Λευτέρης Μαγιάκης: Ανάγκη εμβάθυνσης της πρότασης της Αριστεράς για την αντιμετώπιση της επεκτατικής πολιτικής της τουρκικής άρχουσας τάξης στη ΝΑ Μεσόγειο

Ανάγκη εμβάθυνσης της πρότασης της Αριστεράς για την αντιμετώπιση της επεκτατικής πολιτικής της τουρκικής άρχουσας τάξης στη ΝΑ Μεσόγειο

του Λευτέρη Μαγιάκη

Δημοτικού συμβούλου Αμαρουσίου , μέλους της ΚΕ του ΑΡ

Συζητώντας για την επικίνδυνη ένταση που επικρατεί εδώ και ένα μήνα στο Αιγαίο είναι ανάγκη να βάλουμε μια βάση στη συζήτηση.

Να αποδεχθούμε δηλαδή, ή όχι, αν αυτή οφείλεται σε μια κλιμάκωση της επιθετικής-αναθεωρητικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της Τουρκίας, όπως αυτή εκφράζεται από το κόμμα του Ερντογάν και των ακροδεξιών συμμάχων του, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, ή αν, όπως υποστηρίζεται από ορισμένες αριστερές πλευρές, αποτελεί μια «δίκαιη» αντίδραση της Άγκυρας στην αμφισβήτηση των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων από την ελληνική αστική τάξη.

Νομίζω πως το πρώτο  είναι αναμφισβήτητο αφού αποτελεί μέρος μιας συνολικής επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας που δεν περιορίζεται μόνο στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο, αλλά είναι πολύ ευρύτερη και στοχεύει στην ανάδειξη της  σε περιφερειακή δύναμη.

Πρόκειται για ένα νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό, όπου  ο μουσουλμανισμός λειτουργεί σαν ιδεολογικο-θρησκευτικό υπόστρωμα, που προσπαθεί να επωφεληθεί από την υποχώρηση της κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου .

Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης, να ενεργοποιήσει τον ευρωατλαντικό παράγοντα για την απόκρουση της τουρκικής επιθετικότητας, είναι απολύτως συνεπής με το διαχρονικό προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής της.

Εξ άλλου αυτό ήταν και το κύριο ιδεολόγημα για την είσοδο στην ΕΕ της Ελλάδας και της Κύπρου και στη συνέχεια για την αποδοχή των καταστροφικών συνεπειών των μνημονιακών πολιτικών.

Η εθελόδουλη αυτή πολιτική δεν αφορά μόνο τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ).

Ήδη επί ΣΥΡΙΖΑ εκχωρήθηκε, με αφορμή το προσφυγικό, η επιτήρηση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ και παραδόθηκαν στις ΗΠΑ βάσεις στη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισσα, το Στεφανοβίκειο και αλλού.

Συμφωνίες που τελικά επικυρώθηκαν  από την κυβέρνηση της ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει «παρών» για επικοινωνιακούς λόγους που όλοι κατανοούμε.

Η «προστασία» αυτή, πρόσφατα και από τη Γαλλία, δεν δίνεται φυσικά με το αζημίωτο. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για εξοπλισμούς (F-35, Rafal, γαλλικές φρεγάτες…….).

Ταυτόχρονα είναι δεδομένη η εμπλοκή μας στους  νατοϊκούς σχεδιασμούς για το Ιράν, τη Λιβύη, τη Συρία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη που υπονομεύει τις καλές σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς. Η ανίερη συμμαχία με το Ισραήλ και τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα εντάσσεται επίσης σε αυτά τα πλαίσια.

Δεδομένη είναι  και η συμμετοχή μας  στην περικύκλωση της Ρωσίας και τα σχέδια που έχουν οι ΗΠΑ για να μειώσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από το  ρωσικό φυσικό αέριο (ΤΑΡ, Αλεξανδρούπολη). Η συμφωνία των Πρεσπών που υπογράφηκε τελευταία από το ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί και αυτή τους ίδιους στόχους.

Μετά από όλα τα παραπάνω η κατάληξη μπορεί τελικά να είναι η αποφυγή του πολέμου (ένα θερμό επεισόδιο δεν πρέπει να αποκλεισθεί για δημιουργία εντυπώσεων) αλλά ταυτόχρονα, μέσω της ιμπεριαλιστικής επιδιαιτησίας, και για την εξυπηρέτηση των δικών τους οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, να αναγκαστεί το δικό μας πολιτικό σύστημα να παραδώσει,  προς κατευνασμό της Τουρκίας και διαφύλαξης της «συνοχής» της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ένα κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας στις θαλάσσιες ζώνες.

Η προετοιμασία της κοινής γνώμης από τα συστημικά ΜΜΕ και τους περισσότερους «αναλυτές» προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη ξεκινήσει.

Το πολιτικό σύστημα θα παρουσιάσει αυτή την υποχώρηση σαν έντιμο συμβιβασμό που διέσωσε το «εθνικό γόητρο» και ανέδειξε την Ελλάδα σε «παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή».

Η Ελληνική αστική τάξη δεν έχει να χάσει και τίποτα.  Θα φροντίσει να πάρει μέρος  στην τελική μοιρασιά της συνεκμετάλλευσης του υπόγειου ορυκτού πλούτου, αν και οψέποτε αυτή υλοποιηθεί (Αγωγός East Med, υποθαλάσσιες γεωτρήσεις στο Αιγαίο, αγωγοί μεταφοράς αμερικάνικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη) σε συνεργασία με τις πολυεθνικές και, γιατί όχι, την τουρκική αστική τάξη.

Στο εσωτερικό, όμως, ο Ελληνικός λαός θα έχει αλυσοδεθεί  με μακροχρόνιες «αμυντικές» συνθήκες και τεράστια χρέη για  στρατιωτικούς εξοπλισμούς που θα προστεθούν στο δυσθεώρητο και μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.

Με αυτές τις επιλογές θα εδραιωθεί η συνέχιση των μνημονιακών δεσμεύσεων, που ισχύουν τουλάχιστον μέχρι το 2060, χωρίς καμία δυνατότητα αναστροφής της λιτότητας και της παραγωγικής υποβάθμισης της οικονομίας.

Τα υπόλοιπα που κυριαρχούν στα ΜΜΕ, δηλαδή οι ατέρμονες συζητήσεις και αναλύσεις που ακούμε όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα (συμφωνία για ΑΟΖ με Ιταλία, Αίγυπτο, επέκταση προς τα δυτικά των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, κυρώσεις της ΕΕ κατά της Τουρκίας)  δεν είναι παρά αποχρώσεις και παραλλαγές  της  ίδιας πολιτικής. Της αντιμετώπισης δηλαδή του τουρκικου αναθεωρητισμού με ακόμα  μεγαλύτερη πρόσδεση στον ευρωατλαντισμό.

Η Αριστερά οφείλει να μην εμπλέκεται σε αυτές τις συζητήσεις, αλλά να προβάλλει, περισσότερο επεξεργασμένη, τη δική της πολιτική πρόταση που προβλέπει:

• Υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων με την επίκληση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Καμιά αλλαγή συνόρων.
• Εφαρμογή των αρχών ειρηνικής συνύπαρξης , καλής γειτονίας και συνανάπτυξης με τις γειτονικές χώρες.
• Φιλειρηνική, ανεξάρτητη, αντιμπεριαλιστική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική
• Απομάκρυνση των αμερικανο-νατοϊκων βάσεων και απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ
• Λαϊκή Κυριαρχία, Ειρήνη και Αλληλεγγύη των λαών

Είναι προφανές ότι με τους σημερινούς συσχετισμούς και την κατάσταση του λαϊκού κινήματος η πολιτική αυτή δεν μπορεί να εφαρμοσθεί.

Από την άλλη πλευρά η Αριστερά, έστω και σήμερα, δεν μπορεί να ακολουθήσει πασιφιστική στάση. Αν και εφόσον απειληθεί η εδαφική μας ακεραιότητα δεν μπορεί να κυριαρχήσουν απόψεις ότι αυτό δεν  αφορά την Αριστερά αφού πρόκειται για διαμάχη μεταξύ δύο αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Τέτοιου είδους απόψεις δεν παίρνουν υπόψη ότι για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα αυτής της χώρας, τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία, και το δικαίωμα να υπερασπιστεί η εργατική τάξη την ίδια τη ζωή της, έχουν χυθεί ποταμοί αίματος και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Σε όλες τις περιόδους ανάτασης και αντίστασης του Ελληνικού λαού  ο πατριωτικός αγώνας ήταν πάντα συνδεδεμένος με την κοινωνική απελευθέρωση και αυτός ο συνδυασμός ήταν που ενέπνευσε τους αγωνιστές το 1821, στην περίοδο 40-44 και στο Πολυτεχνείο.

Ειδικά στις δύο τελευταίες περιόδους ήταν η Αριστερά που σήκωσε το φορτίο της Αντίστασης και αυτή την κληρονομιά δεν πρέπει να την εκχωρήσει στον ακροδεξιό εθνικισμό, σε όποιο κόμμα και αν αυτός φωλιάζει.

2-9-2020