Γαλλία: Το κίνημα αντέχει, εξελίσσεται και αντιμετωπίζει προκλήσεις

Αλέξης Λιοσάτος | 28.04.2016

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Το λαϊκό κίνημα στη Γαλλία που ξέσπασε με αφορμή την αντεργατική μεταρρύθμιση της Ελ Κομρί, αντέχει, περνώντας μάλιστα από δύσκολες εξετάσεις: τις διακοπές του Πάσχα.

Με κλει­στά σχο­λεία και σχο­λές, η νε­ο­λαία συ­νέ­χι­σε να απο­τε­λεί πόλο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας, κα­λώ­ντας τη να στα­θεί «NuitDebout» (=όρθια τη νύχτα). Οι κα­τα­λή­ψεις πλα­τειών σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 60 πό­λεις συ­νε­χί­ζο­νται κα­θη­με­ρι­νά από τις 31 Μάρτη, όπως και οι κα­τα­λή­ψεις σχο­λεί­ων και οι οδο­μα­χί­ες με την αστυ­νο­μία του Ολάντ.

Η γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή βρί­σκε­ται σε μια φάση «μπρα ντε φερ». Το κί­νη­μα των πλα­τειών έχει αδυ­να­μί­ες, υπο­χρε­ω­τι­κά μα­θαί­νει πολλά πράγ­μα­τα «επι­τό­που», στε­ρεί­ται πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης, κα­λεί­ται δίχως τε­χνο­γνω­σία να αντι­με­τω­πί­σει το ζή­τη­μα των γρα­φειο­κρα­τι­κών ηγε­σιών και έχει απέ­να­ντί του σύσ­σω­μο και πα­νί­σχυ­ρο τον αστι­κό συρ­φε­τό. Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, Δεξιά και Ακρο­δε­ξιά με τη συ­μπαι­γνία των ΜΜΕ συ­γκρο­τούν ένα μαύρο μέ­τω­πο που απαι­τεί την εκ­κέ­νω­ση των πλα­τειών, επεν­δύ­ει στον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό, συ­κο­φα­ντεί τις κα­τει­λημ­μέ­νες πλα­τεί­ες ως «πηγή βίας και ανο­μί­ας». Η αστυ­νο­μι­κή βία γί­νε­ται όλο και πιο κτη­νώ­δης, τα ΜΑΤ χτυ­πά­νε αδια­κρί­τως νέους και ηλι­κιω­μέ­νους, ασφα­λί­τες πα­ρει­σφρέ­ουν στις δια­δη­λώ­σεις και συλ­λαμ­βά­νουν δε­κά­δες. Γάλ­λοι αγω­νι­στές χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας με­τέ­φε­ραν την εμπει­ρία τους με τη φράση «τέ­τοιο ξύλο δεν τρώ­γα­με ούτε από το Σαρ­κο­ζί».

Κι όμως, η πο­λι­τι­κή κρίση βα­θαί­νει. Ο Ολάντ έχει δη­μο­τι­κό­τη­τα που τεί­νει σε μο­νο­ψή­φιο νού­με­ρο, έχει απέ­να­ντί του με­γά­λο τμήμα του κόμ­μα­τός του και δυ­σκο­λεύ­ε­ται να το ελέγ­ξει. Προ­χω­ρεί σε φρα­στι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις και καλεί σε προ­σχη­μα­τι­κό διά­λο­γο, επι­διώ­κο­ντας να πε­ριο­ρί­σει τις αντι­δρά­σεις. Κιν­δυ­νεύ­ει να έχει κρί­σι­μες απώ­λειες κατά την ψή­φι­ση της αντερ­γα­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης και γι’ αυτό τρε­νά­ρει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία ψή­φι­σης, που πλέον δεί­χνει να με­τα­το­πί­ζε­ται για αρχές Ιου­νί­ου, σε μια προ­σπά­θεια να πα­ρου­σιά­σει η αντί­στα­ση ση­μά­δια κό­πω­σης. Η Δεξιά και το ακρο­δε­ξιό κόμμα Λε Πεν επί­σης τα­λα­νί­ζο­νται από εσω­τε­ρι­κές διαι­ρέ­σεις και δια­μά­χες, που έχουν έρθει στην επι­φά­νεια μετά το ξέ­σπα­σμα του κι­νή­μα­τος.

Αυτή η ει­κό­να για την ώρα «πεί­θει» τον κόσμο ότι αξί­ζει να πο­λε­μή­σει, ότι υπάρ­χουν πι­θα­νό­τη­τες νίκης. Δίνει χρόνο στα κέ­ντρα αγώνα στις πλα­τεί­ες να ορ­γα­νω­θούν κα­λύ­τε­ρα. Η δύ­να­μη των πλα­τειών γί­νε­ται ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη από το γε­γο­νός ότι σπάει στην πράξη η τρο­μο­κρα­τία του στρα­τιω­τι­κού νόμου, δη­μιουρ­γώ­ντας μια απε­λευ­θε­ρω­τι­κή αί­σθη­ση ανά­κτη­σης της δη­μο­κρα­τί­ας από τα κάτω.

Οι δυ­να­τό­τη­τες νίκης είναι εδώ

Η κα­τά­στα­ση δεν εν­δεί­κνυ­ται για αι­σιο­δο­ξία δίχως μέτρο. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη, που αρ­χι­κά αιφ­νι­διά­στη­κε, σή­με­ρα ανα­διορ­γα­νώ­νε­ται, ανα­ζη­τώ­ντας όλο και αντι­δρα­στι­κό­τε­ρη φυγή προς τα εμπρός. Ωστό­σο ο «κά­μπος είναι ξερός», και μπο­ρεί ανά πάσα στιγ­μή να πάρει φωτιά.

Την πε­ρα­σμέ­νη χρο­νιά η ερ­γα­το­λαϊ­κή μα­χη­τι­κό­τη­τα ανέ­βη­κε ση­μα­ντι­κά, ση­μειώ­νο­ντας νίκες και εκ­φρα­ζό­με­νη ποι­κι­λο­τρό­πως. Οι ερ­γά­τες της Air France, που λιν­τσά­ρι­σαν το φθι­νό­πω­ρο το διευ­θυ­ντή τους μετά την ανα­κοί­νω­ση ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, έγι­ναν εξαι­ρε­τι­κά δη­μο­φι­λείς. Η κα­μπά­νια υπέρ των συν­δι­κα­λι­στών της Goodyear, που κα­τα­δι­κά­στη­καν σε φυ­λά­κι­ση, γνώ­ρι­σε πολύ με­γά­λη απή­χη­ση. Οι δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στην κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή στη Διε­θνή Διά­σκε­ψη COP 21 (αμέ­σως μετά την κή­ρυ­ξη κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης), το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ίδιων των προ­σφύ­γων, η κα­τά­λη­ψη της έκτα­σης που προ­ο­ρι­ζό­ταν για κα­τα­σκευή αε­ρο­δρο­μί­ου στη Νάντη, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις τα­ξι­τζή­δων και αγρο­τών, η απερ­γία διαρ­κεί­ας των τα­χυ­δρο­μι­κών που προη­γή­θη­καν, κα­τα­δει­κνύ­ουν ότι το κί­νη­μα των πλα­τειών έχει βα­θιές ρίζες.

Σή­με­ρα, πάνω από το 70% του κό­σμου επι­μέ­νει να ανα­τρα­πεί η αντερ­γα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, αλ­λη­λέγ­γυοι φέρ­νουν τρό­φι­μα, κου­βέρ­τες και είδη πρώ­της ανά­γκης στους νέους και τις νέες των πλα­τειών δί­νο­ντάς τους κου­ρά­γιο. Αυτή η γι­γά­ντια λαϊκή συ­μπα­ρά­στα­ση και η εξό­φθαλ­μη πο­λι­τι­κή κρίση είναι ο ένας βα­σι­κός λόγος που οι πλα­τεί­ες αντέ­χουν. Ο άλλος είναι η βαθιά τα­ξι­κή «μνήμη» και διε­θνι­στι­κή αυ­το­συ­νεί­δη­ση του κι­νή­μα­τος. Ξε­κί­νη­σε με ανα­φο­ρές στο Μάη του ’68 ή στη νίκη κατά του CPE πριν από 10 χρό­νια, για να συ­νε­χί­σει βλέ­πο­ντας τον εαυτό του ως συ­νέ­χεια της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης και των Αγα­να­κτι­σμέ­νων στην Ισπα­νία και τις ΗΠΑ. Με αυτή την αντί­λη­ψη, κα­λούν και σε διε­θνο­ποί­η­ση του αγώνα τους.

Η αστυ­νο­μία δια­λύ­ει κάθε πρωί στην πλα­τεία Δη­μο­κρα­τί­ας του Πα­ρι­σιού τις δομές των «άγρυ­πνων». Κα­θη­με­ρι­νά χι­λιά­δες «άγρυ­πνοι» τις ξα­να­στή­νουν. Έχουν στη­θεί γέ­φυ­ρες με αγώ­νες των μα­θη­τών, των φοι­τη­τών, των τα­χυ­δρό­μων. Το νέο κί­νη­μα ενώ­νε­ται με δια­δη­λώ­σεις προ­σφύ­γων, τους προ­στα­τεύ­ει από επι­χει­ρή­σεις-σκού­πα της αστυ­νο­μί­ας. Σε μια τέ­τοια από­πει­ρα πε­ρι­φρού­ρη­σης των προ­σφύ­γων προ­έ­κυ­ψε και δεύ­τε­ρη κα­τά­λη­ψη στη στάση μετρό «Στά­λιν­γκραντ». Η πλα­τεία εκ­δί­δει δελ­τία Τύπου που δια­νέ­μο­νται στους χώ­ρους δου­λειάς -υπο­στη­ρί­ζει τους ελα­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νους μου­σι­κούς και ηθο­ποιούς και τους αστέ­γους. Δια­δη­λώ­νει για την απε­λευ­θέ­ρω­ση συλ­λη­φθέ­ντων, γιου­χά­ρει τον Βαλς όπου εμ­φα­νί­ζε­ται, δια­λύ­ει τα κι­γκλι­δώ­μα­τα που το­πο­θε­τή­θη­καν σε πλα­τεί­ες αυτές τις μέρες για να μην επι­τρέ­πουν την εγκα­τά­στα­ση προ­σφύ­γων. Μια ερ­γα­ζό­με­νη τα­μί­ας σε σού­περ μάρ­κετ κά­λε­σε αν­θρώ­πους της κα­τά­λη­ψης στον ερ­γα­σια­κό της χώρο για να πεί­σει τους συ­να­δέλ­φους της να φτιά­ξουν σω­μα­τείο. Άλλη όμορ­φη ει­κό­να είναι οι 30 κα­τα­λη­ψί­ες που πήγαν να χαι­ρε­τί­σουν τον αγώνα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών και να τους κα­λέ­σουν σε κοινή δια­δή­λω­ση. Στις 23/4 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε νέα συ­γκέ­ντρω­ση ενά­ντια στον γαλ­λι­κό ΣΕΒ.

Το κί­νη­μα απορ­ρί­πτει τα κόμ­μα­τα του κα­τε­στη­μέ­νου, στα οποία πολ­λοί συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νουν και τμήμα της Αρι­στε­ράς, αλλά όχι την πο­λι­τι­κή γε­νι­κώς. Ο μαρ­ξι­στής ακα­δη­μαϊ­κός Ερίκ Του­σέν, διά­ση­μος για τον αγώνα του για τη δια­γρα­φή πα­ρά­νο­μων και επα­χθών χρεών σε διά­φο­ρες χώρες, ή ο αρι­στε­ρός οι­κο­νο­μο­λό­γος Φρε­ντε­ρίκ Λορ­ντόν γί­νο­νται δε­κτοί με εν­θου­σια­σμό από το «NuitDebout», ενώ οι συ­στη­μι­κοί πο­λι­τι­κοί και δια­νο­ού­με­νοι, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των ακρο­δε­ξιών, γιου­χά­ρο­νται. Υπάρ­χει πλα­τιά η αί­σθη­ση ότι οι πλα­τεί­ες «ανή­κουν» με την ευ­ρεία έν­νοια στην Αρι­στε­ρά, ση­μα­ντι­κό κρα­τού­με­νο για τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Προ­βλή­μα­τα και ευ­και­ρί­ες

Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες είναι απρό­θυ­μες να στη­ρί­ξουν σο­βα­ρά τον αγώνα και να δώ­σουν τη χα­ρι­στι­κή βολή στον Ολάντ. Το απερ­για­κό ρα­ντε­βού στις 28/4 άφησε ένα με­γά­λο με­σο­διά­στη­μα χωρίς απερ­γία και έδωσε χρόνο στην κυ­βέρ­νη­ση. Το φοι­τη­τι­κό συν­δι­κά­το UNEF κα­λω­σό­ρι­σε κά­ποιες υπο­χω­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης, που για πα­ρά­δειγ­μα ανα­κοί­νω­σε κον­δύ­λια για την επι­δό­τη­ση νέων πτυ­χιού­χων και φοι­τη­τών. Η Αρι­στε­ρά επί­σης βα­ρύ­νε­ται με σο­βα­ρά λάθη που την έχουν απο­ξε­νώ­σει από τα ρι­ζο­σπα­στι­κά ακρο­α­τή­ρια. Οι βου­λευ­τές του ΚΚ Γαλ­λί­ας ψή­φι­σαν το στρα­τιω­τι­κό νόμο το Νο­έμ­βρη, ενώ τον προη­γού­με­νο μήνα και σε αυτό το σκη­νι­κό, η ηγε­σία του ΚΚ επέ­λε­ξε να ανοί­ξει τη συ­ζή­τη­ση για το εν­δε­χό­με­νο κοι­νής υπο­ψη­φιό­τη­τας με τους Σο­σια­λι­στές στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του επό­με­νου χρό­νου!

Από την άλλη, οι κα­τα­λή­ψεις πλα­τειών και η μα­χη­τι­κό­τη­τα της νε­ο­λαί­ας πιέ­ζουν τα συν­δι­κά­τα να συρ­θούν σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις, δί­νουν το χρόνο να ενω­θεί με το ερ­γο­στά­σιο και τη γει­το­νιά, να ορ­γα­νω­θούν εστί­ες αντί­στα­σης στους χώ­ρους, δί­νε­ται πε­ρι­θώ­ριο ανα­συ­γκρό­τη­σης και αντε­πί­θε­σης της Αρι­στε­ράς.

Όσο οι πλα­τεί­ες αντέ­χουν, όλα είναι πι­θα­νά. Όλο και με­γα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα της νε­ο­λαί­ας, και όχι μόνο, περ­νά­νε μέσα από το πο­λι­τι­κό ερ­γα­στή­ριο του κι­νή­μα­τος, βα­θαί­νουν τους προ­βλη­μα­τι­σμούς τους, μα­θαί­νουν να γε­νι­κεύ­ουν. Η προ­σπά­θεια σύν­δε­σης με άλ­λους αγω­νι­ζό­με­νους κλά­δους για να απο­κτή­σει το κί­νη­μα νέα «κιλά», ο συν­δυα­σμός των «ορα­μα­τι­κών» στοι­χεί­ων που απα­σχο­λούν τις συ­ζη­τή­σεις στις πλα­τεί­ες με την προ­σή­λω­ση στον συ­γκε­κρι­μέ­νο στόχο της από­συρ­σης του νόμου Ελ Κομρί και της σύν­δε­σης με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, απα­σχο­λεί όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους φοι­τη­τές, μα­θη­τές, ερ­γα­ζό­με­νους νέους και νέες.

Είναι φα­νε­ρό ότι ο κρί­σι­μος κρί­κος που λεί­πει είναι η γε­νι­κή απερ­γία. Η απερ­γία στις 28 Απρί­λη (όπως και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την Πρω­το­μα­γιά που ακο­λου­θούν) δεί­χνει να ανα­πτύσ­σει με­γά­λη δυ­να­μι­κή και μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει εφαλ­τή­ριο κλι­μά­κω­σης. Σκα­λο­πά­τι για την 28/4 απο­τε­λεί επί­σης η 26/4, μέρα απερ­γί­ας σι­δη­ρο­δρο­μι­κών που βρί­σκο­νται σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις διαρ­κεί­ας.

Το στοί­χη­μα πα­ρα­μέ­νει να απλω­θεί πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά το κί­νη­μα πριν εξα­ντλη­θεί αυτή η σπου­δαία δυ­να­μι­κή. Με­γά­λο τμήμα της νέας ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης στη Γαλ­λία διαι­σθη­τι­κά βλέ­πει σε αυτό το αυ­θόρ­μη­το ξέ­σπα­σμα τη μόνη ελ­πί­δα για κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή και τη μαμή που θα ξε­γεν­νή­σει την πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή. Κι έτσι είναι. Ανα­μέ­νου­με με εν­δια­φέ­ρον την εξέ­λι­ξη των επό­με­νων εβδομάδων. Αν η μισή μας καρ­διά βρί­σκε­ται εδώ πέρα, η άλλη μισή χτυπά στις γαλ­λι­κές πλα­τεί­ες.

Πόσο περιορισμένοι είναι οι πόροι για την κοινωνική ασφάλιση;

Ηλίας Ιωακείμογλου | 28.04.2016

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Ο περιορισμός των δαπανών για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, η συνακόλουθη αύξηση των εισφορών και η μείωση των συντάξεων, βασίζονται στην ιδέα ότι “λεφτά δεν υπάρχουν”, άρα οι πόροι που μπορούν να διατεθούν για κοινωνική ασφάλιση είναι περιορισμένοι.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, οι δη­μό­σιοι πόροι που δια­τί­θε­νται για τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία πε­ριο­ρί­ζο­νται όχι επει­δή γε­νι­κώς “δεν υπάρ­χουν λεφτά” αλλά επει­δή έτσι απο­φά­σι­σε η πο­λι­τι­κή εξου­σία. Για να γίνει κα­τα­νοη­τό αυτό, ας δούμε ποιοι πα­ρά­γο­ντες κα­θο­ρί­ζουν τις δα­πά­νες για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση:

1. Η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας.
2. Ο αριθ­μός των απα­σχο­λου­μέ­νων.
3. H πρω­το­γε­νής δια­νο­μή του προ­ϊ­ό­ντος που σχη­μα­τί­ζει τα μικτά ει­σο­δή­μα­τα της ερ­γα­σί­ας και της ιδιο­κτη­σί­ας (κέρδη, τόκοι, πρό­σο­δοι) πριν τις ανα­δια­νε­μη­τι­κές επι­πτώ­σεις της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής.
4. Οι (πραγ­μα­τι­κοί) φο­ρο­λο­γι­κοί συ­ντε­λε­στές επί της ερ­γα­σί­ας και επί της ιδιο­κτη­σί­ας, βάσει των οποί­ων προ­κύ­πτουν τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα.
5. Το ύψος των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών, που επη­ρε­ά­ζε­ται σε με­γά­λο βαθμό από τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα.
6. Η διάρ­θρω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών (δη­λα­δή η ιε­ράρ­χη­ση των στό­χων που πρέ­πει να ικα­νο­ποι­η­θούν με αυτές τις δα­πά­νες), επο­μέ­νως το πο­σο­στό των δα­πα­νών αυτών που θα δια­τε­θούν για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση.

Οι με­τα­βο­λές των έξι πα­ρα­πά­νω με­γε­θών μπο­ρούν να εξη­γή­σουν γιατί οι δη­μό­σιοι πόροι που δια­τί­θε­νται για το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είναι τόσο “σπά­νιοι”:

Η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας βρί­σκε­ται σή­με­ρα σε επί­πε­δο 13% χα­μη­λό­τε­ρο ένα­ντι του 2007 και η αντί­στοι­χη μεί­ω­ση της απα­σχό­λη­σης είναι 16%. Στην Ελ­λά­δα, έχει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ση­μα­ντι­κή πρω­το­γε­νής (δη­λα­δή πριν από την φο­ρο­λό­γη­ση) ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων: προ­κύ­πτει από τα στοι­χεία των Εθνι­κών Λο­γα­ρια­σμών, ότι η απώ­λεια ει­σο­δή­μα­τος των μι­σθω­τών ήταν από 85 σε 57 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια με­τα­ξύ 2009 και 2016 (πρό­κει­ται για απώ­λεια 33% σε τρέ­χου­σες τιμές χωρίς να λά­βου­με υπόψη μας την αύ­ξη­ση του δεί­κτη τιμών κα­τα­να­λω­τή κατά 6,5% με­τα­ξύ 2009 και 2016, την επί­πτω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας και της αύ­ξη­σης των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών).

Τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα εξαρ­τώ­νται από τα ει­σο­δη­μα­τι­κά με­ρί­δια και τους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές που τους αντι­στοι­χούν. Η οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή που ασκή­θη­κε κατά τα τε­λευ­ταία εί­κο­σι πε­ρί­που έτη, οδή­γη­σε αφε­νός μεν στην πρω­το­γε­νή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αφε­τέ­ρου δε μεί­ω­σε (ή αύ­ξη­σε συ­γκρι­τι­κά λι­γό­τε­ρο) τους πραγ­μα­τι­κούς[1] φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές επί των κερ­δών και αύ­ξη­σε τους συ­ντε­λε­στές επί των ει­σο­δη­μά­των της ερ­γα­σί­ας. Εφήρ­μο­σε, δη­λα­δή, μειω­μέ­νους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές στο αυ­ξα­νό­με­νο με­ρί­διο των κερ­δών και αυ­ξη­μέ­νους συ­ντε­λε­στές στο μειού­με­νο με­ρί­διο της ερ­γα­σί­ας. Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα, τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα να μειω­θούν ένα­ντι αυτών που θα υπήρ­χαν εάν οι αυ­ξη­μέ­νοι φο­ρο­λο­γι­κοί συ­ντε­λε­στές εφαρ­μό­ζο­νταν επί του αυ­ξα­νό­με­νου με­ρι­δί­ου της ιδιο­κτη­σί­ας (δη­λα­δή επί των κερ­δών, των τόκων και των προ­σό­δων).

Η δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, μειώ­νο­ντας τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη των ει­σο­δη­μά­των της ιδιο­κτη­σί­ας (κέρδη, τόκοι, πρό­σο­δοι), στη διάρ­κεια μιας ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου κατά την οποία τα εν λόγω ει­σο­δή­μα­τα αυ­ξά­νο­νταν θε­α­μα­τι­κά (πριν την κρίση), υπο­νό­μευ­σε την ορ­θο­λο­γι­κή εφαρ­μο­γή κα­νό­νων που θα αύ­ξα­ναν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα, και μέσω αυτών τις δη­μό­σιες δα­πά­νες. Η δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή που ασκή­θη­κε προ­σέ­φε­ρε απαλ­λα­γές στις οι­κο­νο­μι­κά ισχυ­ρές κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, και κα­τέ­φευ­γε εξ αυτού του γε­γο­νό­τος στον δα­νει­σμό, χρε­ώ­νο­ντας έτσι τις μελ­λο­ντι­κές γε­νε­ές ερ­γα­ζο­μέ­νων για την απο­πλη­ρω­μή του αυ­ξη­μέ­νου δη­μο­σί­ου χρέ­ους. Ανε­ξαρ­τή­τως προ­θέ­σε­ων, η πο­λι­τι­κή αυτή, ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και τα­ξι­κή, λει­τούρ­γη­σε ως Δού­ρειος Ίππος για την δρα­στι­κή πε­ρι­στο­λή των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών και την εξ αυτής προ­κύ­πτου­σα ανά­γκη ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της πα­ρα­γω­γής δη­μό­σιων αγα­θών. Στη διάρ­κεια της κρί­σης, η ίδια προ­νο­μια­κή με­τα­χεί­ρι­ση του κε­φα­λαί­ου συ­νε­χί­ζε­ται.

Στα πα­ρα­πά­νω θα πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που αφο­ρούν στο πο­σο­στό των συ­νο­λι­κών δα­πα­νών που πρέ­πει να δια­τε­θεί στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Η πο­λι­τι­κή εξου­σία έχει απο­φα­σί­σει ότι είναι θε­μι­τό να ζουν οι ηλι­κιω­μέ­νοι μέσα στη φτώ­χεια, ως πε­ριτ­τός πλη­θυ­σμός, και ανα­λό­γως ορί­ζει το πο­σο­στό των δη­μό­σιων δα­πα­νών που θα δια­τε­θεί για τις συ­ντά­ξεις. Είναι επι­λο­γή με πο­λι­τι­κό και αξια­κό πε­ριε­χό­με­νο --εν προ­κει­μέ­νω το αξια­κό πε­ριε­χό­με­νο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Εν κα­τα­κλεί­δι, οι πόροι που δια­τί­θε­νται για το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νοι εξαι­τί­ας απο­φά­σε­ων που λή­φθη­καν στο πα­ρελ­θόν και λαμ­βά­νο­νται τώρα:

Απο­φά­σεις που οδή­γη­σαν στην οι­κο­νο­μι­κή συ­ντρι­βή, μεί­ω­σαν δρα­μα­τι­κά την πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα κ

αι την απα­σχό­λη­ση, επο­μέ­νως το συ­νο­λι­κό πα­ρα­γό­με­νο προ­ϊ­όν.

Απο­φά­σεις που με­τέ­τρε­ψαν τον συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων με­τα­ξύ επι­χει­ρή­σε­ων και ερ­γα­ζο­μέ­νων στην αγορά ερ­γα­σί­ας και οδή­γη­σαν στην ανα­δια­νο­μή του προ­ϊ­ό­ντος υπέρ του κε­φα­λαί­ου και σε βάρος της ερ­γα­σί­ας.

Απο­φά­σεις για υψηλή φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μά­των ερ­γα­σί­ας, που φθί­νουν τα­χύ­τα­τα, και χα­μη­λή φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μά­των του κε­φα­λαί­ου, που μειώ­θη­καν ορια­κά στη διάρ­κεια της κρί­σης. Επο­μέ­νως, απο­φά­σεις που οδη­γούν σε φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα μι­κρό­τε­ρα από αυτά που θα υπήρ­χαν με μια πιο δί­καιη φο­ρο­λό­γη­ση των ει­σο­δη­μα­τι­κών με­ρι­δί­ων κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας. Συ­ντη­ρού­νται και αυ­ξά­νο­νται έτσι οι πιέ­σεις για αντί­στοι­χη μεί­ω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών.

Σε αυτές τις μειω­μέ­νες δα­πά­νες εφαρ­μό­ζε­ται εν συ­νε­χεία ένας μι­κρός συ­ντε­λε­στής δα­πα­νών για τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία επει­δή η πο­λι­τι­κή εξου­σία κρί­νει ότι δεν πρέ­πει να είναι με­γα­λύ­τε­ρος. Αυτό της υπο­δει­κνύ­ει το αξια­κό σύ­στη­μα, η ιδε­ο­λο­γία που εκ­προ­σω­πεί.

Η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση για την ανα­τρο­πή αυτού του κα­θε­στώ­τος που εξα­θλιώ­νει τους συ­ντα­ξιού­χους αλλά και τους ερ­γα­ζό­με­νους μέσω των εξο­ντω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών προ­κύ­πτει εξ αντι­θέ­του από την πα­ρα­πά­νω ανά­λυ­ση:

Το προ­ϊ­όν πρέ­πει να αυ­ξη­θεί σε πρώτη φάση στο επί­πε­δο του 2008, στα 240 εκα­τομ­μύ­ρια πε­ρί­που χάρη στην ανόρ­θω­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας και της απα­σχό­λη­σης. Εάν αυτό δεν μπο­ρεί το επι­τύ­χει το κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­θε­στώς (και όλες οι προ­βλέ­ψεις για τις επό­με­νες δύο δε­κα­ε­τί­ες, από όλες τις πλευ­ρές δεί­χνουν ότι δεν μπο­ρεί) θα πρέ­πει να τα επι­τύ­χου­με εμείς. Εάν δεν μπο­ρούν εκεί­νοι, θα πρέ­πει να μπο­ρέ­σου­με να το αλ­λά­ξου­με εμείς με­τα­σχη­μα­τί­ζο­ντας το πα­ρα­γω­γι­κό σύ­στη­μα και τις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις.

Τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα από τα ει­σο­δή­μα­τα της ιδιο­κτη­σί­ας (τόκοι, κέρδη, πρό­σο­δοι) πρέ­πει να αυ­ξη­θούν. Αυτό δεν αφορά μόνο τα τω­ρι­νά ή μελ­λο­ντι­κά ει­σο­δή­μα­τα αλλά και τα πα­ρελ­θό­ντα που έχουν απο­κρυ­σταλ­λω­θεί υπό τη μορφή ακί­νη­της και κι­νη­τής πε­ριου­σί­ας. Στο ση­μείο αυτό ισχύ­ουν τα σχέ­δια που είχαν εκ­πο­νη­θεί από τον παλιό Σύ­ρι­ζα, πριν τη με­τάλ­λα­ξη. Η αύ­ξη­ση των συ­νο­λι­κών δη­μο­σί­ων δα­πα­νών που θα συ­νο­δεύ­ει την αύ­ξη­ση των δη­μο­σί­ων εσό­δων θα επι­τρέ­ψει την αύ­ξη­ση της δη­μό­σιας δα­πά­νης για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, ιδιαί­τε­ρα εάν το πο­σο­στό των εν λόγω δα­πα­νών στις συ­νο­λι­κές δα­πά­νες αυ­ξη­θεί (με πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις). Αυ­το­νό­η­το είναι, βε­βαί­ως, ότι το βάρος του χρέ­ους επί των δη­μό­σιων οι­κο­νο­μι­κών πρέ­πει να εξα­λει­φθεί στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του.

Και με­ρι­κές διευ­κρι­νί­σεις: όλα αυτά δεν είναι στό­χοι μόνο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Πρέ­πει να είναι και πε­ριε­χό­με­νο αγώνα μιας Αρι­στε­ράς που αντι­στέ­κε­ται πολύ πριν γίνει, εν­δε­χο­μέ­νως, κυ­βέρ­νη­ση. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι ίδιες οι συν­θή­κες για την ικα­νο­ποί­η­ση άμε­σων ανα­γκών των κυ­ριαρ­χού­με­νων κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων απαι­τούν τη λήψη απο­φά­σε­ων με αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Αρκεί να ανα­λο­γι­στεί κά­ποιος έναν-έναν από τους πα­ρα­πά­νω στό­χους και να ανα­ρω­τη­θεί εάν μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν από “ένα νέο ΕΑΜ” το οποίο “δεν θα αφορά τον σο­σια­λι­σμό”.

Η σο­σια­λι­στι­κή πο­ρεία, εδώ και τώρα, είναι ζω­τι­κή ανά­γκη του πα­ρό­ντος, την υπο­δει­κνύ­ουν τα άμεσα κα­θή­κο­ντα της Αρι­στε­ράς. 

 

[1] Οι θε­σμι­κά ορι­ζό­με­νοι φο­ρο­λο­γι­κές συ­ντε­λε­στές επί των κερ­δών είναι κατά πολύ υψη­λό­τε­ροι από τους πραγ­μα­τι­κούς συ­ντε­λε­στές, αυ­τούς δη­λα­δή που προ­κύ­πτουν απο­λο­γι­στι­κά στο τέλος του έτους, μετά την φο­ρο­λό­γη­ση. Η δια­φο­ρά αυτή οφεί­λε­ται σε σειρά φο­ρο­α­παλ­λα­γών ή λο­γι­στι­κών “πα­ρα­θύ­ρων” που επι­τρέ­πουν την φο­ρο­α­πο­φυ­γή.

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΑΣ

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΑΣ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Πεμ. 28/4/16 - 14:35)

ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΦΑΓΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ  

Αμέσως μετά την προσωρινή εμπλοκή στις διαβουλεύσεις τουοικονομικού επιτελείου με τους δανειστές, σειρά βουλευτών καικομματικών στελεχών τουΣΥΡΙΖΑ “απειλούν”, μέσω δηλώσεων σε μέσα ενημέρωσης, με εκλογές ή δημοψήφισμα εάν επικρατήσει η σκληρή γραμμή ΔΝΤ- Σόιμπλε για νομοθέτηση των “εφεδρικών” μέτρων, ύψους 3,6 δισ ευρώ. Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι αν εννοούν αυτά που λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ποιους (νομίζουν ότι) μπορούν να τρομάξουν με τις υποτιθέμενες απειλές τους.

Κατά μία δημοσιογραφική εκδοχή, η σεναριολογία έχει στόχο να πιέσει τους δανειστές και κυρίως τουςΓερμανούς, οι οποίοι δεν θα ήθελαν να προσθέσουν άλλον έναν πονοκέφαλο σε μια συγκυρία όπου έχουν να αντιμετωπίσουν ανοιχτά προβλήματα με το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, τιςπρόωρες ισπανικές εκλογές της 26ης Ιουνίου και τη σοβούσα κρίση στο προσφυγικό. Πρόκεται για αφελέστατη εικασία. Καθένας μπορεί να καταλάβει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τον παραμικρόμοχλό πίεσης απέναντι τους δανειστές, καθώς έχει προ πολλού παραδώσει το μοναδικό, δυνητικό όπλο του- την απειλή στάσης πληρωμών του χρέους και εξόδου από το ευρώ. Αντίθετα, ο χρόνος κυλάει σε βάρος του όσο πλησιάζει προς την εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων του δημοσίου. Όσο για την “απειλή” του δημοψηφίσματος, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει στις Βρυξέλλεςύστερα από την προδοσία του ΟΧΙ, τον περασμένο Ιούλιο. Τέλος, οι εκλογές, υπό τις σημερινές συνθήκες είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην παράδοση τηςσκυτάλης στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, έναν πολιτικό που λειτουργεί σαν ιδανικός μπάτλερ των δανειστών, ξεπερνώντας σε νεοφιλελεύθερο ζήλο ακόμη και τα αφεντικά του.

Κατά μία δεύτερη εκδοχή, τα εκλογικά σενάρια έχουν στόχο να ασκήσουν πίεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να πειθαρχήσουν την κοινοβουλευτική του ομάδα ενόψει των κρίσιμων ψηφοφοριών των ερχόμενων δύο εβδομάδων. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά τίποτα δεν μας πείθει ότι η σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ βασανίζεται από μεγάλα συνειδησιακά προβλήματα. Οι άνθρωποι αυτοί κατάπιαν τη γλώσσα τους και σήκωσαν τα χεράκια τους για να ψηφίσουν το μνημόνιο, την παράδοση των τραπεζών, του λιμανιού του Πειραιά και των αεροδρομίων της χώρας στους ξένους γύπες. Δεν είπαν λέξη όταν ψηφιζόταν στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής το νομοσχέδιο- λαιμητόμος στο ασφαλιστικό. Θα “κολλήσουν” τώρα στο “εφεδρικό” πακέτο μέτρων για το2018;

Επομένως, υπάρχει ένας μόνο που χρειάζεται και θα μπορούσε, τουλάχιστον στη φαντασία του επιτελείου Τσίπρα, να εκβιασθεί: ο ίδιος ο ελληνικός λαός! Η σεναριολογία για ξαφνικές πολιτικές εξελίξεις, παραίτηση της κυβέρνησης, δημοψήφισμα ή εκλογές λειτουργεί σαν στάχτη στα μάτια του κόσμου για να περάσει σε δεύτερο πλάνο η δρομολογημένη προώθηση των βαρύτατων μέτρων στοασφαλιστικό, το φορολογικό και τα κόκκινα δάνεια. Θέλουν να ροκανίσουν το χρόνο, νανουρίζοντας τον κόσμο με την τηλεοπτική σεναριολογία, για να περάσουν τα εξοντωτικά, μνημονιακά μέτρα με τιςλιγότερες δυνατές κοινωνικές αντιδράσεις και το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Ακόμη και για τα πρόσθετα μέτρα των 3,6 δισ ευρώ έχουν ήδη αποδεχθεί την ουσία τους, καθώς προσφέρονται να νομοθετήσουν τις “αυτόματες περικοπές” που έχουν συνυπογράψει στο τρίτο μνημόνιο. Οι λεονταρισμοί τους εξαντλούνται στο περιτύλιγμα με το οποίο θα τυλίξουν αυτά τα πρόσθετα μέτρα, όχι την ουσία τους. Σαν τον υποκριτή του Μπέρτολτ Μπρεχτ, που ήταν βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στο βούρκο και αγωνιούσε μόνο να κρατήσει τη χωρίστρα του.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτα απολύτως να περιμένει από αυτή την κυβέρνηση και όσους την στηρίζουν. Η μοναδική ελπίδα σωτηρίας είναι να επενδύσει στη δική του δύναμη, με μια νέα έφοδο στους δρόμους και τις πλατείες για να μην περάσουν τα μέτρα κοινωνικής καταστροφής και εθνικής υποδούλωσης.

Α.Θ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΠΩΣ Η.Π.Α. ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ ΜΑΤΑΙΩΣΑΝ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΡΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΓΟ “GREEK STREAM”

ΠΩΣ Η.Π.Α. ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ ΜΑΤΑΙΩΣΑΝ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΡΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΓΟ “GREEK STREAM”

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Τετ. 27/4/16 - 11:50)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ PRONEWS  

H Iskra αναδημοσιεύει από το τεύχος του Μαϊου του περιοδικούPRONEWS, το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα, την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Παναγ. Λαφαζάνη υπό τον τίτλο που αναπαράγει η Iskra.

Ο Παναγ. Λαφαζάνης στη συνέντευξη του εξιστορεί το άδοξο τέλος, το οποίο, λόγω Τσίπρα, μνημονίου και πιέσεων ΗΠΑ καιευρωπαϊκής αντίδρασης, είχε ένα μεγάλο έργο για την κατασκευή ενός αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο, που θα πέρναγε από την Ελλάδα και θα έφερνε σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικάκέρδη για τη χώρα.  

Ολόκληρη η συνέντευξη του Παναγ. Λαφαζάνη στο PRONEWS έχει ως εξής:  

Ερώτ.: Κύριε Πρόεδρε, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της οποίας ήσασταν μέλος φάνηκε να επενδύει στις σχέσεις με τη Ρωσία. Ωστόσο, ο περίφημος αγωγός «Greek Stream» που είχατε και εσείς εξαγγείλει ναυάγησε. Τι πραγματικά έφταιξε;  

Π. Λαφαζάνης: Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς δεν είχε επενδύσει στις σχέσεις με τη Ρωσία. Ήμουν εγώ από το υπερυπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης που προσπάθησα να σύρω όλη τη κυβέρνηση, παρ' ότι στο εσωτερικό της είχε ισχυρούς αντιρωσικούς θύλακες, σε μια κατεύθυνση αναβαθμισμένων δεσμών με τη Ρωσία.

Στην πραγματικότητα, δική μου επιδίωξη ήταν – και είναι – μια ειδική αναβαθμισμένη στρατηγική συνεργασία Ελλάδας – Ρωσίας ως αναντικατάστατο εργαλείο για να σπάσει η Ελλάδα την αποικιοποίηση της από τη Δύση και να εφαρμόσει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πολιτική διεθνών οικονομικών σχέσεων.

Στο πλαίσιο αυτής της κατεύθυνσης επιδίωξα και πέτυχα μια διακρατική συμφωνία Ελλάδας – Ρωσίαςγια το πέρασμα από την Ελλάδα, με κατεύθυνση την Κεντρική Ευρώπη, ενός αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο. Επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο έργο στο οποίο το ελληνικό δημόσιο θα συμμετείχε 50 – 50 με τη ρωσική πλευρά, χωρίς να καταβάλει ούτε ένα ευρώ, θα επωφελείτο με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κέρδη ετησίως, με φτηνή, επιπλέον, ενέργεια, πέραν της ενεργειακής καιγεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας, που είναι και το μείζον.

Το έργο αυτό, όμως, του “Greek Stream”, παρά τη συμφωνία, δεν προχώρησε. Θάφτηκε μαζί με την υπογραφή του μνημονίου, ως απαίτηση των πιστωτών και κυρίως της αμερικάνικης πλευράς. Βλέπετε το μνημόνιο δεν είναι μόνο οικονομική υποδούλωση αλλά κυρίως πολιτική υποδούλωση της χώρας. Το μνημόνιο είναι η Ελλάδα ευρω-ατλαντικό οικόπεδο.  

Ερώτ.: Είχαν οι Ρώσοι δεσμευτεί για την προκαταβολή κερδών από το φυσικό αέριο που σε συνδυασμό με την ένταξη της Ελλάδας στην αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS θα μπορούσε να δώσει μία διέξοδο στη χρηματοπιστωτική ασφυξία που είχε επιβάλει η τρόικα;  

Π. Λαφαζάνης: Βεβαίως υπήρχαν σαφείς Ρώσικες δεσμεύσεις και συμφωνίες με συγκεκριμένο κονσόρτσιουμ Ρώσικων τραπεζών, πως, μόλις ξεκινούσε το έργο του Greek Stream, η εταιρεία του ελληνικού δημοσίου που συμμετείχε, θα λάμβανε άμεσα, ως προκαταβολή, ισχυρή χρηματοδότηση την οποία θα εξοφλούσε από τα μετέπειτα κέρδη της λειτουργίας του αγωγού. Αυτό θα ήταν μια ανάσα για τη χώρα.

Πέραν και ανεξάρτητα από αυτό, υπήρχε συμφωνία με τη Ρωσία και όχι μόνο, για ένταξη της Ελλάδας, έναντι ευτελέστατου τιμήματος, στην αναπτυξιακή τράπεζα (αντίβαρο στην Δυτική Παγκόσμια Τράπεζα) που συγκρότησαν πρόσφατα οι BRIC'S (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική). Αυτό θα σήμαινε για τη χώρα δυνατότητα άμεσου αναπτυξιακού δανεισμού και κυρίως άνοιγμα σε ένα νέο πολύ ευρύ και αναπτυσσόμενο οικονομικό χώρο. Κι αυτή, όμως, η συμφωνία μπήκε, λόγω, μνημονίου στο συρτάρι. Αυτό σημαίνει Ελλάδα αποικιοκρατούμενη.  

Ερώτ.: Πιστεύετε πώς υπήρξε ξένος δάκτυλος που δεν ήθελε την προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας; Και αν ναι, ποιος; Θεωρείτε πώς εκβιάστηκε η τότε κυβέρνηση;  

Π. Λαφαζάνης: Όχι απλώς υπήρξε ξένος δάκτυλος και συγκεκριμένα των ΗΠΑ, που δεν ήθελαν την προσέγγιση Ελλάδας – Ρωσίας αλλά και η αμερικάνικη πλευρά είχε οργιάσει σε πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση για να κλείσει τη Ρώσικη πόρτα. Το έργο αυτό των πιέσεων εκ μέρους των πιο σκληροπυρηνικών κύκλων της Δύσης και του αμερικάνικού παράγοντα, πρωτίστως, το είχαν αναλάβει η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Νούλαντ και ο υπεύθυνος ενέργειας του Στέητ Ντιπάρντμεντ Χόχστάϊν, ο οποίος και με είχε επισκεφθεί γι αυτό το λόγο στο υπουργικό γραφείο μου. Οι αμερικάνοι και οι αντιδραστικοί της Δύσης τελικά πέτυχαν το στόχο τους, μόλις εγώ και η πτέρυγα μας έφυγε λόγω μνημονίου από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έφυγαν τα “βαρίδια” και γλυτώσαμε, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν, οι σκληροπυρηνικοί στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.  

Ερώτ.: Επλήγησαν οι σχέσεις Αθήνας-Μόσχας από τα πισωγυρίσματα του Αλέξη Τσίπρα;  

Π. Λαφαζάνης: Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα όχι απλώς έπληξαν τις ελληνορωσικές σχέσεις αλλά και τις έπληξαν βαριά. Η κυβέρνηση της Ελλάδας για άλλη μια φορά απεδείχθη αναξιόπιστη στη Ρωσία. Και είναι κρίμα. Διότι έτσι η χώρα μας με τα ίδια της τα χέρια βγάζει τα μάτια της.  

Ερώτ.: Μετά την υπογραφή του μνημονίου που οδήγησε και στην αποχώρηση σας, όπως και άλλων στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι κοινωνικές αντιδράσεις αυξάνονται. Γιατί η ΛΑ.Ε. δεν κερδίζει έδαφος δεδομένου και του 62% στο δημοψήφισμα.  

Π. Λαφαζάνης: Η ΛΑ.Ε. όχι μόνο κερδίζει μετεκλογικά έδαφος αλλά και απόλυτα δικαιωμένη, βρίσκει μεγάλη κοινωνική ανταπόκριση. Μην εξαπατάστε από τς στημένες δημοσκοπήσεις των συμφερόντων που μισούν την ριζοσπαστική αλλά πολύ ρεαλιστική πρόταση της ΛΑ.Ε. για την εφαρμογή ενόςπροοδευτικού δημοκρατικού αντιμνημονιακού προγράμματος με έξοδο από ευρωζώνη και εθνικό νόμισμα.

Γρήγορα η ΛΑ.Ε. θα διαμορφώσει στη χώρα ένα μεγάλο μέτωπο που θα επιδράσει ανατρεπτικά στις εξελίξεις. Η Ελλάδα, μια χώρα υπό ιδιόμορφη κατοχή, χωρίς δημοκρατία και υπό βαριά οικονομική και κοινωνική λεηλασία, χρειάζεται ένα νέο σύγχρονο ΕΑΜ για την επιβίωση της και για να αποκτήσει ελπίδα. Αυτό επιδιώκει σήμερα η ΛΑ.Ε.  

Ερώτ.: Βλέπετε να υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις σύντομα;  

Π. Λαφαζάνης: Ασφαλώς οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες το επόμενο διάστημα. Ο λαός θα εμφανισθεί γρήγορα ξανά στους δρόμους απέναντι σε μνημονιακά μέτρα που του δίνουν τη χαριστική βολή. Προβλέπω νέο λαϊκό ξεσηκωμό. Η κυβέρνηση δεν έχει μέλλον. Το μνημονιακό πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί εκ βάθρων.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Τετ. 27/4/16 – 13:20)  

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΑΝ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΟΤΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ  

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΑΜΕΣΑ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ, ΠΕΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ  

Η εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για το εφιαλτικό πακέτο των 5,4+3,6 δισ αποκαλύπτει κάτι πολύ σοβαρότερο από το προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο της κυβέρνησης Τσίπρα: την αδυναμία του οργανικά εξασθενημένου ελληνικού καπιταλισμού να συνεχίσει να αναπαράγεται- έστω και με τους επαχθέστερους, για τα λαϊκά στρώματα, όρους- στο ανταγωνιστικότατο περιβάλλον της ευρωζώνης. Την πικρή αυτή αλήθεια συνειδητοποιούν εσχάτως ακόμη και απολύτως συστημικοίοικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι μέχρι χθες κινούνταν στη λογική του “πάση θυσία στο ευρώ”, αλλά αναγκάζονται τώρα, κάτω από την ασφυκτική πίεση των πραγμάτων, να αναζητήσουν εναγωνίως εναλλακτικές λύσεις.

Υπό το κράτος πανικού, ο Αλέξης Τσίπρας εκλιπαρεί για κάποιο σωσίβιο από τους Ολάντ, Γιούνκερ, Σουλτς και λοιπούς όψιμους “φίλους” του, ενώ άνθρωποι του περιβάλλοντός του ψιθυρίζουν ότι μπορεί να ξαπανάμε σε εκλογές ή δημοψήφισμα αν Σόιμπλε και ΔΝΤ επιμείνουν μέχρι τέλους. Ποιος μπορεί, άραγε, να δώσει βάση σε αυτούς τους λεονταρισμούς, όταν η ίδια κυβέρνηση θέτει ήδη σε εφαρμογή, προτού καν τον νομοθετήσει, τον “αυτόματo κόφτη” στις δημόσιες δαπάνες, με τις 4.000 απολύσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών που προοιωνίζεται η νέα ρύθμιση για το ολοήμερο σχολείο; Και πώς θα αποτολμήσει εκλογές ή δημοψήφισμα αυτή η κυβέρνηση όταν είναι τόσο νωπή η ταπεινωτική κωλοτούμπα του περασμένου Ιουλίου, με “το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ”, όπως αναλύουν στο ενδιαφέρον, ομώνυμο βιβλίο τους, που εκδόθηκε πρόσφατα, οι Χ. Λάσκος και Δ. Παπαδάτος;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθητηγής οικονομικών επιστημών για να αντιληφθεί ότι το δρομολογημένο “μνημόνιο plus”, ακόμη κι αν περάσει με τις ελάχιστες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να “πετύχει”, έστω και πατώντας επί πτωμάτων. Η περαιτέρω συρρίκνωση της ζήτησης σε μια οικονομία που βρίσκεται σε βαθειά υφεσιακή καταστολή εδώ και έξι χρόνια, με μια ανεργία της τάξης του 25%, θα νεκρώσει ακόμη περισσότερο την αγορά, προκαλώντας νέα κύματα χρεοκοπιών και απολύσεων. Οι αστρονομικοί στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα, που ήδη στάζει αίμα, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα εκπληρωθούν, πράγμα πουαναγνωρίζουν εκ των προτέρων οι δανειστές με την επιμονή τους στα “εφεδρικά μέτρα”. Μια επιμονή που στέλνει το μήνυμα σε όλους τους υποψήφιους επενδυτές: μείνετε μακριά από το ναρκοπέδιο που λέγεται Ελλάδα, εκτός αν είναι να πάρετε κοψοχρονιά κανένα φιλέτο από τις σάρκες του εναπομείναντος κοινωνικού πλούτου.

Όταν το όχημα που οδηγείς πηγαίνει σε αδιέξοδο δρόμο και ο τοίχος είναι πια ορατός, μία λύση μόνο υπάρχει: να βάλεις όπισθεν και να κινηθείς στην αντίθετη κατεύθυνση! Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μόνο λίγα μέτρα πριν από τον τοίχο. Η δραματική αλλαγή κατεύθυνσης, προς την έξοδο από την ευρωζώνη, επιβάλλεται επί ποινή οικονομικού και κοινωνικού “πυρηνικού χειμώνα”. Το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων δεν είναι πλέον αν θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά πότε, πως, με ποιους, εναντίον ποίων θα φύγουμε.

Όπως τονίζει, στο εξαιρετικά διεισδυτικό άρθρο του, που δημοσιεύεται σ' αυτή την ιστοσελίδα, οοικονομολόγος Β. Βενιζέλος, ένα ορισμένο Grexit θα το ήθελαν ή πάντως θα το αποδέχονταν ως αναπόφευκτο και επιθετικότατες δυνάμεις του διεθνούς, χρηματιστικού κεφαλαίου, στη λογική που απεργάζεται, καιρό τώρα, ο Β. Σόιμπλε. Το εναλλακτικό “Σχέδιο Β” αυτών των κύκλων είναι, στις αδρές γραμμές του, γνωστό: “Εθνικό” νόμισμα χωρίς εθνική νομισματική πολιτική, προσδεδεμένο σε μια σφιχτή ισοτιμία με το ευρώ (κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να υφίσταται τις επιπτώσεις του γερμανικού εργασιακού- οικονομικού ντάμπινγκ), διατήρηση του επαχθούς χρέους και των ιδιωτικοποιήσεων τραπεζών και υποδομών, νέο κύμα μαζικής φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού. Ένα παρόμοιο, συναινετικό (με τους δανειστές) Grexit θα αποτελούσε πραγματική κοινωνική καταστροφή, την οποία μάλιστα οι συστημικές δυνάμεις θα επιχειρήσουν να φορτώσουν στις αριστερές, αντι- ΕΕ δυνάμεις, ισχυριζόμενες ότι πράττουν αυτό που εμείς πάντα θέλαμε!

Σ'αυτό το φόντο, είναι απολύτως επιτακτική η ανάγκη να προβληθεί στην πλατύτερη δυνατή κλίμακα, με τον πιο πειστικό τρόπο, η λυτρωτική, εναλλακτική λύση του αριστερού, λαϊκού, δημοκρατικούGrexit, στον αντίποδα ενός ελεγχόμενου, ολέθριου “Grexit αλα Σόιμπλε”. Όσοι, κάτω από τις υπαρκτές δυσκολίες, υιοθετούν αμυντική στάση και αποφεύγουν να πάρουν θέση σ' αυτό το κομβικό, για κάθε αριστερή, εναλλακτική πρόταση πρόβλημα, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στην υπόθεση του λαϊκού, αντιμνημονιακού αγώνα. Αν δεν δώσουμε εμείς τη δική μας, ανατρεπτική πρόταση, το κενό θα έρθουν να το καλύψουν συστημικές, ενδεχομένως δεξιές- εθνικιστικές δυνάμεις (η ακροδεξιά “Εθνική Ενότητα” κάνει ήδη πρόβες σ' αυτόν τον ρόλο).

Εξίσου αρνητικές υπηρεσίες προσφέρουν όσοι, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, “πετάνε την μπάλα στην εξέδρα” παραπέμποντας την έξοδο από το ευρώ στον... σοσιαλισμό και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή στις ελληνικές καλένδες. Αλλά και όσοι, σ' αυτές τις τόσο κρίσιμες για το λαό και τον τόπο στιγμές, αναλώνονται σε πλειστηριασμούς υπεραριστερών διακηρύξεων, θέτοντας ως άμεσο στόχο την ταυτόχρονη έξοδο από ευρώ και Ε.Ε., κάτι που πρακτικά διαγράφει την έξοδο από την ευρωζώνη ως κομβικό ζήτημα του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Είναι πολύ εύκολο να ανεβάζεις τον πήχυ όσο σου αρέσει και να κατακεραυνώνεις για έλλειψη αποφασιστικότητας όσους δεν σε ακολουθούν. Μόνο που δεν είναι και τόσο τιμητικό να περνάς διαρκώς πολύ κάτω από τον πήχυ, καμαρώνοντας για το “θάρρος” σου.

Ασφαλώς, η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. θα έρθει, αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, στην ημερήσια διάταξη. Αλλά το να κόψει στην πράξη, ο λαός- και όχι στα χαρτιά, η άλφα ή βήτα οργάνωση- τον Γόρδιο Δεσμό του ευρώ είναι το αναγκαίο, σήμερα, εφαλτήριο για τα ακόμη αποφασιστικότερα άλματα που θα ακολουθήσουν.

Η πρακτική πείρα των λαϊκών δυνάμεων και όχι οι από καθέδρας διακηρύξεις είναι το αποτελεσματικότερο πολιτικό σχολείο. Η συμπυκνωμένη πείρα των τελευταίων 15 μηνών έπεισε και πείθει με επιταχυνόμενους ρυθμούς ευρύτερα στρώματα εργαζομένων για τις ολέθριες επιπτώσεις της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Η μεταστροφή στο θέμα του Grexit καταγράφεται ήδη σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ό,τι επιφυλάξεις κι αν δικαιολογημένα τρέφει κανείς για πολλές από τις εταιρείες που τις πραγματοποιούν. Ο λαός μπορεί να αντιληφθεί ότι, εάν είχαμε βγει από το ευρώ, με αριστερούς, δημοκρατικούς όρους, από το 2010, αντί να μπούμε στην εφιαλτική, καθοδική έλικα των μνημονίων,θα είχαμε ξεπεράσει προ πολλού τις δυσκολίες της μεταβατικής περιόδου και θα είμαστε σήμερα πολύ, πολύ καλύτερα. Άλλωστε, μετά από την επιβολή των capital controls, το περασμένο καλοκαίρι,έχουμε ήδη απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος από το κόστος της αποδέσμευσης, χωρίς να απολαμβάνουμε κανένα από τα οφέλη της.

Θα ακούσουμε και πάλι, βέβαια, από τα κυριότερα φερέφωνα του συστήματος ότι ένα αριστερό Grexit θα ήταν πορεία σε “αχαρτογράφητο έδαφος”, γεμάτη κινδύνους σε κάθε μας βήμα. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι οι πιο όμορφοι προορισμοί είναι προσιτοί μόνο από δύσκολους δρόμους. Όσοι δεν αποφασίζουν να σηκώσουν άγκυρα παρά μόνο για πλήρως χαρτογραφημένα νερά, είναι καταδικασμένοι να βουλιάζουν λίγο- λίγο, μαζί με τη χαμένη τιμή τους, σε κάποιο θλιβερό “λιμάνι της αγωνίας”- τουλάχιστον μέχρι να τους διώξουν κι από εκεί αυτοί που θα το έχουν αγοράσει κοψοχρονιά...

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Ε.Ε. - ΔΝΤ: ΣΤΙΒΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΣΑΝ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Ε.Ε. - ΔΝΤ: ΣΤΙΒΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ, ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΣΑΝ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Τετ. 27/4/16 – 10:20)                               

Όλα δείχνουν και ιδιαίτερα μετά την τροπή που παίρνουν οι διαπραγματεύσεις για το πακέτο των 9 δισ., 5,4 + 3,6 Plus, ότι ο Αλ. Τσίπρας θα έχει πολύ κακό πολιτικό τέλος. Πολύ χειρότερο απ' αυτό τουΓΑΠ και του Α. Σαμαρά, οι οποίοι πιάστηκαν στα δίχτυα των μνημονίων με αποτέλεσμα να μεταβληθούν πολύ γρήγορα από λαοπρόβλητοι, σε μισητά πρόσωπα για τον ελληνικό λαό.

Το κακό πολιτικό τέλος των ΓΑΠ και Σαμαρά θα μοιάζει, μας έλεγαν ξένοι ανταποκριτές στην Αθήνα, με εξαίσια εξέλιξη, μπροστά στην κακή τύχη που περιμένει τον Αλ. Τσίπρα.

Ο λόγος, πέραν των πολλών, είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι “ξένο σώμα” για το κατεστημένο, που δουλοπρεπώς υπηρετεί, ενώ ΓΑΠ και Σαμαράς ήταν άνθρωποι του, σάρκες εκ του σαρκός του.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις διακόπηκαν άδοξα και χωρίς συμφωνία, οι διαπραγματεύσεις τωνυπαλλήλων των Αθηνών με τους υπαλλήλους του κουαρτέτου, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να ναυαγήσει οριστικά η σύγκλιση εκτάκτου eurogroup την Μ. Πέμπτη.

Η κυβέρνηση σφαδάζει ως “αγκιστρωμένο ψάρι” και όλα δείχνουν ότι σφαδάζοντας, παίζει αδίδακτη σεκακόγουστη έκδοση το θέατρο του περασμένου καλοκαιριού, που οδήγησε στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση του τρίτου μνημονίου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα καμώνεται ότι αντιστέκεται στην άμεση ψήφιση του συμπληρωματικού πακέτου μέτρων των 3,4 δισ., ενώ εκκρεμούν και σημαντικές διαφωνίες για το κλείσιμο των μέτρων ύψους 5,4 δισ. και τα συναφή που τα συνοδεύουν.

Ο Αλ.Τσίπρας σε πλήρες αδιέξοδο και σε πανικό, βλέπει τους βουλευτές του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑκαι τα στελέχη του κόμματος του έντρομους και έμφοβους να αποσυντίθενται, μπροστά στο ενδεχόμενο να φορτωθούν μαζί με τα 5,4 και 3,6 δισ. μέτρα επιπλέον, συν το πέρασμα των κόκκινων δανείων στα fund, συν τη συγκρότηση του υπερταμείου του εθνικού πλούτου, συν τη βροχή των ξεπουληματικών ιδιωτικοποιήσεων.

Μπροστά στο αδιέξοδο, ο Αλ. Τσίπρας μοιάζει να επαναλαμβάνει, ίσως σε πιο καταστρεπτικήέκδοση, τους άσφαιρους τυχοδιωκτισμούς του περασμένου καλοκαιριού.

Ο Αλ. Τσίπρας φέρεται να ζητάει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, ενώ διαρρέει “απειλητικά” ότι είναι διατεθειμένος να προσφύγει σε δημοψήφισμα ή σε εκλογές, αν και εφ' όσον τα 3,4 δισ. δεν ρυθμιστούν με μια εκδοχή αυτόματου μηχανισμού, ο οποίος θα εφαρμοστεί, αν χρειασθεί, αλλά χωρίς νομοθέτηση του πακέτου από τη Βουλή και φυσικά αν δεν διευθετηθούν σύμφωνα με τις κυβερνητικές απόψεις και οι άλλες εκκρεμότητες.

Πολιτικοί κύκλοι, τόνιζαν, ότι οι λεονταρισμοί Τσίπρα έρχονται στο προσκήνιο περισσότερο ως θεατρικές κινήσεις, αφού ο Αλ. Τσίπρας έχει απωλέσει κάθε αξιοπιστία στο λαό και οι “φοβέρες” του για εκλογές ή “δημοψήφισμα” δεν έχουν καμμία αξία, αφού θα έχουν ως αποτέλεσμα την συντριβή του, τον πολιτικόεξευτελισμό και διασυρμό του, αν όχι και τη δραπέτευση του “νύκτα” από τη χώρα.

Για να προχωρήσει ο Αλ. Τσίπρας στην επανάληψη της ιστορίας του καλοκαιριού, ως μεγαλύτερης τώραφάρσας, έχει επιδοθεί εκ νέου σε μια επιχείρηση λεηλασίας των αποθεματικών του ευρύτερου δημοσίου, προκειμένου να πληρώνει τις υποχρεώσεις του κράτους, πράγμα που επισύρει, πέραν των πολιτικών και άμεσες ποινικές ευθύνες.

Κύκλοι προσκείμενοι σε Ε.Ε. συμφωνούσαν με παράγοντες του ΔΝΤ, που διέρρεαν ότι πλέον τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν θεωρούν ότι έχουν πολιτική ανάγκη τον Τσίπρα, αφού έχουν ως εφεδρεία τον Μητσοτάκη μαζί με τα κομματίδια της "Κεντροαριστεράς" και ότι είναι έτοιμα να τον εξευτελίσουν, να τον διασύρουν και να τον πετάξουν ως “στημένη λεμονόκουπα” στα σκουπίδια.

Το τραγικό είναι ότι τις επιπτώσεις των τυχοδιωκτισμών Τσίπρα θα τις πληρώσει πανάκριβα ο τόπος και ο ελληνικός λαός.

Σε αυτές τις ώρες μόνη λύση είναι μια μεγάλη εργατική και λαϊκή εξέγερση, που θα ανατρέψει κυβέρνηση και μνημονιακό σκηνικό και θα φέρει στο προσκήνιο μια σχεδιασμένη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη σε συνδυασμό με ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα.

Τετάρτη 27 Απρίλίου 2016

ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ, ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΣΙΠΡΑ, Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ, ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΣΙΠΡΑ, Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Κυρ. 24/4/16 - 19:12)

Ο ''ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ'' ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΛΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ''ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ''  

''ΦΤΥΣΤΟΙ'', ΒΓΑΛΜΕΝΟΙ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ, ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ  

Καρμπόν Τσίπρας, βγαίνει ο ΚυριάκοςΜητσοτάκης. Ίδια τακτική, ίδια μέθοδος, ίδια νοοτροπία. Φτυστός Τσίπρας, τρελαμένος για την πρωθυπουργική καρέκλα ο νέος αρχηγός τηςΝΔ, χωρίς να προλάβει καν να αντιληφθεί ο ''μαθητευόμενος μάγος'' τι σημαίνει ηγεσία κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

''Να φύγει ο Τσίπρας μια ώρα αρχύτερα και να έρθω εγώ'', έκραξε ο νεότευκτος αρχηγός της ΝΔαπό το Συνέδριο της τελευταίας.  

Μόνο λίγες βδομάδες στην αρχηγία της ΝΔ, υπήρξαν αρκετές για να πετάξει στα σκουπίδια το προσωπείο του ''σοβαρού'' ηγέτη, για να έρθει, με τον πιο άγριο τρόπο στην επιφάνεια, ο πιοαναχρονιστικός παλαιοκομματισμός και η πιο ακόρεστη δίψα για εξουσία. Απληστία για τηνκαρέκλα μέχρι εκεί που δεν παίρνει.  

Άλλαξε, μας είπε, ο Κυρ. Μητσοτάκης την ΝΔ σε 100 μέρες και τώρα είναι έτοιμος να αλλάξει και τηνΕλλάδα!  

Το τι άλλαξε στη ΝΔ δεν το ξέρω ούτε με ενδιαφέρει, όπως δεν ενδιαφέρει τη συντριπτική πλειοψηφίατων πολιτών.  

Εκείνο που ξέρω,  είναι ότι, μέσα σε χρόνο μηδέν, κατάφερε να διαλύσει την ΟΝΝΕΔ (και μακάρι ναμην την ξανασυστήσει) και όλα όσα έπραξε στη ΝΔ αντιπροσωπεύουν μια ''τρύπα στο νερό'', μιας καιαφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον έλεγχο του Κόμματος από τον ίδιο.  

Με γεια του με χαρά του! Όλοι οι προηγούμενοι αρχηγοί της ΝΔ το ίδιο έκαναν. Με πολύ μεγαλύτερηευκολία. Γι' αυτό και παρουσίασαν εξαίσιο έργο!

Είναι, όμως, δυνατόν, με λίγες βδομάδες στην αρχηγία ενός παρηκμασμένου και αποτυχημένουκόμματος, να δηλώνει ο Κυρ. Μητσοτάκης έτοιμος για την εξουσία;  

Μόνο ο Τσίπρας διέθετε μέχρι τώρα τέτοια ''άγνοια κινδύνου''. Άγνοια κινδύνου, η οποία μάλιστα αφορά ανθρώπους που δεν έχουν κάνει το παραμικρό θετικό έργο για τη χώρα αλλά μόνο μικρές καιμεγάλες, εμφανείς και αφανείς αθλιότητες, που τις καλύπτουν συχνά πριν έρθουν στην εξουσίααγελαία ρεύματα και μίντια.  

Το κυριότερο, όμως, είναι τι πολιτική και πρόγραμμα θέλει να εφαρμόσει ο Κυρ. Μητσοτάκης;  

Μήπως, μας έχει δείξει κάποια θετικά δείγματα γραφής, πέρα από απολύσεις, αξιολογήσεις διαποσοστόσεων και ακραία νεοφιλελεύθερα κηρύγματα;  

Και τώρα τι επιδιώκει;  

Βιάζεται να συνεχίσει το μνημονιακό πρόγραμμα του Τσίπρα από εκεί που ο τελευταίος θα τοεγκαταλείψει;  

Βιάζεται να πάρει αυτός τη σκυτάλη για να εφαρμόσει το ''τσουνάμι'' των μνημονιακών μέτρων των 9 δισ.;  

Θαυμάστε αδηφαγία και αντιλαϊκή λαιμαργία! 

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο πολιτικός που ονόμασε ''θεία δώρα'' τα μνημόνιακαι τα ψήφισε και τα τρια με χέρια και με πόδια, δηλώνει τώρα, με απίστευτη θρασύτητα, στοΣυνέδριο της ΝΔ, ότι η ''αποστολή'' του γεννάει σε όλη την Ελλάδα ένα ''νέο πατριωτισμό''!  

Πιο ευτελιστική χρήση του όρου αυτού δεν έχει ίσως ξανασυμβεί.

Από που και ως που είναι ''πατριωτισμός'' ο μνημονιακός ''δοσιλογισμός'', η διαχείριση μιας νέαςιδιότυπης κατοχής της χώρας και η πιο ακραία υποτέλεια και νεοαποικιοποίηση του τόπου;  

Τσίπρας και Μητσοτάκης μοιάζουν.  

Μοιάζουν πολύ περισσότερο απ' όσο αντιλαμβάνονταν και οι πλέον διεισδυτικοί παρατηρητές.  

Φτυστοί και οι δυο, παρά τη διαφορετική τους προέλευση. Και οι δυο έχουν μάθει να λένε με μεγάληευκολία ψέμματα, ο καθένας από τη δική του σκοπιά.  

Και οι δυο λαϊκίζουν μέχρι απελπισίας και εκμαυλίζουν ξεδιάντροπα σύμβολα ποτισμένα με το αίμα του ελληνικού λαού.  

Και το χειρότερο, είναι και οι δυο ακραία επικίνδυνοι και αμοραλιστές της καρέκλας.  

Κυριολεκτικά ανεύθυνοι και μανιακοί της εξουσίας, έστω και αν πρέπει να ξεφτιλίσουν οποιαδήποτε αξία και να πατήσουν επί πολιτικών ''πτωμάτων''.  

Είναι δυστύχημα για τη χώρα ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης μοιάζουν να αντιμάχονται αυτές τις κρίσιμες ώρες για την εξουσία.  

Είναι κρίμα για τον ελληνικό λαό να ελπίζει στην καταστροφή του, με τον ένα ή τον άλλο.  

Μαυρίστε τους! Δεν μας αξίζει!  

Ν.Ζ

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΞΑΝΑΓΕΜΙΖΟΥΝ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ!

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΞΑΝΑΓΕΜΙΖΟΥΝ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ!

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

(Τετ. 20/4/16 – 13:00)              

GLOBAL DEBOUT: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Η 15η ΜΑΪΟΥ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  

Τα ημερολόγια έγραφαν 15 Μαρτίου του 1968 όταν η εφημερίδα Le Monde κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο, κύριο άρθρο που θα έμενε στην Ιστορία. Ο τίτλος του ήταν “Η Γαλλία πλήττει” (La France s' ennuie). Ο λόγος που το εν λόγω άρθρο κέρδισε ανεξίτηλη, διαχρονική φήμη είναι, βέβαια, προφανής: Δύο μήνες αργότερα, η “πλήττουσα” Γαλλία φλεγόταν από το μεγαλύτερο κύμα απεργιών, εργατικών και φοιτητικών καταλήψεων, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο επαναστατικών αναζητήσεων, που διαμόρφωσαν μια ολόκληρη γενιά- τον θρυλικό Μάη του '68.

Η πλήξη, η πολιτική απογήτευση και η κοινωνική νηνεμία φαίνονταν να κυριαρχούν, καιρό τώρα, στην καθημαγμένη Ελλάδα των μνημονίων, στην ευρύτερη μεσογειακή περιφέρεια της Ευρώπης και στην ίδια τη Γαλλία, η οποία είχε μείνει έξω από το τελευταίο κύμα του λαϊκού ριζοσπαστισμού, τη διετία 2011-2012, που γέννησε το ρεύμα των Αγανακτισμένων και του Occupy Wall Street, στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Όχι πια. Από τη νύχτα της 31ης Μαρτίου, το καινούργιο, υπό διαμόρφωση κίνημα Nuit Debout (Ολονυκτία) αναστατώνει τη δεύτερη ισχυρότερη χώρα της ευρωζώνης. Χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους νέοι, γεμίζουν κάθε βράδυ την κεντρική Πλατεία της Δημοκρατίας, στο Παρίσι και διαδηλώνουν εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, της κυβέρνησης, της αστυνομοκρτίας και των τραπεζιτών σε ατμόσφαιρα αντικαπιταλιστικού καρναβαλιού.

Ρόλο πυροκροτητή έπαιξε το διαβόητο “νομοσχέδιο Ελ Κομρί” (από το όνομα της υπουργού Εργασίας) για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Καθώς το κύμα των απεργιών και των συνηθισμένων διαδηλώσεων των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικαλιστικών και φοιτητικών ενώσεων είχε αρχίσει να αγγίζει τα όριά του, ριζοσπάστες ακτιβιστές πήραν, μέσω Διαδικτύου, την πρωτοβουλία να καλέσουν τους διαδηλωτές της 31ης Μαρτίου να καταλάβουν την Πλατεία της Δημοκρατίας και να μείνουν εκεί όλο το βράδυ. Στις “Γενικές Συνελεύσεις” που ακολούθησαν, οι συγκεντρωμένοι πολίτες, παίρνοντας θάρρος από τη μαζικότητα και το δυναμισμό της κινητοποίησης, αποφάσισαν να της δώσουν διάρκεια, φέρνοντας με καθυστέρηση στη γαλλική πρωτεύουσα έναν “αέρα” Αγανακτισμένων, Ταξίμ και Ταχρίρ.

Η κυβέρνηση Σαρκοζί- Βαλς προσπάθησε να εκτονώσει το νεαρό κίνημα με σημαντικές υποχωρήσεις στο επίμαχο νομοσχέδιο και να διώξει από τις πλατείες τα πιο αμφιταλαντευόμενα, μετριοπαθή στοιχεία προκαλώντας βίαιες συγκρούσεις των γαλλικών ΜΑΤ με τους αναπόφευκτους “μπάχαλους”. Όλα δείχνουν ότι αποτυγχάνει οικτρά. Το κίνημα όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά επεκτάθηκε σε 60 πόλεις- όχι μόνο σε παραδοσιακά προπύργια του εργατικού κινήματος, όπως η Λυών, αλλά και σε εύπορες, συντηρητικές πόλεις όπως η Νίκαια- και σε ορισμένα σημαντικά, εργατικά προάστια όπως το Σεν Ντενί, στο Παρίσι. Παράλληλα με τη γεωγραφική επέκταση, εξελίσσεται η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των πλατειών. Πολιτικοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο Ζαν- Λικ Μελανσόν, ηγέτης του Αριστερού Κόμματος (αγωνιστές του οποίου βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στην Πλατεία της Δημοκρατίας) είναι ευπρόσδεκτοι, ενώ αντιδραστικοί διανοούμενοι, όπως ο “νέος φιλόσοφος” Αλέν Φινκελκρότ, γιουχάρονται και εκδιώκονται κακήν- κακώς. Στο βήμα του “ανοιχτού πανεπιστήμιου” της πλατείας πρωταγωνιστούν ριζοσπάστες διανοούμενοι και ακτιβιστές, με καθαρή αντι- ευρώ στόχευση, όπως ο οικονομολόγος Φεντερίκ Λορντόν και ο δημοσιογράφος Φρανσουά Ρουφέν (ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ του οποίου έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αφύπνιση συνειδήσεων).

Πρόσφατα, η παρισινή “Ολονυκτία” αποφάσισε να επιχειρήσει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός: να καλέσει σε καταλήψεις των κεντρικών πλατειών σε όλο τον κόσμο, στις 15 Μαίου, με logo τοGlobal Debout (Παγκόσμια Ολονυκτία). Η επιλογή της ημερομηνίας έγινε έτσι ώστε να συμπέσει με την πέμπτη επέτειο από την έκρηξη του κινήματος των Αγανακτισμένων στην Puerta del Sol της Μαδρίτης. Ήδη, το ισπανικό κόμμα Podemos, σε μεγάλο βαθμό γέννημα αυτού του κινήματος και άλλες ριζοσπαστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των Παριζιάνων και καλούν με τη σειρά τους τους εργαζόμενους και τους νέους των χωρών τους να τους μιμηθούν. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτό θα συμβεί σύντομα και στην Ελλάδα, τη χώρα που χρειάζεται όσο καμία άλλη την αναζωογονητική πνοή των πλατειών και των δρόμων τούτη την κρίσιμη στιγμή, όπου κυβέρνηση και τρόικα ετοιμάζονται να επιβάλουν μέτρα κοινωνικής εξόντωσης και εθνικής ταπείνωσης τεράστιας σημασίας.  

Το κείμενο της διακήρυξης του Global Debout έχει ως εξής:  

“ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΛΑΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”  

Στις 15 Μαίου του 2011, ύστερα από μία ακόμη κινητοποίηση εναντίον των πολιτικών, των τραπεζιτών και των δραστικών μέτρων λιτότητας εξ αιτίας των οποίων υπέφερε η Ισπανία, μια μικρή ομάδα ανθρώπων αποφάσισε και δεν αρκούσε μία μόνο διαδήλωση, δεν γύρισε στα σπίτια της και συνέχισε το διάλογο στην πλατεία της Puerta del Sol. Ο λόγος ήταν σαφής και απλός, η δημοκρατία είχε πέσει στα χέρια των τραπεζιτών και οι πολιτικοί ήταν διεφθαρμένοι. Δεν μας αντιπροσώπευαν πια. Ήταν καιρός να πάρει στα χέρια του ο λαός την εξουσία για να δώσει νόημα στη λέξη δημοκρατία.

Παρά τη βίαιη καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων και τη σιωπή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αυτός ο άνεμος ελπίδας διαδόθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες σε όλη την Ευρώπη. Από τη Μαδρίτη μέχρι την Αθήνα και την Τουρκία, ύστερα από τη Νέα Υόρκη στη Βραζιλία και το Μεξικό, τελικά μέχρι το Χονγκ Κονγκ, οι πλατείες καταλαμβάνονταν από κατασκηνώσεις ανθρώπων που ονειρεύονταν και ήλπιζαν να χτίσουν μια νέα μορφή δημοκρατίας, άμεση και συμμετοχική. Ακολουθώντας το μοντέλο της Αραβικής Άνοιξης, οι “από κάτω” άρχισαν να οργανώνονται σε λαϊκές συνελεύσεις, για να πυροδοτήσουν ένα διεθνές κίνημα όλης της ανθρωπότητας, οριζόντιο και κομματικά ακηδεμόνευτο.Στις 15 Οκτωβρίου 2011, ύστερα από έκκληση του Occupy Wall Street, η κραυγή για πραγματική δημοκρατία αντήχησε σε περισσότερες από 1.000 πόλεις.

Πέντε χρόνια μετά, το κίνημα των πλατειών αναγεννάται από τις στάχτες του στη Γαλλία με το#NuitDebout. Από την 31η Μαρτίου, οι Γάλλοι καταλαμβάνουν την Πλατεία της Δημοκρατίας για να ακούσουν την ίδια τη φωνή τους.

Η πάλη μας ξεπερνά την υπόθεση της μεταρρύθμισης στο εργασιακό. Είναι ολόκληρο το σύστημα που θέλουμε να επανεξετάσουμε και να αναδημιουργήσουμε, με ριζοσπαστικό τρόπο.

Το #NuitDebout σηματοδοτεί μια νέα ώθηση στη διεθνή πάλη εναντίον των δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, την εκμετάλλευση των ανθρώπων και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αυτή η πάλη δεν διεξάγεται μόνο στην Ευρώπη, τον Καναδά και τις ΗΠΑ, αλλά σε όλο τον κόσμο, όπου απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς συναντούν την ελπίδα. Γιαυτό πραγματοποιήθηκε απόψε αυτή η συνέλευση, η οποία καλεί στη διοργάνωση πολλών #NuitDebut, για τη διεκδίκηση ενός μέλλοντος αξιοπρέπειας για όλο τον κόσμο.

Γιαυτό απόψε, η λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία της Δημοκρατίας, στο Παρίσι, απευθύνει έκκληση σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου να καταλάβουν δημόσιους χώρους και να οργανώσουν τις επόμενες εβδομάδες μια νέα χιονοστιβάδα αγώνων για τη δημοκρατία.

Η 15η Μαίου 2016 πρέπει να σημαδέψει την ανάδυση μιας παγκόσμιας συνείδησης.

Είμαστε το 99%, κι όλοι μαζί, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο”!  

ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ Iskra  

15 ΜΑΪΟΥ ΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ: ΟΛΟΙ/ΕΣ, ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΝΕΟΙ/ΕΣ, ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΣΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ #NuitDebut ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ  

Η σύνταξη της Iskra, στο πλαίσιο της ανάπτυξης τις επόμενες μέρες μεγάλων ενωτικών εργατικών λαϊκών αγώνων ενάντια στο νομ/διο ταφόπλακα, που περιλαμβάνει το δίδυμο αντιασφαλιστικό καιφορολογικό έκτρωμα και ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του Global Debout για να γίνει η 15η Μαΐουμέρα παγκόσμιας κινητοποίησης ενάντια στη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των αντεργατικών συνεπειών της, καλεί με τη σειρά της όλους και όλες, πρώτα απ' όλα οι νέοι και οι νέες να γεμίσουν στις 15 του Μάη τις πλατείες, να καταλάβουν μαζικά δημόσιους χώρους, να πλημμυρήσουν τους δρόμους και να προβούν σε ολονυκτίες διεκδικώντας αγωνιστικά να αποσυρθούν τα μνημονιακά μέτρα, να καταργηθούν τα μνημόνια, να φύγει η μνημονιακή κυβέρνηση, να συντριβούν οι μνημονιακές δυνάμεις και να ανοίξει για τη χώρα, με το λαό στο προσκήνιο, ένας νέος δημοκρατικός δρόμος, χωρίς μνημόνια και λιτότητα, ενάντια στη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016