωνία Ελλάδας- Αιγύπτου για την ΑΟΖ ερέθισε ακόμη περισσότερο την Άγκυρα, αν και δεν ξεπερνούσε τις δικές της κόκκινες γραμμές (Καστελόριζο, 28ος μεσημβρινός). Με αυτά τα δεδομένα, η ελληνοτουρκική κρίση των τελευταίων εβδομάδων ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη, άλλωστε την προεξοφλούσαν επαίοντες και αξιωματούχοι σειράς χωρών καιρό τώρα. Το πρώτο, εύλογο ερώτημα είναι αν πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα.

Σε ό, τι αφορά την Τουρκία, ο Ερντογάν μπορεί να είναι μεγαλομανής, αλλά δεν είναι τυχοδιώκτης. Σκοπός του δεν είναι να οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο με την Ελλάδα (γνωρίζει και ο ίδιος ότι θα ήταν καταστροφικός και για τις δύο πλευρές), αλλά να την οδηγήσει σε μια συνολική διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης από θέση ισχύος. Γιαυτό και οι πρόσφατες προκλήσεις της Τουρκίας δεν ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές. Το Oruc Reis διεξάγει έρευνες σε διεθνή και όχι ελληνικά ύδατα (αν και ο ανυποψίαστος τηλεθεατής ή αναγνώστης στην Ελλάδα μάλλον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που του υπενθυμίζουν τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ πλήρους κυριαρχίας επί των χωρικών υδάτων και περιορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στα διεθνή ύδατα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ). Ωστόσο, παρότι δεν επιδιώκει τον πόλεμο, ο Ερντογάν δεν διστάζει να διακινδυνεύσει ένα θερμό επεισόδιο, προκαλώντας την Ελλάδα να είναι η πρώτη που θα τραβήξει τη σκανδάλη, με την πεποίθηση ότι σε αυτή την περίπτωση θα εγγράψει καινούργιες γκρίζες ζώνες, όπως στα Ίμια.

Τα διλήμματα για την Ελλάδα

Όσο για την Ελλάδα, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν επιδιώκει τη σύγκρουση- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται να συρθεί σ’ αυτήν. Από την αναγγελία του EastMed Forum μέχρι τις συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, στόχος ήταν η άσκηση πίεσης στην Τουρκία για την επίλυση των διαφορών (επισήμως η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη προς διευθέτηση διαφορά τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ) μέσω προσφυγής σε Διεθνές Δικαστήριο. Ακόμη και η μερική συμφωνία με την Αίγυπτο που εμφανίστηκε ως άσκηση επιθετικής διπλωματίας και εξόργισε τη Γερμανία, καθώς φάνηκε να αδειάζει τη μεσολαβητική πρωτοβουλία της, εντασσόταν στην ίδια στρατηγική: η Αθήνα επιδίωξε να εξασφαλίσει κάποια ατού ενόψει της επικείμενης διαπραγμάτευσης ώστε να ισοσταθμίζει το τουρκικό τετελεσμένο της συμφωνίας με την Τρίπολη, και όχι να τορπιλίσει τη διαπραγμάτευση. Άλλωστε με το να σταματάει στον 28^ο μεσημβρινό και να προβλέπει μειωμένη επήρεια για την Κρήτη, η Αθήνα έκλεινε το μάτι στην Άγκυρα για ακόμη περισσότερο μειωμένη επήρεια στο Καστελόριζο- κάτι που σημαίνει ότι η συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Το θέμα είναι ότι ο Ερντογάν, και συνολικά το κυρίαρχο μπλοκ της Τουρκίας, δεν πρόκειται να δεχθούν μια διαπραγμάτευση και, τελικά, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ αν δεν έχει προηγηθεί η επίλυση του προβλήματος των χωρικών υδάτων. Πρώτον, και το κυριότερο, γιατί αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα για την Τουρκία (η οποία, όχι τυχαία, γιαυτό και μόνο γιαυτό το ζήτημα έχει κηρύξει casus belli). Ενδεχόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια σε όλο το Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών, θα μεγάλωνε την έκταση της πλήρους ελληνικής κυριαρχίας από 43% σε 72% και θα έκλεινε όλα τα περάσματα ανοιχτής θάλασσας στα μεγάλα λιμάνια της Μικράς Ασίας για τα τουρκικά πλοία και αεροπλάνα, πράγματα που καμία τουρκική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποδεχθεί αν δεν έχει προηγηθεί ταπεινωτική στρατιωτική ήττα. Επιπροσθέτως, γιατί η όποια συμφωνία για τα χωρικά ύδατα προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για τον ορισμό υφαλοκρηπίδας/ ΑΟΖ- αν π.χ. έχουμε 12 νμ χωρικά ύδατα στην Εύβοια και την Κρήτη, 10 στη Λήμνο, 6 στο Καστελόριζο, με ρητή συναίνεση ή ανοχή της Τουρκίας, ανάλογη θα είναι η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί το Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ.

Είναι γνωστό ότι το 2003, επί κυβέρνησης Σημίτη, οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών είχαν φτάσει πολύ κοντά σε μια συμβιβαστική λύση στο θέμα των χωρικών υδάτων, με επιλεκτική εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης, η οποία θα άνοιγε το δρόμο για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ΑΟΖ. Σήμερα, ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, πρώτα απ’ όλα οι ΗΠΑ και η Γερμανία, πιέζουν για την επιστροφή σε αυτή την προσέγγιση, κάτι που θα απέτρεπε τον κίνδυνο του μοιραίου ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδεχομένως πιστεύουν ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση είναι ώριμα τα πράγματα για να περάσει η γραμμή του μεγάλου συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης, καθώς τόσο η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να την καταπιούν, έστω με πολλούς εσωτερικούς τρανταγμούς (κάτι που δεν ήταν δυνατόν όταν ο επίσης πρόθυμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε απέναντί του τον Ανδρέα Παπανδρέου ή όταν ο Σημίτης είχε απέναντί του τον Καραμανλή).

Δεν ξέρουμε αν έχουν δίκιο στους υπολογισμούς τους. Το βέβαιο είναι ότι μια παρόμοια γραμμή προσέγγισης ενέχει μεγάλο ρίσκο, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν θα θέσει στο τραπέζι άλλες, καίριας σημασίας διεκδικήσεις της- αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου, γκρίζες ζώνες επί βραχονησίδων- που συνιστούν μείζονα ζητήματα εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα. Με αυτά τα δεδομένα, το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να προσβλέπουν αυτή τη στιγμή οι δύο λαοί, Έλληνες και Τούρκοι, θα ήταν η αποκλιμάκωση της κρίσης χωρίς θερμά επεισόδια και νέα τετελεσμένα και στη συνέχεια η έναρξη απ΄ευθείας διαβουλεύσεων μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, χωρίς ατλαντική επιδιαιτησία, για τη μείωση της έντασης και την αναζήτηση λύσεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, με τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς σε θέματα που δεν αφορούν θεμελιώδη ζητήματα ασφαλείας για καμία από τις δύο πλευρές.

Υ.Γ. Υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων, δελεάζεται κανείς να υποστηρίξει ότι η παραίτηση από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής θα ήταν όχι μόνο οικολογικά βέλτιστη λύση, αλλά και το κλειδί για την αποκλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία. Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο.

Είναι αλήθεια ότι μέχρι την ανακάλυψη του κοιτάσματος ΠΡΙΝΟΣ, το 1973-74, η Τουρκία δεν είχε εγείρει καμία από τις διεκδικήσεις που προβάλλει σήμερα και οι ελληνοτουρκικές εντάσεις περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το Κυπριακό. Ωστόσο η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ήταν τότε και είναι σήμερα μόνο ο καταλύτης σε ένα μόνιμο συγκρουσιακό υπόστρωμα- ούτε το casus belli για τα χωρικά ύδατα θα εξέλιπε, ούτε το Κυπριακό θα λυνόταν από τη μια μέρα στην άλλη. Ας αφήσουμε που, ακόμη κι αν η Ελλάδα παραιτούνταν μονομερώς από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, η Τουρκία είναι σίγουρο ότι δεν θα το έκανε.

Το αν, πότε, πού, με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό θα εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τον φυσικό της πλούτο είναι ένα σοβαρό θέμα εσωτερικής πολιτικής που πρέπει να συζητηθεί πολύ εξονυχιστικά, σε ορθολογική βάση (τι περιμένουμε να κερδίσουμε, τι επιπτώσεις θα έχει στο περιβάλλον και στον τουρισμό σε κάθε περίπτωση κλπ). Ακούμε με μεγάλο ενδιαφέρον προτάσεις αριστερών και οικολογικών δυνάμεων, στην Ελλάδα και διεθνώς, που προτείνουν να ανταμείβονται με διεθνή συμφωνία οι χώρες που παραιτούνται από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων τους, συμβάλλοντας σημαντικά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η οικολογία είναι ο από μηχανής θεός που λύνει όλα τα προβλήματα, ακόμη και ζητήματα ζωής ή θανάτου στην εξωτερική πολιτική των κρατών. Είναι άλλο πράγμα να αποφασίσεις, με τη δική σου βούληση, αν και πώς θα ασκήσεις ένα κυριαρχικό δικαίωμα και εντελώς άλλο να παραιτηθείς μονομερώς από αυτό το δικαίωμα, ανοίγοντας την όρεξη σε όσους επιβουλεύονται και άλλα.

Αναδημοσίευση από το προσωπικό ιστολόγιο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Λαϊκή Ενότητα: Να σταματήσει τώρα το έγκλημα της πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

ΤΗΣ ΠΩΛΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ

 

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ για μια ακόμη φορά εκφράζει την κατηγορηματική αντίθεσή της στην απόφαση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ να ξεπουλήσει την ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ. Να ξεπουλήσει την πρώτη ασφαλιστική εταιρεία της χώρας, τη μεγαλύτερη θυγατρική της εταιρεία, με συνεχή κερδοφορία όλα τα τελευταία χρόνια. Μια κερδοφορία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα παρά τις οικονομικές επιπτώσεις που έχει φέρει η πανδημία της νόσου Covid-19.

Το ξεπούλημα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ και η ολοσχερής πλέον παράδοση του ασφαλιστικού κλάδου στο ξένο και κερδοσκοπικό κεφάλαιο όχι μόνο θα έχει επιζήμιες επιπτώσεις στην Ελληνική οικονομία αλλά θα επιφέρει και την περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων (εργαζομένων και συνεργατών).

Αποκλειστική υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που ξεπουλάει τον εθνικό δημόσιο πλούτο και κερδοφόρες στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις, όπως η ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ. Ευθύνες υπάρχουν και στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας όχι μόνο δεν σταμάτησε τα σχέδια πώλησης που όλα τα προηγούμενα χρόνια κατήγγειλε, αλλά τα προώθησε με μεγάλο ζήλο.

Με αγανάκτηση πληροφορούμεθα ότι κυβέρνηση και Διοίκηση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ετοιμάζονται να δεχτούν τίμημα από ξένο fund που δεν υπερβαίνει τα 480 εκατομμύρια ευρώ όταν η κεφαλαιακή αξία της εταιρείας είναι πάνω από 1,2 δις ευρώ.

Θέλουμε όμως να τονίσουμε ότι για την ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ η πώληση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ δεν είναι θέμα ούτε τιμήματος, ούτε ποιος είναι ο αγοραστής. Γιατί αυτό που χρειάζεται η ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ δεν είναι η πώληση. Είναι να αφεθεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης με πλήρη αξιοκρατία και μακριά από πελατειακές και στενά κομματικές επιλογές. Για να συνεχίσει τον όσο το δυνατόν πιο επωφελή ρόλο της για την οικονομία και τον Ελληνικό λαό και να διαδραματίζει ένα όσο το δυνατόν πιο κοινωνικό ρόλο.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια έτσι και τώρα θα είναι δίπλα στους εργαζόμενους και τους συνεργάτες της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, στην πάλη τους για την ματαίωση της πώλησης.

Γραφείο Τύπου Λαϊκής Ενότητας

28/8/2020

Λαϊκή Ενότητα: Αποχαιρετισμός στον σύντροφο Βασίλη Κοντοπάνο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αποχαιρετισμός στον σύντροφο Βασίλη Κοντοπάνο

Αποχαιρετούμε με οδύνη το σύντροφο Βασίλη Κοντοπάνο,  αντισμήναρχο ε.α., που έφυγε πρόωρα από κοντά μας στις 26 Αυγούστου 2020.

Γεννήθηκε στα Δολιανά Ιωαννίνων το 1956 .Μετά τις Γυμνασιακές σπουδές εντάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία, όπου υπηρέτησε ως τη συνταξιοδότησή του.

¨Έζησε πολλά χρόνια στην Πρέβεζα όπου και πέθανε.

Ο σύντροφος Βασίλης συμμετείχε στους αντιμνημονιακούς αγώνες του λαού μας της περιόδου 2010-2015 ενάντια στην Τρόικα και στις μνημονιακές πολιτικές των κυβερνήσεων.

Αγωνίστηκε για τη νίκη του λαού μας στο  ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015.

Μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εντάχθηκε στη ΛΑΕ.

Θα τον θυμόμαστε πάντα ως χαρακτήρα συνεπή, αξιοπρεπή, προοδευτικό, αγωνιστικό.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη γυναίκα του Παρθενία και στους δύο γιους του .

Γραφείο Τύπου της Λαϊκής Ενότητας

27/8/2020

Λαϊκή Ενότητα: Και ψεύδεται και προκαλεί η Υπουργός Παιδείας

Και ψεύδεται και προκαλεί η Υπουργός Παιδείας

Μέτρα τώρα για την ασφάλεια και υγιεινή στα σχολεία

Μείωση του αριθμού των μαθητών – Περισσότερες αίθουσες – Άμεσες προσλήψεις εκπαιδευτικών

Οι πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για την έναρξη της σχολικής χρονιάς αποδεικνύουν τον απαράδεκτο, πρόχειρο και προκλητικό τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται την ασφάλεια των μαθητών, των εκπαιδευτικών και την υγιεινή στα σχολεία.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μαζικές προσλήψεις μονίμων εκπαιδευτικών και να εξασφαλίσει επιπλέον αίθουσες, ώστε να διασφαλιστούν οι αποστάσεις, προσπαθεί να κοροϊδέψει όχι μόνο εκπαιδευτικούς και γονείς αλλά και ολόκληρη την  κοινωνία, παρουσιάζοντας αριθμό μαθητών ανά τάξη, που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αντιθέτως ο αριθμός των εκπαιδευτικών με βάση και τις συνταξιοδοτήσεις θα είναι πολύ μικρότερος και η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο, που ξεκινά την σχολική χρονιά εν μέσω πανδημίας με τμήματα μεγαλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη.

Ο χρόνος έναρξης της σχολικής χρονιάς ο οποίος μέχρι τώρα  δεν έχει προσδιοριστεί, εις βάρος του οικογενειακού προγραμματισμού, αποδεικνύει την προχειρότητα, με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την υγεία των εκπαιδευτικών, των μαθητών και την λειτουργία των σχολείων.

Οι προσπάθειες όμως της κυβέρνησης να επιρρίψει και πάλι την ευθύνη στους πολίτες, δηλαδή στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς θα πέσει στο κενό. Ήδη οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και των γονέων, που βρίσκονται σε εξέλιξη, το αποδεικνύουν.

Απαιτείται λήψη μέτρων τώρα.

• Μείωση μαθητών ανά τμήμα με ανώτατο όριο τους 15 μαθητές
• Μαζικοί διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών
• Κατάργηση του νόμου Γαβρόγλου (ν. 4589-19), που ακυρώνει την αξία της προϋπηρεσίας και του πτυχίου και μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε κυνηγούς μεταπτυχιακών
• Κατάργηση του νόμου Κεραμέως (ν. 4692-20), που μετατρέπει το σχολείο σε εξεταστικό κέντρο, προωθώντας το σχολείο της αγοράς, πλήττει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών
• Εύρεση χώρων για να λειτουργήσουν ως σχολικές αίθουσες, ώστε να διασφαλιστούν τα περισσότερα τμήματα και οι αποστάσεις μεταξύ των μαθητών
• Αυξημένες προσλήψεις αναπληρωτών για την κάλυψη όλων των απαραίτητων εκπαιδευτικών αναγκών
• Αυξημένη χρηματοδότηση για κάλυψη όλων των αναγκαίων μέσων προστασίας και καθαριότητας από το κράτος (μάσκες, αντισηπτικά κλπ)
• Διενέργεια μαζικών επαναλαμβανόμενων τεστ σε όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, ώστε να υπάρξει άμεση παρέμβαση σε περίπτωση που χρειαστεί και να ελέγχεται η διάδοση του ιού
• Προσλήψεις μονίμου προσωπικού καθαριότητας για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες λόγω covid-19
• Κατάργηση της τροπολογίας για την παροχή εξ αποστάσεως εκπαίδευσης με ανοιχτά σχολεία, δια ζώσης διδασκαλία σε πραγματικό χρόνο με εκπαιδευτικούς και όλους τους μαθητές παρόντες

Η εργαλειοποίηση της πανδημίας ως άλλοθι για την προώθηση αντεργατικών αντιεκπαιδευτικών μέτρων δεν θα περάσει

Η Λαϊκή Ενότητα στηρίζει τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και των γονέων,  που ήδη έχουν αρχίσει και θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα και θα αγωνιστεί με όλα τα μέλη και στελέχη της για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και την προστασία της υγείας εκπαιδευτικών και μαθητών.

Γραφείο Τύπου Λαϊκής Ενότητας

26/8/2020

Δέσποινα Σπανού: Πόσο βαρύ είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να είμαστε τα «γκαρσόνια» της παγκόσμιας κοινότητας;

Πόσο βαρύ είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να είμαστε τα «γκαρσόνια» της παγκόσμιας κοινότητας;

Της Δέσποινας Σπανού

Θυμόμαστε όλοι την ελληνική ταινία «Καλώς ήλθε το δολάριο», όπου όλοι περίμεναν την έλευση του αμερικανικού στόλου για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Τότε όμως αυτό αφορούσε μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, τους εργαζόμενους στα κέντρα διασκέδασης της Τρούμπας.

Τώρα όμως, με τα μνημόνια και την πλήρη διάλυση της ελληνικής οικονομίας αυτό έχει γενικευτεί.

Πολλοί από εμάς, οι οποίοι είδαμε τις διαφημίσεις των εταιρειών να προσκαλούν τους επισκέπτες στα νησιά του Ιονίου, αισθανθήκαμε ντροπή. Διότι παρουσίαζαν έναν λαό να παρακαλά με δουλικότητα τους ξένους να επισκεφτούν τη χώρα του, κάτι που παραπέμπει μόνο σε χώρες της Άπω Ανατολής.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως με τον ανεύθυνο τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση η κυβέρνηση, αλλά και για λόγους αντικειμενικούς, ούτε το δολάριο-ευρώ ήρθε τελικά.

Η πανδημία ανέδειξε δύο πράγματα ακόμα και στους πιο κακόπιστους. Πρώτον, την ανάγκη ενίσχυσης και θωράκισης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, πράγμα που δεν έχει γίνει, και δεύτερον την αντικειμενική αλήθεια, ότι ο τουρισμός δεν μπορεί να είναι η βαριά βιομηχανία -όπως λένε- της χώρας.

Ο τουρισμός, ούτως ή άλλως, είναι ένας μεταβλητός παράγοντας, που εξαρτάται από πολλούς λόγους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πανδημία έφερε καταστροφή. Καταστήματα κλείνουν, εργαζόμενοι απολύονται, ελεύθεροι επαγγελματίες περιορίζουν δραστικά τη δραστηριότητά τους, καλλιτέχνες πεινάνε και γενικότερα, ένα κλίμα ύφεσης και οικονομικής δυσπραγίας κυριαρχεί.

Τα αρνητικά αποτελέσματα φαίνονται ήδη. Το έλλειμμα για την περίοδο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2020 διαμορφώθηκε στο ύψος των 8.199 εκατ. ευρώ, έναντι στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 1.166 εκατ. ευρώ και πρωτογενούς πλεονάσματος 1.763 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2019.

Τα έσοδα από φόρους παρουσιάζουν μείωση 15% και παρότι ο αρμόδιος υπουργός αναφέρει ως δικαιολογία την παράταση της υποβολής των φορολογικών δηλώσεων, οι εξελίξεις με την πανδημία και τα γενικότερα περιοριστικά μέτρα, έχουν μεγαλύτερες συνέπειες για την οικονομία, πράγμα που θα φανεί σαφώς και στην περεταίρω μείωση της είσπραξης των φόρων.

Επίσης, το διάστημα αυτό είχαμε και μεγάλη μείωση των εξαγωγών, που σε πολλές επιχειρήσεις ξεπέρασε το 50% με συνολική αξία πάνω από 3,5 δις.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει ένα κλίμα ευφορίας για άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως είχε κάνει στις αρχές που προέβλεπε, ότι η ύφεση στην Ελλάδα δε θα ξεπερνούσε το 4%, ενώ όλες οι άλλες εκτιμήσεις έδειχναν ότι θα ξεπεράσει το 10%, όπως και έγινε.

Παρουσιάζει μάλιστα, ως επιτυχία, τα χρήματα που θα έρθουν από το Ταμείο Ανάκαμψης και την Ε.Ε. (που θα είναι μέχρι το 2027), αποκρύπτοντας όμως τις προϋποθέσεις για την καταβολή τους.

Η εφαρμογή της έκθεσης της επιτροπής Πισσαρίδη θα έχει σαν αποτέλεσμα συντριπτικό πλήγμα για μικρομεσαίους, ελεύθερους επαγγελματίες, εργαζόμενους και συνταξιούχους. Θέτει ως προϋπόθεση τη μείωση των μικρών επιχειρήσεων, την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος και τη μετατροπή του σε κεφαλοποιητικό, η οποία θα έχει σαν συνέπεια τη μείωση των συντάξεων, καθώς και την πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Όλα αυτά μας τα παρουσιάζουν ως θετικά, όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα μνημονιακά κόμματα. Δεν εκφράζεται κανένας αντιπολιτευτικός λόγος, διότι όλοι «ομνύουν» στο όνομα της Ε.Ε. και της επιβολής των πολιτικών της.

Η Ελλάδα έχει μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες και στον πρωτογενή τομέα και στη βιομηχανία (έχουν ήδη κλείσει πολλές βιομηχανίες), αλλά και στην αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, που με βάση τα μνημόνια, έχει κυριολεκτικά ξεπουληθεί.

Ο περιορισμός των δυνατοτήτων αυτών, έγινε αρχικά από την εφαρμογή των πολιτικών της Ε.Ε. και ολοκληρώθηκε με την εφαρμογή των μνημονίων.

Τα μέτρα που σκοπεύει να προωθήσει τώρα η κυβέρνηση με βάση την πρόταση Πισσαρίδη, είναι «το κερασάκι στην τούρτα».

Η άκριτη προσκόλληση της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων μνημονιακών κομμάτων στο άρμα του τουρισμού, ουσιαστικά καλλιεργεί αυταπάτες στον πληθυσμό, ότι μπορεί να επιβιώσει μόνο με την ενασχόληση στον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Αυτό είναι ψευδές, παραπλανητικό, επικίνδυνο και συχνά εξευτελιστικό. Μία χώρα δεν μπορεί να ζήσει, μόνο από τον τουρισμό.

Η πανδημία το απέδειξε, αν και αποκρύπτεται από όλους.

Η πραγματικότητα όμως είναι εδώ και ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.

Απαιτείται τώρα αλλαγή των εφαρμοζόμενων πολιτικών, παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση την αξιοποίηση των ποικίλων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, νομισματική αυτοτέλεια για στήριξη της οικονομίας και ως εκ τούτου ρήξη με την Ε.Ε. . Όσοι πιστεύουν ότι αυτά είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν, να γνωρίζουν ότι αδύνατον είναι να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, προσβλέποντας σε ένα θαύμα, όπως λέει και ο ποιητής.

Θαύματα στις κοινωνίες γίνονται μόνο με τη δράση του λαού.

Η Δέσποινα Σπανού είναι υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της ΛΑΕ.

Η Λαϊκή Ενότητα αποχαιρετά τον Γιάννη Πουλόπουλο

Έφυγε από την ζωή ο Γιάννης Πουλόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους τραγουδιστές της γενιάς του,  της γενιάς  της μεγάλης άνθισης του ελληνικού τραγουδιού, του νέου κύματος, των μπουάτ της Πλάκας.

Στην πολύχρονη καριέρα του ερμήνευσε τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών, όπως Θεοδωράκη, Μαρκόπουλου, Σπανού, Πλέσσα, Λοϊζου και άλλων, αλλά και κορυφαίων ποιητών και στιχουργών, όπως Ρίτσου, Νερούδα, Λόρκα, Καμπανέλη και άλλων.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος συνέδεσε την καριέρα του με την ανάπτυξη όχι μόνο του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Η Λαϊκή Ενότητα εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά της στην οικογένειά του και τους οικείους του.

                                                                                                                                                                Γραφείο Τύπου

                                      24-8-2020

Α.Ο.Ζ. THΣ ΕΛΛΑΔΑΣ : Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ

του Χρήστου Παπαδόπουλου

Η χώρα μας σε διάστημα τριών μηνών, από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 2020, καθόρισε θαλάσσιες ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης (ΑΟΖ) πρώτα με την Ιταλία και κατόπιν τμηματική συμφωνία με την Αίγυπτο.

Τα ΜΜΕ ,ελεγχόμενα από την κυβέρνηση, σωρηδόν εμφάνισαν τις δύο αυτές συμφωνίες ως μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης  του Κ. Μητσοτάκη.

Εισήχθησαν στις  24 Αυγούστου στη Βουλή  για συζήτηση και ψήφιση.

Στις συμφωνίες αυτές έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις και απαιτήσεις  της Ιταλίας και της Αιγύπτου ,όπως τις είχαν διατυπώσει στις διαπραγματεύσεις τα προηγούμενα χρόνια, γεγονός που βεβαιώνει ο  πρώην Υπ.εξωτερικών Ν.Κοτζιάς ,ο οποίος διαπραγματεύτηκε ,χωρίς αποτελέσματα,  συμφωνίες για καθορισμό ΑΟΖ με αυτές τις δύο χώρες στο διάστημα 2015-2018.

Ο πρώην Υπ.εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος  τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας με την Ιταλία , πρότεινε μάλιστα διορθωτικές κινήσεις βελτίωσής της μέχρι την ψήφισή της από τη Βουλή.

Στην πρώτη συμφωνία ο καθορισμός της ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας δεν ήταν παρά η χρησιμοποίηση και η αποδοχή των συντεταγμένων της συμφωνίας του 1977 της τότε κυβέρνησης Κ. Καραμανλή για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας Ελλάδας-Ιταλίας. Οι συντεταγμένες αυτές που αφορούσαν την υφαλοκρηπίδα, μεταφέρθηκαν στην επιφάνεια με υπολογισμό και της θαλάσσιας στήλης πάνω τους και έγιναν αποδεκτές ως συντεταγμένες και της ΑΟΖ της χώρας μας με την Ιταλία. ¨Έγινε αποδεκτή συγχρόνως η απαίτηση των Ιταλών για αλιευτικά δικαιώματα και στο μέλλον μέχρι τη σημερινή αιγιαλίτιδα ζώνη της χώρας μας στα έξι ναυτικά μίλια.

Οι συζητήσεις με τις δύο αυτές χώρες διαρκούσαν δεκαετίες χωρίς αποτελέσματα.

Ποια ήταν τα βασικά προβλήματα;

Προφανώς το πρόβλημα της συζήτηση δεν ήταν η αναγνώριση από τις ξένες κυβερνήσεις ότι τα νησιά έχουν δικαίωμα σε θαλάσσιες ζώνες, όπως διατυμπανίζει ως επιτυχία με τις δηλώσεις του ο πρωθυπουργός της χώρας μας.

Οι δηλώσεις αυτές κομίζουν «γλαύκα εις Αθήνας» αφού το δικαίωμα αυτό το προβλέπει το διεθνές δίκαιο, η συμφωνία και η σύμβαση του ΟΗΕ του 1982 για το δίκαιο της θάλασσας(¨Αρθρα 102 και 121).

Το άρθρο 121 της σύμβασης του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας αναφέρεται ειδικά στο καθεστώς των νήσων. Στην παράγραφο 2 του άρθρου αναφέρεται: «…. η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές.»

Το άρθρο αυτό δεν αναφέρεται σε ποσοστά επήρειας των νησιών, είναι γενικό και εξομοιώνει τη νήσο με τις ηπειρωτικές περιοχές.

Το βασικό, λοιπόν, πρόβλημα στην καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων ήταν τα ποσοστά επήρειας των νήσων σε σχέση με την ηπειρωτική χώρα για τον καθορισμό της ΑΟΖ.

Ο αρχικός καθορισμός της ΑΟΖ με την Ιταλία με την αποδοχή στην πράξη από την κυβέρνηση της μειωμένης επήρειας  των μικρών νησιών(Οθωνοί,Στροφάδες) ,συγχρόνως ήταν και μία ανοιχτή πρόσκληση προς την Τουρκία και την Αίγυπτο για αποδοχή του καθορισμού θαλάσσιων ζωνών με μειωμένη την επήρεια  των νησιών.

Έτσι δημιουργείται μέχρι σήμερα η αντιφατική κατάσταση: Τα ΜΜΕ και η Κυβέρνηση να κυκλοφορούν χάρτες συνταγμένους με την αρχή της Μέσης Γραμμής και με 100% επήρεια όλων των νησιών της Δωδεκανήσου ,με βάση τις οποίες δημιουργήθηκε η πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τουρκία και το Ορούτς Ρέις, ενώ συγχρόνως είναι περίπου βέβαιο ότι, αν ξεκινούσε μια διαπραγμάτευση με την Τουρκία ή ακόμα και αν πήγαινε η αντιπαράθεση στο δικαστήριο της Χάγης, η χώρα μας έχοντας ήδη αποδεχτεί τα μειωμένα ποσοστά επήρειας των μικρών νησιών και της Κρήτης , δεν θα μπορούσε να προσκομίσει επιχειρήματα για μεγαλύτερα ποσοστά σε άλλα μικρά νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο και τη Ν.Α Μεσόγειο.

Η σπουδή φανερώνει πίεση και πανικό μπροστά στην Τουρκική προκλητικότητα.

Ήταν αποτέλεσμα της πίεσης που άσκησε στη χώρα μας η συμφωνία Τουρκίας και κυβέρνησης της Λιβύης ,το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, για τον καθορισμό ΑΟΖ θαλάσσιων ζωνών ,το οποίο παραβιάζει την ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και επομένως ,σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, περιοχές θαλάσσιας εκμετάλλευσης από τη χώρα μας.

Η αστική τάξη της χώρας μας καθυστέρησε την οριοθέτηση ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες. Λειτούργησε με αναβλητικότητα, τηρώντας στάση αναμονής, θεωρώντας ότι το μόνο σοβαρό πρόβλημα ήταν η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία.

Τώρα, αφού άφησε για δεκαετίες τη δυνατότητα επίλυσης και οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τη Λιβύη ,βρίσκεται στριμωγμένη προσπαθώντας να απαντήσει στην πολιτική πρωτοβουλία του Τουρκολιβυκού μνημονίου.

Η μέση γραμμή ως βάση για τον καθορισμό ΑΟΖ από τη χώρα μας, με τις γειτονικές χώρες ,ψηφίστηκε σε ένα μνημονιακό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, προς όφελος των δανειστών, για την κάλυψη της μαύρης τρύπας του χρέους της χώρας μας με το Ν.4001/2011.

Το άρθρο 156 του νόμου αυτού αναφέρει : «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ`ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.»

Μέχρι το καλοκαίρι του 2020 καμιά οριοθέτηση ΑΟΖ δεν είχε κηρυχθεί από τη χώρα μας, ούτε καν οι γραμμές βάσης που προβλέπει η συνθήκη του 1982.

Με βάση τις εξελίξεις που διαμορφώνονται στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου φαίνεται ότι το κλειδί ήταν η Λιβύη. Έχει το μεγαλύτερο ανάπτυγμα ακτών στη νοτιανατολική Μεσόγειο καλύπτοντας την οριοθέτηση ΑΟΖ με Μάλτα, Ιταλία ,Ελλάδα, Αίγυπτο και εσχάτως ,παρά το Διεθνές Δίκαιο, ακόμα και με την Τουρκία.

Με την Ελλάδα καλύπτει την μεγαλύτερη περιοχή της Κρήτης, της Πελοποννήσου και των Ιονίων νήσων μέχρι τους Οθωνούς των Διαποντίων νήσων στην Κέρκυρα .

Η χώρα μας έχασε ιστορικό χρόνο ,ο οποίος πληρώνεται σήμερα, στο διάστημα της δεκαετίας του ΄90 έως και το 2011 να υπογράψει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη ,όταν ήταν στην εξουσία ο Καντάφι.

Με τη Λιβύη η χώρα μας είχε φιλικές και οικονομικές σχέσεις και με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Προφανώς η χώρα μας αυτοπεριορίστηκε και εμποδίστηκε από την πολιτική που ασκούσε το ΝΑΤΟ ,οι ΗΠΑ και η ΕΕ απέναντι στο καθεστώς Καντάφι το οποίο θεωρούσαν τρομοκρατικό.

Ήδη η Λιβύη  είχε βομβαρδιστεί για πρώτη φορά  από τους Αμερικάνους το 1986 με εντολή του προέδρου Ρήγκαν.

Μετά την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 2011 και τη διάλυση της Λιβύης η δυνατότητα αυτή πρακτικά εξέλιπε. Μάλιστα έγινε μπούμεραγκ μετά την υπογραφή του μνημονίου Σάρατζ-Ερντογάν.

Η χώρα μας παρότι, σε αντίθεση με την Τουρκία ,ήταν συμβαλλόμενη στη συνθήκη του Montego Bay του 1982 ,δεν οριοθέτησε καμία ΑΟΖ με γειτονική χώρα μέχρι το καλοκαίρι του 2020.

Η Τουρκία, ενώ δεν ψήφισε τη συνθήκη και δεν την δέχεται, έχει οριοθετήσει ΑΟΖ με τη Βουλγαρία, Ρουμανία και πρώην Σοβιετική Ένωση στη Μαύρη Θάλασσα. Η συμφωνία με τη Σοβιετική ¨Ενωση για ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα, ισχύει και για τα διάδοχα κράτη, Γεωργία, Ρωσία και Ουκρανία.

Τέλος υπέγραψε συμφωνία ΑΟΖ με την κυβέρνηση της  Λιβύης, παρά το Διεθνές Δίκαιο, το 2019 που πιέζει τη χώρα μας.

Η πρωτοβουλία του Ερντογάν με την υπογραφή μνημονίου με την κυβέρνηση Σάρατζ στη Λιβύη δημιούργησε τετελεσμένα που η λύση τους, μετά και τη μερική συμφωνία με την Αίγυπτο ,μπορεί να αντιμετωπιστούν ειρηνικά με δύο μόνο τρόπους: Την προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο ή την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη και ακύρωση της συμφωνίας με την Τουρκία.

Η χώρα μας και η Ε.Ε παρακολουθούν στο μεταξύ χωρίς αντιδράσεις τον ανεφοδιασμό και εξοπλισμό του Σάρατζ από την Τουρκία μέσω θαλάσσης .

Μετά τη συμφωνία με την Αίγυπτο η Τουρκία απάντησε με την navtex του Αυγούστου με έρευνες σε περιοχές θαλάσσιες που η Ελληνική κυβέρνηση θεωρεί μέρος της Ελληνικής ΑΟΖ, οι περιοχές αυτές βρίσκονται ανατολικά του μεσημβρινού που η χώρα μας συμφώνησε με την Αίγυπτο.

Επομένως τεκμηριώνεται:

-Η διαχρονική αποτυχία και αναποτελεσματικότητα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Τα ερευνητικά πλοία και τα γεωτρύπανα παραγγέλνονται για να δράσουν (επιχειρήσουν) και όχι για να είναι δεμένα για μόστρα στα λιμάνια.

Η Τουρκία σε διάστημα χρόνων παράγγειλε και αγόρασε τρία γεωτρύπανα και δύο ερευνητικά σκάφη τα οποία ήδη επιχειρούν. Μάλιστα στη Μαύρη Θάλασσα το Φατίχ θα ξεκινήσει εξορύξεις φυσικού αερίου, όπως ανακοινώθηκε από την Τουρκική κυβέρνηση.

– Η συμφωνία του 1977 με την Ιταλία για την υφαλοκρηπίδα και την επήρεια των νησιών που χρησιμοποιείται σήμερα ,έγινε 5 χρόνια πριν τη σύμβαση του Montego Bay που κατοχύρωσε πανηγυρικά τα δικαιώματα των νησιών. Αυτά τα ποσοστά της συμφωνίας εκείνης γίνονται μοντέλο και πρότυπα για τυχόν επόμενες συμφωνίες. Πόσο μάλλον που η συμφωνία του 1977  με την κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή έγινε πάλι κάτω από τη πίεση της Τουρκίας για το Αιγαίο τα έτη 1975-76..

Η κυβέρνηση θέλει να ψηφιστούν, πριν την  επόμενη Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής που θα συζητηθεί και το θέμα της  Τουρκίας.

Γίνονται κινήσεις σπασμωδικές  ,συχνά αντιφατικές υπό το κράτος πανικού και πίεσης.

ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ:

«Κάναμε συμβιβασμό με την Αίγυπτο αλλά διεμβολίζουμε και καταργούμε στην πράξη το Τουρκολιβυκό μνημόνιο» είναι αβάσιμο γιατί:

• Το μνημόνιο Σάρατζ -Ερντογάν δημιούργησε τετελεσμένα. Η συμφωνία με την Αίγυπτο δημιουργεί «νομική διαφορά».Το μνημόνιο αυτό αλλάζει ειρηνικά μόνο με προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο ή αλλαγή καθεστώτος και πολιτικής στη Τρίπολη.
• Η μείωση της επήρειας των νησιών των δύο συμφωνιών από Οθωνούς και Στροφάδες μέχρι Κάρπαθο και Ρόδο δημιουργεί προηγούμενο, ήδη υπάρχουν σχετικές δηλώσεις του Τούρκου υπουργού εξωτερικών. Αλλά και στο μέλλον σε πιθανή ειρηνική επίλυση μέσω διεθνούς δικαστηρίου του θέματος της οριοθέτησης των ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο θα στηρίξουν τη βασική επιχειρηματολογία της άλλης πλευράς.
• Η μερική οριοθέτηση μέχρι τον 28 μεσημβρινό που αφήνει απ’έξω τμήμα της Ρόδου και την περιοχή μέχρι το Καστελόριζο είναι ήδη η περιοχή που παρεμβαίνουν οι Τούρκοι. Εκεί που επιχειρεί το Ορούτς Ρέις.

Στη διεθνή πολιτική τα κενά καλύπτονται αμέσως. Η  περιοχή αυτή της αντιπαράθεσης βρίσκει τον στόλο της χώρας μας έξω στη μεγαλύτερη κινητοποίηση από το 1987.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Οι συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο  για τις ΑΟΖ που καθυστερούσαν χρόνια και έγιναν μέσα σε τρείς μήνες:

– Αποτελούν ανοιχτή πρόσκληση  δείχνοντας τα όρια των υποχωρήσεων της κυβέρνησης της χώρας μας και στοχεύουν παράλληλα στον καθησυχασμό της κοινής γνώμης, κάτω από την πίεση που δημιούργησε το Τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019 για ΑΟΖ Τουρκίας Λιβύης.

– Δημιουργούν προηγούμενα  στον καθορισμό μελλοντικών ΑΟΖ όσον αφορά την επήρεια  των νησιών.

– Δεν καταργούν αυτομάτως το Τουρκολιβυκό μνημόνιο  αλλά δημιουργούν «νομική διαφορά».

-Αφήνουν απέξω περιοχές της Ρόδου  και του Καστελόριζου .

– Δεν απομάκρυναν την ένταση , αλλά οι περιοχές αυτές είναι ήδη περιοχές έντασης και κλιμακούμενης κρίσης ,όπως αποδείχτηκε με το Ορούτς Ρέις τον Αύγουστο.

– Η συμφωνία με  την Αίγυπτο έγινε υπό την εποπτεία των ΗΠΑ στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των σχεδίων τους στη Ν.Α. Μεσόγειο ( Εastmed κ.λ.π.). Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό.Κόμμα επίσης χαιρέτισε τη συμφωνία.

– Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις ευλογίες της άρχουσας τάξης της χώρας μας, με τις δύο συνθήκες  με την Ιταλία και την Αίγυπτο, προχωρά σε συμβιβασμούς, κάτι που δεν «κατάφερε» η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να φέρει εις πέρας ,αφού επωμίστηκε  από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ το βάρος της συμφωνίας των  Πρεσπών.

– Οι ώρες είναι κρίσιμες και δημιουργούν μια πηγή αντιπαράθεσης  στη ΝΑ Μεσόγειο που θα παραμένει ενεργή μονίμως, αφού τα πλοία σε αντίθεση με τα αεροσκάφη έχουν πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα χρονικά παραμονής σε μία περιοχή.

– Η Τουρκία με την κρίση του Αυγούστου με το Ορούτς Ρέϊς κατοχυρώνει  ντε φάκτο το δικαίωμα να συνεχίσει τις σεισμικές έρευνες σε αυτή την περιοχή ,πετυχημένες ή όχι, που η κυβέρνηση θεωρεί ως Ελληνική ΑΟΖ.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις, η έξαρση των εθνικισμών, οι ανταγωνισμοί των εξοπλισμών για έλεγχο των δρόμων και των πηγών  ενέργειας, καθώς και οι περιφερειακές επιδιώξεις ισχύος και επικυριαρχίας, τείνουν να μετατρέψουν, ιδιαίτερα την Ανατολική Μεσόγειο, σε διακεκαυμένη ζώνη.

Συγχρόνως, εντείνεται η προσπάθεια ανάδειξης της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη, μέσα και από το θέμα της ενέργειας, στις περιοχές της Ν.Α. Μεσογείου, της Κύπρου και της Μαύρης Θάλασσας.

Ειδικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία λειτουργεί ως πυροκροτητής εντάσεων, αφενός εισβάλλοντας εδώ και μήνες στις περιοχές της Ροζάβα, των Κούρδων της Βόρειας Συρίας και του Ιράκ  και αφετέρου εγκαινιάζοντας, όπως έδειξε η κρίση του Αυγούστου στη Ν.Α. Μεσόγειο, μια εποχή κανονιοφόρων με σοβαρούς κινδύνους για όλη την περιοχή.

Η Ε.Ε ενώ προσπαθεί να εμφανιστεί σαν μεσολαβητής, συγχρόνως εξοπλίζει την Τουρκία, η οποία περιμένει ακόμα 6 υποβρύχια από τη Γερμανία, ενώ ναυπηγεί μαζί με την Ισπανική εταιρία NAVANTIA  το πρώτο της αεροπλανοφόρο έχοντας υπογράψει αμυντική συμφωνία με την Ισπανία.

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας συμμετέχοντας στο πιο επιθετικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ του πλανήτη (ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ),με σκοπό την ενίσχυση του ρόλου και της κερδοφορίας της, χωρίς να υπάρχουν οριοθετημένες ΑΟΖ, τεμάχισε από το 2012 τη θάλασσα σε οικόπεδα και εκχώρησε τον ενεργειακό πλούτο της χώρας, με αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμβάσεις που στηρίζονται και σε μνημονιακούς νόμους ,χωρίς καμιά ουσιαστική μέριμνα για το περιβάλλον, σε πολυεθνικές για εκμετάλλευση και λεηλασία των ενεργειακών πόρων. Πολιτική που θα  αποδώσει ψίχουλα στα κρατικά ταμεία και την Τ.οπική Αυτοδιοίκηση και αυτά ακόμη θα πάνε στη μαύρη τρύπα του χρέους , ενώ οι κίνδυνοι πολεμικής εμπλοκής αυξάνονται.

Στην εκχώρηση του θαλασσίου χώρου του Ιονίου ,της Κρήτης και των άλλων περιοχών, συνέβαλαν διαδοχικά κυβερνήσεις από το 2012 και μετά και με συμβάσεις που έχουν κυρωθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο με ευρεία πλειοψηφία από το σύνολο των κομμάτων εξουσίας (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ).

Ταυτόχρονα οι εξελίξεις του καλοκαιριού δείχνουν τη διαχρονική αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της χώρας μας, υποταγμένης πλήρως στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Εντείνουν τους κινδύνους για το λαό της χώρας μας που υποφέρει εδώ και μια δεκαετία.

Οι παλιές δεσμεύσεις, όπως η συμφωνία του 1977, με την Ιταλία που μετατρέπονται σε ΑΟΖ , οι καθυστερήσεις και οι μερικές συμφωνίες οριοθέτησης, δημιουργούν νέα προβλήματα ,εντάσεις και κινδύνους.

Τα μεγάλα λοιπόν προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας  μας είναι μπροστά μας, προέρχονται από τις εδώ και δεκαετίες, παραλείψεις, την απραξία , τους λαθεμένους χειρισμούς ,την υποταγή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αστικών και μνημονιακών κυβερνήσεων και την εξυπηρέτηση  των επιδιώξεων κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που παράλληλα με την πανδημία, την πρωτοφανή ύφεση και ανεργία αποτελούν τριπλή πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει και να παρέμβει ,υπέρ των λαϊκών τάξεων, μια ενωτική πρωτοβουλία των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Ανυπότακτης Αριστεράς.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Το φθινόπωρο του πατριάρχη στο Μινσκ

Η κρίση στη Λευκορωσία και τα διλήμματα ΕΕ και Ρωσίας

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1989, ενώ η Ρουμανία συγκλονιζόταν από ένα κύμα αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων που είχαν ξεκινήσει από την Τιμισοάρα, ο πρόεδρος της χώρας Νικολάε Τσαουσέσκου επιχείρησε να ανακτήσει τον έλεγχο των εξελίξεων με μια συγκέντρωση οπαδών του στο Βουκουρέστι. Εκεί όμως που αράδιαζε, σε πλήρη άρνηση της πραγματικότητας, επιτεύγματα και υποσχέσεις, κάποιοι από το πλήθος άρχισαν να τον γιουχάρουν κι ύστερα κάποιοι άλλοι βάλθηκαν να φωνάζουν ρυθμικά «Τιμισοάρα». Λίγο αργότερα η εξέγερση είχε επεκταθεί στο Βουκουρέστι και την επομένη το καθεστώς Τσαουσέσκου ήταν παρελθόν.

Δεν αποκλείεται η Ιστορία να καταγράψει την περασμένη Δευτέρα ως τη «στιγμή Τσαουσέσκου» για τον Αλεξάντερ Λουκασένκο. Ο επί 26 χρόνια ηγέτης της Λευκορωσίας βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο από τη νύχτα της 9ης Αυγούστου, όταν οι κεντρικοί δρόμοι πολλών πόλεων γέμισαν διαδηλωτές που αμφισβητούσαν την υποτιθέμενη νίκη του στις προεδρικές εκλογές. Την περασμένη Κυριακή, το Μινσκ γνώρισε το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία της χώρας με γύρω στις 200.000 πολίτες να ζητούν την παραίτησή του.

Σε μια προσπάθεια να αντιστρέψει το κλίμα, επισκέφθηκε το πρωί της Δευτέρας το μεγάλο εργοστάσιο τρακτέρ της κρατικής εταιρείας MZTK, θεωρώντας το ένα από τα πιο ανθεκτικά οχυρά του. Προς μεγάλη του έκπληξη, οι εργάτες τον αποδοκίμασαν και πολλοί τόλμησαν να του φωνάξουν κατάμουτρα «παραιτήσου». Κι όταν τους είπε ότι δεν πρόκειται να φύγει παρά μόνο αν τον σκοτώσουν, άκουσε, κεραυνοβολημένος, να του λένε «καλύτερα να αυτοκτονήσεις». Τα επόμενα εικοσιτετράωρα, πολλά μεγάλα εργοστάσια, αλλά ακόμη και δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης κατέβαιναν σε απεργία, ενισχύοντας την αίσθηση ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.

Είναι αλήθεια ότι η εποχή Λουκασένκο είχε ξεκινήσει με καλύτερους οιωνούς. Ο παλιός διεθυντής αγροτικής κολεκτίβας απέφυγε τις θεραπείες σοκ του άγριου καπιταλισμού, που προκάλεσαν πραγματικές κοινωνικές εκατόμβες στις υπόλοιπες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ο κατά Λουκασένκο «σοσιαλισμός της αγοράς» κράτησε τις κρατικές βιομηχανίες και την αγροτική παραγωγή ως βασικούς πυλώνες της οικονομίας. Διασώζοντας σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικό κράτος, έχτισε τον μύθο του Batka, του πατερούλη, σε ένα πατερναλιστικό σύστημα που του χάριζε για αρκετά χρόνια σημαντική λαϊκή νομιμοποίηση.

Αλλος παράγοντας που συνέβαλε στην πολιτική του μακροημέρευση ήταν η επιδέξια εκμετάλλευση του ανταγωνισμού Δύσης – Ρωσίας. Εχοντας υπογράψει με τον Γέλτσιν, τη δεκαετία του 1990, συμφωνίες για τη συνένωση των δύο αδελφών λαών σε ενιαίο κράτος –συμφωνίες που δεν εφάρμοσε ποτέ– εξασφάλισε προκλητικά φτηνό φυσικό αέριο και σειρά επιδοτήσεων από τη Μόσχα. Παράλληλα, κρατούσε πάντα ανοιχτές πόρτες προς την Ε.Ε., κάτι που μεταξύ άλλων του προσέφερε πρόσβαση σε ευνοϊκά δάνεια και κατά περιόδους πολιτική ανοχή αν όχι και στήριξη από τους σημερινούς επικριτές του. Μετά την κρίση της Ουκρανίας και την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014, οι Ευρωπαίοι εκτίμησαν τις χειρονομίες του και ήραν τις κυρώσεις που του είχαν επιβάλει για φαινόμενα νοθείας σε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ωστόσο, ενώ ο κόσμος και η κοινωνία άλλαζαν, ο Batka παρέμενε ο ίδιος, το καθεστώς του αποστεωνόταν, η οικονομία λαχάνιαζε και η αμφισβήτηση διευρυνόταν. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε η τραγική διαχείριση της COVID-19. Θέλοντας να αποφύγει τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, απέφυγε να κηρύξει lockdown και παρατάχθηκε πλάι στον Μπολσονάρο, τον Τραμπ και όλους εκείνους που είδαν τον κορωνοϊό σαν γριπούλα, αν όχι και συνωμοσία. Συμβούλευσε, μάλιστα, δημοσίως τους ομοεθνείς του να πίνουν βότκα και να κάνουν σάουνα για να σκοτώσουν τον ιό.

Ούτε η άγρια καταστολή τις πρώτες μέρες μετά τις εκλογές (τρεις νεκροί, περίπου 7.000 συλλήψεις), ούτε ο εξαναγκασμός της ανθυποψήφιάς του Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια να αυτοεξοριστεί στη Λιθουανία κατάφεραν να εκφοβίσουν τους διαδηλωτές. Αναζητώντας έξοδο κινδύνου, τη μια μέρα αναγνωρίζει ότι «δεν είναι άγγελος» και προσφέρεται να μοιραστεί την εξουσία με την αντιπολίτευση ύστερα από αλλαγή του συντάγματος και δημοψήφισμα, ενώ την επομένη δίνει εντολή στην αστυνομία να «αποκαταστήσει την τάξη» με κατασταλτικά μέτρα.

Τα τελευταία χαρτιά

Επί της ουσίας, δεν του έχουν απομείνει παρά μόνο δύο ατού: η νομιμοφροσύνη των δυνάμεων ασφαλείας και η στήριξή του από τη Ρωσία ως ανάχωμα απέναντι στη Δύση. Και τα δύο, όμως, είναι πολύ αμφίβολα κατά πόσον και για πόσο ακόμη θα τον προστατεύουν. Η ιστορία των λαϊκών εξεγέρσεων βρίθει από παραδείγματα απότομης κατάρρευσης ή μεταστροφής σιδηρόφρακτων μηχανισμών καταστολής όταν η πίεση του δρόμου και του αίματος γίνεται ασφυκτική.

Οσο για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν έχει κανένα λόγο να διασώσει έναν ετοιμόρροπο ηγέτη ο οποίος μέσα στην προεκλογική περίοδο, για να ασφαλίσει τα νώτα του προς τη Δύση και να εμφανιστεί στον λαό του με τη λεοντή του πατριωτισμού, συνελάμβανε 33 Ρώσους με την αστήρικτη κατηγορία ότι ήταν μισθοφόροι που ετοίμαζαν εξέγερση εναντίον του. Βεβαίως, ένας εξασθενημένος Λουκασένκο, ικέτης στο Κρεμλίνο, θα ήταν μια καλή εξέλιξη για τη Ρωσία εάν η διάσωσή του δεν είχε τεράστιο πολιτικό κόστος τόσο απέναντι στον λαό της Λευκορωσίας όσο και στον διεθνή στίβο. Με τη δυναμική που έχουν αποκτήσει τα πράγματα, όμως, φαίνεται ότι το παράθυρο ευκαιρίας πάει να κλείσει.

Τούτων δοθέντων, δεν αποκλείεται ο πραγματιστής Πούτιν να επιλέξει τελικά μια ευέλικτη γραμμή μεσολάβησης ανάμεσα στο στρατόπεδο Λουκασένκο και την αντιπολίτευση ώστε η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, να μη θέσει υπό αμφισβήτηση τις παραδοσιακές σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με αυτό που πέτυχε η Μόσχα στην κρίση της Αρμενίας το 2018: οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις έφεραν στην εξουσία τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Νικόλ Πασινιάν, αλλά η στρατιωτική συνεργασία με τη Μόσχα όχι μόνο δεν ακυρώθηκε, αλλά ενισχύθηκε.

