HΜΕΡΙΔΕΣ του ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ απ’ τη ΘΗΒΑ στους ΔΕΛΦΟΥΣ
‘‘οι ρέστοι δεν γρικάν τίποτις απ’ αυτά που υποτίθεται, έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο με τα Ρωμέικα, είναι γλυκομεσονύχτιοι Κύριοι, με ο καθένας τους… με από μια φωνή και δυο πόδια. Περί λαό; Περί ύπαιθρο; είναι «τέρροι ινγκόγκνιτοι» «αμφί»- ειπείν με -αναμέσω μας = ότι ούδε μας ξέρουν, ούδε τους ξέρουμε’’ (Γ. Σκαρίμπας, Γράμμα στο Φωκικό Ταχυδρόμο, πάνω στο θ. Λογοτέχνες 35-Διαλέξεις 50) του 1965!
Αφού μας έλαχαν τα 200 χρόνια απ’ την Επανάσταση, είπαν οι φορείς μας να τα γιορτάσουν. Κι αφού χορτάσαμε εκδηλώσεις, ήλθαν ακόμη δυο ύψιστες επετειακές δράσεις γλυκομεσονύχτιων Κυρίων, που ’γραφε κι ο Σκαρίμπας. Στην εβδομάδα που μέσα της είναι ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940, δυο κορυφαίες Ημερίδες έρχονται να ταράξουν τα νερά, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων από τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα και με σκοπό την ανάδειξη σημαντικών και κρίσιμων πτυχών της Επανάστασης του 1821 και της διεθνούς και διαχρονικής της επίδρασης. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και: Να ανακαλύψουμε ξανά την Ιστορία του τόπου μας, να μάθουμε τη Διπλωματία και ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων για τη λύση του Ελληνικού Ζητήματος.
Δέκα πρόσωπα, έντεκα ομιλητές, πέντε οι ομότιμοι, δυο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στη Ρούμελη, (που της κατήργησαν το Πανεπιστήμιο) και διοργάνωση της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας – Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών! Μαϊντανοί κι εργολάβοι των ομιλιών της επετείου, πολυπράγμονες ακαδημαϊκοί, πρόεδροι Εθνικών Συμβουλίων Παιδείας, ιδρυτικά μέλη πολιτικών κομμάτων και διοικουσών επιτροπών τους, ιστορικοί συνεργάτες ντοκιμαντέρ, πόσες φορές θα δούμε ακόμα την Τύχη της Μαρούλας, Cuculι canorι canorι με τον παρασιτισμό τους στις φωλιές άλλων πτηνών, θα πουν τα εξαίσιά τους, θα ταράξουν τα ύδατα της Περιφέρειας, θ’ αποσπάσουν το χειροκρότημα, στο Συνεδριακό Κέντρο της Θήβας (23/10) και το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (30/10).
Καλά, δε βρίσκονταν ένας Ρουμελιώτης από κάθε νομό, τη Φωκίδα που πρωτοξεκίνησε η Επανάσταση, τη Βοιωτία, την Εύβοια, την Ευρυτανία, τη Φθιώτιδα, αλλά και την Αιτωλοακαρνανία και την Αττική, να πουν, να διηγηθούν, να εξάρουν, να προβληματίσουν, να δείξουν τις αλληλεξαρτήσεις και τ’ αλληλένδετα της ρουμελιώτικης μοίρας, να κάνουν τα μνημόσυνα επωνύμων, ασήμων κι αμάχων, να βγάλουν συμπεράσματα χρήσιμα και για τους κακορίζικους καιρούς μας, να αναστήσουν το τραγούδι του τυφλού, της Εξόδου, χωριάτη διακονιάρη, στρωμένου καταγής, που έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού, να ξεχυθεί ο καϋμός του Στρατηγού. Καημένε Μακρυγιάννη, το τσάκισες το χέρι σου, για να…
Όσοι κάτσουν κείνες τις ώρες των Ημερίδων σπίτι τους, ας θυμηθούν τα λόγια του Arthur Koestler για τον πανικό των πιθήκων, που ‘‘ενώ τρώγανε καρπούς και τρυφερά φυτά με χάρη και ευγένεια, εκείνος έτρωγε σφαχτά και καμιά φορά και τους συνανθρώπους του… Ήταν άτσαλος, σκληρός, χωρίς καμιά ζωώδη αξιοπρέπεια και οι πιο καλλιεργημένοι πίθηκοι τον θεωρούσανε μια βαρβαρική παλινδρόμηση της Ιστορίας’’, («Το Μηδέν και το Άπειρο /Darkness at Noon», 1940). Και δε θα χρειαστεί, σαν τους τελευταίους χιμπατζήδες να ψηλώσουνε τη μύτη τους περιφρονητικά σαν αντικρύσουν ομιλητές Ημερίδων!..
Γ. Μπάσκαρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου