ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΗΣ ΝΑΤΟΪΚΗΣ ΛΥΣΗΣ
(Τετ. 17/2/16 – 19:42)
Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*
Το μεταναστευτικό-προσφυγικό εκ των πραγμάτων έγινε το πιο δραματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.
Πρόκειται στην πραγματικότητα όμως για ένα ζήτημα παγκόσμιο, με πολλαπλές διαστάσεις, δύσκολο και πολύπλοκο, το οποίο τα τελευταία 30 χρόνια αντιμετωπίστηκε από τα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη της γης σχεδόν αποκλειστικά με τη συνταγή της καταστολής, των περιορισμών, των διωγμών, ακόμα και των εγκλημάτων σε βάρος των απελπισμένων.
Οι πολιτικές όμως αυτές απέτυχαν παταγωδώς. Οι φράχτες, τα εθνικά λιμενικά σώματα, η FRONTEX, όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή αν παρέμβουν , ακόμα και με την απειλή του θανάτου, δεν μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο για όσους αναζητούν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Η φρίκη του πολέμου μαζί με την πείνα από την οποία προσπαθούν να φύγουν οι άνθρωποι αυτοί είναι παράγοντες ανυπέρβλητοι και πάντα θα τροφοδοτούν την προσφυγιά. Στα χρόνια του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όπου οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις πληθαίνουν, όπου οι νεοαποικιοκρατικές πολιτικές ξαναζωντανεύουν, όταν κυριαρχούν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, στην εποχή που στυγνές πολιτικές επιβάλλονται τόσο στην ΕΕ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, γίνεται αντιληπτό από τους πάντες ότι το τεράστιο ζήτημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ποτέ ριζικά στις χώρες υποδοχής αλλά στις χώρες που παράγουν αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα.
Όπως όμως και η κρίση, έτσι και το προσφυγικό ρεύμα και οι μικτές μεταναστευτικές ροές δεν αποτελούν μόνο εθνικό αλλά ευρωπαϊκό και διεθνές ζήτημα, απλά στην Ελλάδα μπορεί να οξύνεται ακόμα περισσότερο το πρόβλημα λόγο της γεωγραφικής θέσης αλλά και των λαθεμένων κυβερνητικών επιλογών. Καμία χώρα πάντως δεν μπορεί να το λύσει μόνη της, και κυρίως, κανείς δεν μπορεί να το λύσει μέσω της ποινικοποίησης και της καταστολής. Το μεταναστευτικό αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο του κοινωνικού ζητήματος στην Ευρώπη που στην Ελλάδα όμως λόγο και της κρίσης παίρνει τραγικό χαρακτήρα. Τα ερωτήματα είναι πολλά για παράδειγμα τι θα κάνει η Ευρώπη με τους διωγμένους και τους ξένους φτωχούς; Πώς θα τους υποδεχτεί, σε τι εγκαταστάσεις θα τους στεγάσει, πώς θα τους περιθάλψει, σε ποιους τομείς της οικονομίας θα εργαστούν, ποια δημόσια διοίκηση μπορεί να καλύψει τις ανάγκες και να διευθετήσει τις υποχρεώσεις τους, ποια σχολεία θα εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους; Πώς θα ενισχυθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και πώς θα διασφαλιστούν τα δημόσια έσοδα, αν δεν καταπολεμηθεί μεταξύ άλλων η ανασφάλιστη εργασία και η αδήλωτη απασχόληση των μεταναστών, μέσα από την τακτοποίηση του καθεστώτος τους – και με όρους διευκόλυνσης της πρόσβασης στην νόμιμη αγορά εργασίας, αντί αποκλεισμού απ΄ αυτήν; Με τη διαχείριση της κρίσης να έχει αφήσει συντρίμμια, τα ερωτήματα αυτά μοιάζουν ανυπέρβλητα ήδη για ευρύτατα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Πέρα και έξω όμως από τα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατόν το δραματικό αυτό ζήτημα των μεταναστευτικών προσφυγικών ροών η αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος να το αφήσουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στα γρανάζια μιας ανθρώπινης κρεατομηχανής που τροφοδοτεί την Χρυσή Αυγή και όλου του είδους τα νεοναζιστικά και φασιστικά μορφώματα στην Ευρώπη που βρίσκουν εύκολο χώρο προσηλυτισμού λόγο λειψής πληροφόρησης των λαών. Ειδικά εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι πάνω από 6,5 Εκ. συμπατριώτες μας Έλληνες της διασποράς ζουν και εργάζονται εκτός Ελλάδας και γνωρίζουν καλά τι σημαίνει ξενοφοβία και ρατσισμός.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, δυστυχώς, χρησιμοποιήθηκαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Σ' αυτούς αποδόθηκαν τα τεράστια ελλείμματα οποιασδήποτε κρατικής μέριμνας για τους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών, ιδίως της Αθήνας, οι οποίοι ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της διευρυνόμενης κοινωνικής φτώχειας και εγκατάλειψης. Τους αποδόθηκαν, ψευδώς, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την ανεργία που προκάλεσε η άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων και οι ντιρεκτίβες των κυρίαρχων κύκλων της ευρωζώνης. Τους αποδίδεται λαθεμένα επίσης, ως συλλογική κατηγορία, η ευθύνη για την αύξηση της εγκληματικότητας. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους διακινούν από τη μια το φόβο και από την άλλη το μίσος, συναισθήματα που διαλύουν την κοινωνία και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στο ελληνικό έδαφος μέσω των Κανονισμών Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ. Πρόκειται για τους κανονισμούς της Ε.Ε. που προβλέπουν ότι η χώρα εισόδου του αιτούντος άσυλο θα είναι και η χώρα που θα εξετάσει το αίτημά του, γεγονός που δημιουργεί μια άνιση κατανομή ευθύνης και επιβάρυνσης ανάμεσα στις χώρες-πύλες εισόδου, όπως η Ελλάδα, και στα κράτη του ευρωπαϊκού Βορρά.
Η υιοθέτηση των Συνθηκών αυτών, σε συνδυασμό με τον τρόπο λειτουργίας της συνθήκης Σένγκεν, και την επιλεκτική εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση, έχουν μεταβάλει τη χώρα σε αποθήκη απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούν διέξοδο επιβίωσης στις οικονομικά εύρωστες χώρες της Ευρώπης.
Σήμερα η συνθήκη Σένγκεν χρησιμοποιείται εκβιαστικά για την Ελλάδα με την πιθανή μετατόπιση των συνόρων της ΕΕ βορειότερα στην ΦΥΡΟΜ και Βουλγαρία με ότι αυτό θα συνεπάγεται. Τέτοια εκβιαστικά διλήμματα όμως δεν πρέπει να μας φοβίζουν διότι μπορεί να αποφορτίσουν και περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές ως ένα βαθμό. Αυτοί οι εκβιασμοί είναι αποτέλεσμα πάντως της πλήρους έλλειψης κοινής πολιτικής στην Ε.Ε για το τεράστιο ζήτημα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων.
Σε αυτό το κενό μεταναστευτικής πολιτικής έρχεται σήμερα η κυβέρνηση με την πλάτη στο τοίχο να κάνει κινήσεις αμυντικές, υποχώρησης, που μπορούν να αποδειχθούν καταστροφικές για τον ελληνικό λαό. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ σ΄ αυτή την υπόθεση όχι μόνο δεν θα δώσει λύση για το σταμάτημα των μεταναστευτικών ροών στη χώρα μας αλλά θα ανοίξει άλλες πληγές .