Η Λευκορωσία δεν είναι Ουκρανία

«Η Λευκορωσία δεν είναι Ευρώπη. Βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία. Συνδέεται πολύ στενά με τη Ρωσία και η πλειονότητα του πληθυσμού ευνοεί στενούς δεσμούς με τη Ρωσία». Αυτά δήλωσε την περασμένη Τετάρτη όχι κάποιος εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, αλλά ο επίτροπος Ενιαίας Αγοράς της Ε.Ε., ο Γάλλος Τιερί Μπρετόν. Και είχε δίκιο. Η Λευκορωσία δεν είναι ούτε Ουκρανία ούτε Γεωργία. Οι πολίτες της έχουν ως πρώτη γλώσσα τα ρωσικά και θεωρούν τους Ρώσους αδελφό έθνος. Η χώρα εξαρτάται με χίλιους δυο τρόπους από τη Ρωσία, στην οποία κατευθύνεται περίπου το 50% των εξαγωγών της. Η κρίση στη Λευκορωσία προσφέρει στην Ε.Ε. τη δυνατότητα να εξομαλύνει τις κλονισμένες σχέσεις της με τη Ρωσία, καθώς και οι δύο πλευρές έχουν συμφέρον από μια ομαλή διέξοδο στη σοβούσα κρίση. Αρκεί βέβαια να μην επαναληφθούν τα σφάλματα του 2014 και να μη βάλουν τη σφραγίδα τους οι κατ’ εξοχήν ρωσοφοβικές δυνάμεις της Βαλτικής.

Καθημερινή, 23 Αυγούστου 2020

 Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Λαϊκή Ενότητα: Η συμμέτοχη του εκπροσώπου του Πρωθυπουργού υφυπουργού Α. Στεφανή στην αντικομμουνιστική εκδήλωση στο Γράμμο και στο Βίτσι είναι απαράδεκτη και επικίνδυνη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η συμμέτοχη του εκπροσώπου του Πρωθυπουργού υφυπουργού  Α. Στεφανή στην αντικομμουνιστική εκδήλωση στο Γράμμο και στο Βίτσι είναι απαράδεκτη και επικίνδυνη

Να ανακληθεί αμέσως

Η απαράδεκτη απόφαση της κυβέρνησης να συμμετάσχει ο υφυπουργός Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής, εκπροσωπώντας μάλιστα τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στις εμφυλιοπολεμικές αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις αποστράτων στο Γράμμο και στο Βίτσι όχι μόνο κινδυνεύει να γυρίσουν την χώρα πολλά χρόνια πίσω, αλλά αποδεικνύει τον σφιχτό εναγκαλισμό της κυβέρνησης και της ΝΔ με την ακροδεξιά και τους απόγονους και νοσταλγούς της εποχής των εκκαθαρίσεων της Πατρίδας από τους “κομμουνιστοσυμμοριτες”.

Το προσωπείο της αστικής φιλελεύθερης αβρότητας της κυβέρνησης και της ΝΔ με την απόφαση αυτή χάθηκε και αποδεικνύει την προσπάθεια της ΝΔ να καλύψει την κοινοβουλευτική απουσία της Χρυσής Αυγής και να ικανοποιήσει το ακροδεξιό και φιλοχουντικό ακροατήριο. Το μόνο που μένει μετά από αυτό είναι να ανακηρύξει την ημέρα αυτή ως εθνική εορτή διπλά στην 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου.

Αξίζουν συγχαρητήρια , στον ίδιο τον πρωθυπουργό προσωπικά, ότι μετά την «πετυχημένη» αντιμετώπιση της πανδημίας , της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και των ελληνοτουρκικών πήρε άλλη μια «εξαιρετική πολιτική απόφαση» η κυβέρνηση του , η κυβέρνηση των «αρίστων.

Μια κίνηση ανάκλησης της απόφασης και η άμεση παραίτηση του υφυπουργού, ως έμπρακτη παραδοχή του λάθους , είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός, αλλά η αποδοχή της πρόσκλησης θα τον ακολουθεί πάντα στο πολιτικό του βίο.

 

Το Γραφείο Τύπου

23/8/2020

 

Η Λαϊκή Ενότητα καταγγέλλει τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς των δήμων Αλίμου και Περιστερίου και ζητά την άμεση ανάκληση τους

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Λαϊκή Ενότητα καταγγέλλει τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς των δήμων Αλίμου και Περιστερίου και ζητά την άμεση ανάκληση τους

Μέσα στο καλοκαίρι οι δήμαρχοι Αλίμου Κονδύλης Ανδρέας και Περιστερίου Παχατουρίδης Ανδρέας κοινοποίησαν μαζικές απολύσεις σε εργαζομένους  στους παιδικούς σταθμούς Αλίμου και Περιστερίου πράγμα που θα έχει αρνητικότατες συνέπειες όχι μόνο για τους εργαζόμενους, που μένουν άνεργοι αλλά και για τις οικογένειες των παιδιών.

Οι απολύσεις αυτές εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των δημοτικών παιδικών σταθμών, μέσω της πλήρους μεταφοράς των αρμοδιοτήτων τους στις νέες Αναπτυξιακές Ανώνυμες Εταιρείες, που προωθούν και εφαρμόζουν οι δήμαρχοι, η λειτουργία των οποίων θα έχει ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση των δημοτών.

Η Λαϊκή Ενότητα ζητά:

Α) Από τους δημάρχους Κονδύλη και Παχατουρίδη την άμεση ανάκληση των απολύσεων των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς Αλίμου και Περιστερίου.

Β) Από τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Θεωδορικάκο την προώθηση και ψήφιση νομοθετικής ρύθμισης για την εργασιακή κατοχύρωση όλων των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς, οι οποίοι εξυπηρετούν πάγιες και βασικές κοινωνικές ανάγκες.

Η Λαϊκή Ενότητα δηλώνει ότι θα αγωνιστεί για την υπεράσπιση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές δημάρχων και κυβέρνησης.

Γραφείο Τύπου Λαϊκής Ενότητας

20/8/2020

Δημήτρης Στρατούλης: Η κυβέρνηση με λαγό την επιτροπή Πισσαρίδη προωθεί ιδιωτικοποίηση και μείωση επικουρικών συντάξεων

Δημήτρης Στρατούλης

στέλεχος ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Π. Βουλευτής και Υπουργός

 

Η κυβέρνηση με λαγό την επιτροπή Πισσαρίδη προωθεί ιδιωτικοποίηση και μείωση επικουρικών συντάξεων.

 

Η επιτροπή Πισσαρίδη προτείνει και η κυβέρνηση της ΝΔ, σαν έτοιμη από καιρό, προωθεί, ξεκινώντας άμεσα από τις επικουρικές συντάξεις,  την αντικατάσταση των όποιων αναδιανεμητικών στοιχείων έχουν απομείνει στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας από ατομικά – κεφαλαιοποιητικά με βασικό ρόλο της ιδιωτικής ασφάλισης.

Σύμφωνα με τις προτάσεις Πισσαρίδη και το κυβερνητικό σχέδιο, οι νεοεισερχόμενοι στην εργασία – και όσοι από τους ήδη εργαζόμενους επιθυμούν – θα αναθέτουν την αξιοποίηση των ατομικών λογαριασμών τους, που θα σχηματίζονται από τις ασφαλιστικές εισφορές τους σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, ασφαλιστικές εταιρείες και τράπεζες.

Ισχυρίζονται ότι η ιδιωτική ασφάλιση μπορεί ποιο ευέλικτα και αποδοτικά να επενδύει τα αποθεματικά της από τις εισφορές των ασφαλισμένων – «πελατών» της και επομένως με τις υψηλές αποδόσεις τους να εξασφαλίζει σε αυτούς μεγαλύτερες συντάξεις, μερίσματα ή εφ’ άπαξ.

Αποσιωπούν, όμως, το αναμφισβήτητο γεγονός  ότι η επίτευξη υψηλών αποδόσεων των «ατομικών κουμπαράδων» της ιδιωτικής ασφάλισης προϋποθέτει την ανάληψη υψηλού κερδοσκοπικού ρίσκου και μεγάλων, απρόβλεπτων και μη αναστρέψιμων κινδύνων, που ενέχουν οι χρηματαγορές και οι κεφαλαιαγορές.

Επομένως, τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα και γενικά η ιδιωτική ασφάλιση επιδιώκοντας όλο και μεγαλύτερες επενδυτικές αποδόσεις, οι οποίες προϋποθέτουν συνεχή αύξηση των περιουσιακών στοιχείων τους, ωθούν τους ασφαλισμένους τους να αυξάνουν τις εισφορές τους προς αυτά, χωρίς πολλές φορές να τους εξασφαλίζουν ούτε καν τη σύνταξή τους.

 Με αυτό τον τρόπο τα κεφαλαιοποιητικά – ατομικά, ιδιωτικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης εξατομικεύουν την ασφαλιστική προσδοκία και στηρίζονται αποκλειστικά στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Έτσι, δημιουργούν ασφαλισμένους, που δεν αγωνίζονται για την συλλογική βελτίωση των δικαιωμάτων τους, αλλά ένα άθροισμα ανθρώπων, που σκέφτονται ο καθένας τους ξεχωριστά μόνο την επενδυτική συμπεριφορά των ταμείων τους ή την τύχη εκείνων των μετοχών, που θα τους διασφαλίσουν το ατομικό ασφαλιστικό τους μέλλον.

Με αυτό τον τρόπο οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες, δίνουν ως δώρο αποθεματικά της κοινωνικής ασφάλισης σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες και υπονομεύουν τους συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Όλοι, όμως, αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι αποσιωπούν ότι οι πολυδιαφημισμένες δήθεν υψηλές αποδόσεις των κεφαλαιοποιητικών συστημάτων ή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών προϋποθέτουν όχι μόνο πολύ υψηλότερες εισφορές των ασφαλισμένων αλλά και υψηλή κερδοφορία τους. Έτσι, δημιουργούνται παγκόσμιες τεράστιες χρηματοοικονομικές φούσκες, που συχνά εκρήγνυνται με πάταγο, σπέρνοντας την καταστροφή σε πολλούς και κέρδη σε λίγους κερδοσκόπους.

Η εμπειρία από χρεοκοπίες μεγάλων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στις ΗΠΑ, στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, που συμπαρέσυραν αντίστοιχα ασφαλιστικά σχήματα, και οδήγησαν στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των ασφαλισμένων τους είναι τραγική και διδακτική.

 Επομένως, τα δημόσια, καθολικά και διανεμητικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης παρέχουν πιο μεγάλη ασφάλεια στους απόμαχους της εργασίας, γιατί συνδέονται με την εργασία, την πραγματική οικονομία και με τη δημόσια χρηματοδότηση και βασίζονται στην αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης (γενεών, εργαζομένων – ανέργων, εργαζομένων – συνταξιούχων, ασθενών – υγιών κλπ).

Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι το νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα δεν θα επηρεάσει τις επικουρικές συντάξεις των σημερινών ασφαλισμένων και συνταξιούχων είναι έωλο. Το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής σύνταξης, αφού δεν θα έχει έσοδα από τους νέους ασφαλισμένους, σιγά – σιγά θα μαραζώνει και τελικά θα οδηγηθεί σε μειώσεις των συντάξεων και των σημερινών ασφαλισμένων και συνταξιούχων.

Γι’ αυτούς τους λόγους δεν πρέπει να προωθηθεί το συνταξιοκτόνο σχέδιο της κυβέρνησης για ατομική – ιδιωτική επικουρική ασφάλιση.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ενταθούν οι αγώνες για να αποκατασταθεί και να στηριχθεί το δημόσιο αναδιανεμητικό σύστημα  κοινωνικής ασφάλισης.

Χρειαζόμαστε ασφαλισμένους, οι οποίοι να λειτουργούν ως ενεργοί πολίτες, που διεκδικούν μέσα από τους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες δημόσιες, συλλογικές και καθολικές κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές και όχι ως καταναλωτές των ιδιωτικών υπηρεσιών ασφάλισης.

Αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη ΚΟΝΤΡΑ

Δημήτρης Στρατούλης: Όποιο κι αν είναι το ερώτημα, ο άνθρωπος είναι η απάντηση.

Συνέντευξη Δημήτρη Στρατούλη

στελέχους ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ π. Βουλευτή και Υπουργού

στη Ζωή Λιάκα

 

Όποιο κι αν είναι το ερώτημα, ο άνθρωπος είναι η απάντηση.

1. Πριν λίγους μήνες μοιραστήκατε μια προσωπική περιπέτεια υγείας με την κυκλοφορία από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ του βιβλίου «Όταν γεννιέσαι τρεις φορές, δωρεά οργάνων – δώρο ζωής». Έχετε πει ότι θέλατε να χρησιμεύσετε ως ζωντανό παράδειγμα. Τι έχει αλλάξει από την ημέρα που το εκδώσατε; Υπάρχουν κάποια ενθαρρυντικά δείγματα, που αποτυπώνουν έστω μια μικρή αλλαγή;

 Το βιβλίο και η προσπάθειά μου να διαδώσω μέσω αυτού την ιδέα της δωρεάς οργάνων, ως βασική προϋπόθεση – μαζί με τις αναγκαίες δημόσιες πολιτικές – για πραγματοποίηση μεταμοσχεύσεων, που βοηθούν βαριά ασθενείς να «ξαναγεννηθούν», είχε πολύ καλές βιβλιοκριτικές. Αγκαλιάστηκε από τους αναγνώστες με την ευρεία κυκλοφορία του και την ανάδειξή του από αυτούς μέσα στα τρία καλύτερα βιβλία της χρονιάς στο είδος του (μαρτυρίες, δοκίμια), σε πρόσφατο πανελλαδικό διαδικτυακό διαγωνισμό. Ταυτόχρονα, επιτελεί και το σκοπό της συγγραφής του, γιατί στις μέχρι τώρα δημόσιες παρουσιάσεις του, υπήρξε – παρά τις πρωτόγνωρες δυσκολίες της πανδημίας – πολύ μεγάλη συμμετοχή πολιτών, αρκετοί/ες από τους οποίους ενδιαφέρθηκαν και τελικά γράφτηκαν δωρητές οργάνων στη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων. Συνεχίζουμε την προσπάθεια, γιατί το δικαιούνται όσοι/ες ασθενείς υποφέρουν, περιμένοντας με αγωνία κι ελπίδα αυτό το δώρο ζωής.

2. Βιώνουμε μια θολή, δυστοπική εποχή. Σε θεωρητικό επίπεδο όλοι έχουμε μετακινηθεί. Ποιες μπορεί να είναι οι αλλαγές που συντελέστηκαν σε ένα άνθρωπο, ο οποίος είχε βιώσει «τρεις γεννήσεις»;

 Η πιο βαθειά συνειδητοποίηση ότι είμαστε περαστικοί σε αυτό τον κόσμο και ότι δίνουμε πραγματικό νόημα στη ζωή μας, όταν αγωνιζόμαστε συλλογικά να τον κάνουμε καλύτερο. Η δημιουργία εντονότερων αισθημάτων αγάπης, κατανόησης, αλληλεγγύης για τους συνανθρώπους, κυρίως, αυτούς που έχουν ανάγκη.

3. Επιτρέψετε την ερώτηση, διότι είμαι βεβαία ότι κατανοείτε την πρόθεσή μου: Η ασθένεια δίνει ένα «οικουμενικό» πρόσωπο σε έναν πολιτικό; Αισθανθήκατε ν’ αλλάζει η ματιά ανθρώπων που δεν βρίσκονταν πολιτικά – κομματικά αν θέλετε- στην ίδια πλευρά; (αν ναι, αυτό τι ακτινογραφεί;).

Με αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερο σεβασμό και οι πιο σκληροί πολιτικοί μου αντίπαλοι, εκτός από τους πωρωμένους φασίστες. Αυτό το βιώνω πιο έντονα με τους απλούς ανθρώπους. Στο τέλος, όμως, της ημέρας όλοι/ες κρινόμαστε πολιτικά, με βάση την ιδεολογία, το πρόγραμμα και τα κοινωνικά συμφέροντα, που ο πολιτικός μας χώρος εκπροσωπεί.

1. Διάβασα στο βιβλίο σας « Από μια τυχαία εξέταση αίματος στα 39 μου χρόνια προέκυψε ότι και οι δύο νεφροί μου είχαν καταστραφεί από σπειραματονεφρίτιδα, ότι ήμουν στο τελικό στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας και ότι κινδύνευε άμεσα η ζωή μου. Ένα πρώτο μήνυμα μου είχε δοθεί από τον οργανισμό μου στα 23 μου χρόνια, το 1981, όταν στο στρατό από αιματολογική εξέταση ρουτίνας πρόεκυψε ότι είχα μικροσκοπική αιματουρία. Μ’ έστειλαν, όμως, λόγω αριστερών φρονημάτων μου, να «γιατρευτώ» στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο».  Σκεφτήκατε ποτέ ότι η περιπέτεια της υγείας σας θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά και ότι πληρώσατε – με ένα τρόπο – τον  αριστερά σας φρονήματα;

Επηρέασε, όχι όμως καθοριστικά, την υγεία μου, γιατί η πορεία της ήταν προδιαγραμμένη, αλλά και ως ασθενής διεκδικούσα – και μόνος μου και με άλλους – τουλάχιστον τα αυτονόητα.

5. Σ’ ένα απολογισμό θα λέγατε ότι δώσατε περισσότερα στην Αριστερά ή σας έδωσε;

Η Αριστερά μου έδωσε πιο πολλά, κυρίως, τις αξίες και αρχές του ανυποχώρητου αγώνα, της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της αυτοθυσίας για μεγάλα ιδανικά και την ισχυρή πεποίθηση ότι ένας άλλος κόσμος κοινωνικής δικαιοσύνης, ελευθερίας δημοκρατίας και ισότητας είναι εφικτός. Αυτές οι αρχές με βοήθησαν ν’ αντιμετωπίσω πιο αποτελεσματικά και τα προβλήματα υγείας μου. Εξάλλου, παραιτούμενος από Υπουργός και Βουλευτής, για να μην ψηφίσω και εφαρμόσω μνημόνια, δεν κλείστηκα σπίτι μου, συμμετέχω ενεργά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

6. Όταν γράφατε το βιβλίο ποια ήταν η πιο επώδυνη στιγμή; (γιατί;).

 Όταν έπρεπε να θυμηθώ τις πιο επώδυνες φάσεις της ασθένειάς μου, που είχα θάψει βαθειά στη μνήμη μου. Οι άνθρωποι, που ασθένησαν σοβαρά, δεν κρατούν στη μνήμη τους τον πόνο, αλλά τις ευτυχισμένες στιγμές, όταν βγαίνουν υγιείς από χειρουργεία ή Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

7. Η συγγραφή τόσο δύσκολων και τραυματικών βιωμάτων δημιουργεί την επιθυμία επαναξιολόγησης της ζωής μας, των σκέψεων και να θέλετε των πεποιθήσεων μας;

Ναι, σε βοηθά να αναστοχαστείς από πού έρχεσαι, που πηγαίνεις και για την ανεκτίμητη αξία της υγείας και της ανθρώπινης ζωής.

1. (Ίσως είναι προβλέψιμη η ερώτηση αλλά για μένα έχει σημασία). Η αναμέτρηση με το θάνατο (τρις) τι σας έχει διδάξει;

Ότι η αισιοδοξία, το πείσμα να γίνεις καλά, η επιμονή, υπομονή, αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη των άλλων είναι απαραίτητα εφόδια στις μάχες για την υγεία και τη ζωή σου. Ότι «όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα» και ότι «όσο υπάρχει αγώνας, υπάρχει ζωή». Ότι, ακόμα κι αν είσαι στο τελικό στάδιο μίας αρρώστιας, δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, αλλά να αγωνίζεσαι «να γυρίσεις το παιχνίδι». «Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς» (Κ. Βάρναλης).

Ότι ένας ασθενής όσο θέληση και να έχει, δεν του φτάνει, εάν δεν έχει την αλληλεγγύη των άλλων. Στις μάχες για την υγεία μου τα κατάφερα, γιατί στηρίχτηκα στο «εμείς», στην αλληλεγγύη οικογένειας, φίλων, συντρόφων, γιατρών και νοσηλευτών. Η Δωρεά Οργάνων αποτελεί κορυφαία έκφραση εθελοντικής προσφοράς, κοινωνικής αλληλεγγύης, ανθρωπισμού, ανιδιοτέλειας. Μετατρέπει τον πόνο για την απώλεια αγαπημένου/ης μας σε ελπίδα και δώρο ζωής για συνανθρώπους μας.

9. Πως θα περιγράφατε τον Δημήτρη Στρατούλη μέχρι τα 39 του χρόνια και πως μετά (που διαγνώστηκε η ασθένειά σας).

 Σταθερό στις απόψεις του, αλλά ΜΕΤΑ με περισσότερη αλληλεγγύη στους άλλους και μεγαλύτερο σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις και πρακτικές, γιατί «όποιο κι αν είναι το ερώτημα, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι η απάντηση» (Αντρέ Μπρετόν).

10. Θα ήθελα να μου πείτε τις σκέψεις που κάνατε όταν μπαίνατε στο χειρουργείο και όταν βγαίνατε. Και τις δυο φορές.

Στα χειρουργεία έμπαινα με σιγουριά ότι θα πετύχουν. Επίσης, με τη σκέψη μου στα λόγια του Επίκουρου ότι «δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο. Όσο υπάρχουμε, αυτός δεν υπάρχει και, όταν έλθει, θα πάψουμε να υπάρχουμε. Εκείνο που φοβόμαστε είναι μήπως πονέσουμε, όμως, πόση είναι η χαρά μας, όταν ο πόνος χάνεται; ».

Από τα χειρουργεία έβγαινα με ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς που μου δώρισαν όργανα και αποφασισμένος να τιμήσω το δώρο τους, συνδυάζοντας την συμμετοχή μου στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με την αναγκαία προσοχή στην υγεία μου.

11. Αν το ξαναγράφατε τι θα συμπεριλαμβάνατε που το αφήσατε απ έξω;

Τίποτε, τα έγραψα όλα, χωρίς να κρύψω οτιδήποτε.

12. Πολλοί μιλούν για ένα κύκλωμα γύρω από την δωρεά οργάνων στην Ελλάδα. (μου το ομολόγησε ο γιατρός κ. Ναούμ σε συνέντευξη) Εσείς ήρθατε αντιμέτωπος με αυτό;

Στην Ελλάδα υπάρχει πολύ αυστηρή νομοθεσία για την πάταξη του λαθρεμπορίου ανθρωπίνων οργάνων και, ευτυχώς, δεν υπάρχουν καταγγελίες για εμπόριο οργάνων.

Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων τηρεί Εθνικό Μητρώο (λίστα) υποψήφιων ληπτών, κατάλληλων για μεταμόσχευση. Η κατανομή των μοσχευμάτων από θανόντες δότες στους υποψήφιους λήπτες πραγματοποιείται με διαφάνεια και ίση μεταχείριση, με μοριοποιημένο σύστημα βαθμολόγησης, με βάση ιατρικά δεδομένα, την ιστοσυμβατότητα, το χρόνο αναμονής για μεταμόσχευση κλπ.

Οι οικογένειες, λοιπόν, μπορούν να δωρίζουν τα όργανα αποβιώσαντα δικού τους ανθρώπου, για να σώσουν συνανθρώπους τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα γίνει αντικείμενο παράνομης εμπορίας.

            Συνασθενείς μου, όμως, μου έχουν καταγγείλει ότι υπήρξαν θύματα διεθνών κυκλωμάτων, που τους υπόσχονταν παράνομη μεταμόσχευση σε άλλες χώρες.

13. Αισθανθήκατε την επιθυμία να μιλήσατε γι αυτό;

 Ναι. Στο βιβλίο αναφέρομαι αναλυτικά στην απάνθρωπη εμπορία οργάνων σε χώρες, όπου ο πόλεμος, ο εμφύλιος, η προσφυγιά και η φτώχια εκμηδενίζουν όχι μόνο την αξιοπρέπεια αλλά και το αγαθό της ζωής. Τα όργανα αυτά χρησιμοποιούνται για μεταμόσχευση από πολίτες πλούσιων χωρών, όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία κλπ.

Αυτή η σύγχρονη δουλεμπορία πρέπει να παταχτεί ως τμήμα του οργανωμένου εγκλήματος, με διεθνή συνεργασία μεταξύ των χωρών-δοτών ανθρωπίνων οργάνων, με πολυδιάστατη προσέγγιση (οικονομική – νομοθετική –  ποινική – κοινωνική), με οικονομική στήριξη τους, με σταμάτημα της λεηλασίας τους από πολυεθνικές και πλούσιες χώρες. Με ειρηνευτικές πρωτοβουλίες για να σταματήσουν οι πολεμικές συρράξεις και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Όσον αφορά στο εμπόριο οργάνων προσφύγων και κυρίως ασυνόδευτων παιδιών – προσφύγων, όσοι/ες σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, πρέπει να κινητοποιηθούμε για την πάταξη αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος.

14. Ποια ήταν η σωτηρία σας, αυτό που σας έδειχνε πάντα το φως; (εκτός από φίλους και οικογένεια;)

Εκτός από την αλληλεγγύη των άλλων, η εμπιστοσύνη μου στο δημόσιο σύστημα υγείας και στο προσωπικό του, η θέληση και το γινάτι να γίνω καλά και να δώσω τη μάχη με θάρρος, κουράγιο, αγωνιστικό φρόνημα κι ελπίδα. Τελικά, «με τι πέτρες, τι αίμα, τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι, ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο» (Ο. Ελύτης).

Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”

Η Λαϊκή Ενότητα αποχαιρετά τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Λαϊκή Ενότητα αποχαιρετά τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο

Έφυγε από την ζωή ο φιλόλογος, ποιητής, λαογράφος, εκδότης, δοκιμιογράφος, μελετητής του ρεμπέτικου τραγουδιού, Ντίνος Χριστιανόπουλος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης), μετά από πολύχρονη περιπέτεια της υγείας του.

Υπήρξε από τους σπουδαιότερους διανοούμενους των τελευταίων δεκαετιών, αιρετικός, ριζοσπάστης, αντισυμβατικός και γενικότερα ο πλέον πολυσυζητημένος ποιητής των τελευταίων χρόνων.

Γεννήθηκε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του στην Θεσσαλονίκη, την οποία λάτρευε.

Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, για το σύνολο του έργου του, αλλά αρνήθηκε να το παραλάβει, διότι ήταν εναντίον των διακρίσεων.

Ήταν εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Διαγώνιος» 1958, όπου αναπτύχθηκε ο λεγόμενος  «κύκλος των λογοτεχνών της Διαγωνίου».

Ποιητικές του συλλογές μεταξύ άλλων ήταν: «Εποχή των ισχνών αγελάδων» 1950, «Ξένα γόνατα» 1957, «Ανυπεράσπιστος καημός» 1960, «Το κορμί και το σαράκι» 1964, «Το κορμί και το μεράκι» 1974, «Το αιώνιο παράπονο» 1981, «Νεκρή πιάτσα» 1997, «Πεζά ποιήματα» 1994, «Παράξενο που βρίσκει το κουράγιο και ανθίζει» 2011.

Το έργο του έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.

Η Λαϊκή Ενότητα εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήρια της στην οικογένειά του και στους οικείους του.

Γραφείο Τύπου

12-8-2020

Κώστας Νικολάου: Εμπαιγμός των συνταξιούχων η «τροπολογία Βρούτση» για τα αναδρομικά

Εμπαιγμός των συνταξιούχων η «τροπολογία Βρούτση» για τα αναδρομικά

Ταπεινωτική και ανήθικη είναι η τροπολογία Βρούτση για τα αναδρομικά των συνταξιούχων. Πέραν από τα ψεύδη ότι τάχα εναρμονίζεται με τις αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων και πως δήθεν επιστρέφει σε όλους τους συνταξιούχους τα αναδρομικά (11 μηνών) που επιδίκασε το ΣτΕ, οι πρακτικές της τροπολογίας αυτής θυμίζουν άλλες μαύρες εποχές, αφού μέσο αυτής οι συνταξιούχοι άλλα ποσά θα λάβουν και άλλα θα φαίνεται ότι πήραν!  

Αναλυτικότερα, με την εν λόγο τροπολογία, παρερμηνεύονται οι αποφάσεις του ΣτΕ, και (με ασάφειες) εξαιρούνται τα ποσά των δώρων και των επικουρικών. Όμως με πλήρη σαφήνεια ορίζεται ότι « με την καταβολή των ως άνω σημαντικών ποσών η οποία αφορά το σύνολο των συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα, οι αξιώσεις των συνταξιούχων για ποσά που αντιστοιχούν σε περικοπές, μειώσεις και καταργήσεις κύριων και επικουρικών συντάξεων, επιδομάτων άδειας και εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, κατά το χρονικό διάστημα από 11.6.2015 έως την δημοσίευση του ν. 43887/2016, αποσβέννυνται.»!! Δηλαδή, από την μια δεν χορηγούνται τα ποσά των επικουρικών και των δώρων, από την άλλη θα φαίνεται ότι καταβλήθηκαν και αποσβέστηκαν!

Επιπτώσεις

Συνέπειες από την τροπολογία που αφορά τους συνταξιούχους που δεν προέβηκαν σε αγωγές, μπορούν να συνοψιστούν στις εξής:

• 1,6 εκατομμύριο συνταξιούχοι με κύρια σύνταξη κάτω των 1.000 ευρώ, οι οποίοι είχαν περικοπές μόνο των δώρων και δικαιώθηκαν από το ΣτΕ για ποσά έως 733 ευρώ, (σύμφωνα με την τροπολογία) δεν θα λάβουν τίποτα, αλλά και οι οφειλές θα αποσβηστούν!

• 700.000 συνταξιούχοι, με επικουρική σύνταξη κάτω των 200 ευρώ, οι οποίοι είχαν περικοπές μόνο των δώρων και που δικαιώθηκαν από το ΣτΕ για ποσά έως 340 ευρώ, (με την τροπολογία) δεν θα λάβουν τίποτα, αλλά και οι οφειλές θα αποσβηστούν!

• Περίπου 900.000 με 1.000.000 συνταξιούχοι με κύρια σύνταξη άνω των 1.000 ευρώ και επικουρική άνω των 200 ευρώ, οι οποίοι πέραν από τις περικοπές των δώρων είχαν μειώσεις από 50 έως και πάνω 550 ευρώ (μηνιαίως) για την κύρια και από 2 έως και πάνω 160 ευρώ για την επικουρική και δικαιώθηκαν από το ΣτΕ, θα λάβουν μόνο τα ποσά που αντιστοιχούν στην κύρια σύνταξη. Δεν θα λάβουν τα ποσά που αντιστοιχούν στην επικουρική και στα δώρα. Τους παρακρατούν δηλαδή από 1.100 έως και άνω των 3.000 ευρώ!

Συνοπτικά, από τα 3,9 δις ευρώ που επιδίκασε το ΣτΕ και θα έπρεπε να επιστραφούν σε 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους επιστρέφονται μόνο 1,4 δις ευρύ και μονο σε 900.000 συνταξιούχους!

Αδικήματα

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου εργασίας ελέγχεται τουλάχιστον ηθικά, αν όχι και ποινικά, σχετικά με αδικήματα για ζημίες που υπέστησαν οι συνταξιούχοι από την απώλεια μεγάλων χρηματικών ποσών, αφού:

α) Ο κ. Βρούτσης με παρελκυστικές τακτικές και ψεύτικες διαβεβαιώσεις ότι θα εφάρμοζε τις αποφάσεις του ΣτΕ σε όλους, ανεξάρτητα των αγωγών, απέτρεψε τους συνταξιούχους από προσφυγές οι οποίοι έχασαν πολύτιμο χρόνο από το δικαίωμα αυτό (παραγραφή). Τι στιγμή μάλιστα που οι αγωγές αυτές είχαν και χαμηλό κόστος μόλις των 50 ευρώ!

β) Ακόμα και μετά την απόφαση του ΣτΕ, το υπουργείου εργασίας συνεχίζει τα ίδια ψεύδη και με διοχετευμένες πληροφορίες καθησυχάζει τους συνταξιούχους να μην προσφύγουν σε αγωγές, αφού έτσι και αλλιώς τα ίδια ποσά θα δοθούν σε όλους!

Αναδρομικά των συνταξιούχων, με βάση την απόφαση του ΣτΕ

Στους πίνακες που ακολουθούν είναι τα ποσά που δικαιούνται 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι. Έως 733 ευρώ για τις κύριας συντάξεις κάτω των 1.000 ευρώ και από 1.283 ευρώ έως 6.618 για συντάξεις των άνω των 1.000 έως 3.500 ευρώ. Επιπλέον  (1.250.000 συνταξιούχοι επικουρικής) όσων οι συντάξεις ήταν κάτω των 200 ευρώ δικαιούνται έως 340 ευρώ και έως 2.418 ευρώ για συντάξεις των 700 ευρώ.

Χορηγούμενα ποσά με βάση την τροπολογία

 Στον πίνακα που ακολουθεί είναι τα ποσά που θα χορηγηθούν σύμφωνα με την τροπολογία (χωρίς των δώρων και των επικουρικών)  και τα οποία αφορούν περί τους 900.000 με 1.000.000 συνταξιούχους, όσων δηλαδή οι συντάξεις ήταν πάνω από 1.000 ευρώ.

Αύγουστος  2020

 Νικολάου Κώστας

Συνταξιούχος τ. ΙΚΑ ΕΤΑΜ

Μέλος Διοικούσας Επιτροπής ΚΕ.Π.Ε.Α./ΓΣΕΕ