Δεν μπορεί η Ελλάδα, αυτήν την Τουρκία, αυτό το ΝΑΤΟ να τους αναγορεύει με αφορμή το προσφυγικό σε συνδιαχειριστές του Αιγαίου, ταυτιζόμενη με τον πλέον σκληρό ιμπεριαλισμό, στην πλέον επικίνδυνη εδώ και δεκαετίες φάση του. Η Τουρκία με τις πλάτες, αντικειμενικά, του ΝΑΤΟ ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου στην Μ. Ανατολή κι εμείς τρέχουμε πίσω τους.
Στον αντίποδα αυτών των κυβερνητικών πολιτικών η ΛΑΕ προτείνει ένα συνολικό πλαίσιο ρεαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Η ΛΑΕ θεωρεί ότι η οικουμενικότητα του ζητήματος δεν επιδέχεται λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν μόνο σε εθνικό πλαίσιο αλλά ούτε και με συλλογικότητες όπως το ΝΑΤΟ που στην ουσία είναι η βασική αιτία δημιουργίας αυτών των μεταναστευτικών ρευμάτων λόγο πολέμων από τις ιμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές που προωθεί. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, φυσικά , δεν επιτρέπει καν αυταπάτες για εθνικές λύσεις. Η διεθνοποίηση λοιπόν του προβλήματος στα διεθνή φόρα, η ένταξή του στην ευρωπαϊκή ατζέντα, το αίτημα για αναλογική κατανομή των προσφύγων και των μεταναστών στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, ο ανθρωπισμός και ο σεβασμός των διεθνών συνθηκών, μπορούν να αποτελέσουν το πρώτο βήμα για μια ορθολογική διαχείριση του προβλήματος σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
ΑΜΕΣΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ
* Η ανάδειξη της ευρωπαϊκής διάστασης της αντιμεταναστευτικής, αντιπροσφυγικής πολιτικής, και η διατύπωση του αιτήματος της αναλογικής κατανομής των προσφύγων και μεταναστών στις χώρες της ΕΕ.
* Το κλείσιμο των κέντρων κράτησης και η κατάργηση της διοικητικής κράτησης μεταναστών χωρίς χαρτιά.
* Η απαγόρευση κράτησης ευάλωτων ομάδων (έγκυοι, άτομα με αναπηρία, θύματα βασανιστηρίων ή απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης, άτομα άνω των 65 ετών κλπ). Απαγόρευση κράτησης αιτούντων άσυλο μόνο λόγω παράνομης εισόδου στη χώρα.
* Η θεσμοθέτηση κέντρων πρώτης υποδοχής με σκοπό την καταγραφή και την κάλυψη των αναγκών των νεοεισερχομένων. Η διαμόρφωση, επίσης, κατάλληλων χώρων ανοιχτής φιλοξενίας για την προστασία των ευάλωτων ομάδων προσφύγων και μεταναστών. Οι χώροι φιλοξενίας πρέπει να επιλέγονται και με την συγκατάθεση των φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
* Η απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, η διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής θετικών διατάξεων ώστε να μην ωθούνται στο περιθώριο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν και δουλεύουν χρόνια στη χώρα.
* Η άρση όλων των ρατσιστικών αποκλεισμών των μεταναστών από την υγεία και την παιδεία και η κατοχύρωση της ισότιμης πρόσβασης στα αγαθά αυτά με τους Έλληνες πολίτες.
* Η ενίσχυση των υπηρεσιών ασύλου και η καθιέρωση δίκαιης, κατάλληλης και αποτελεσματικής πρόσβασης στη διαδικασία ασύλου σε όλους τους αλλοδαπούς που την επιθυμούν, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα. Αποσύνδεσή των υπηρεσιών ασύλου πάσης φύσεως από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
* Η κατάργηση των παράνομων πολιτικών αποτροπής στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας, ώστε να μην υπάρχουν άλλα Φαρμακονήσια.
* Άμεση ψήφιση αυστηρού αντιρατσιστικού νόμου.
* Υποστήριξη του έργου των εθελοντικών δομών αλληλεγγύης/βοήθειας προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου