-
Μέτωπο με.. ανοιχτά μέτωπαΤο κείμενο των θέσεων δόθηκε πριν λίγο καιρό για δημόσια συζήτηση, κριτική και ανάπτυξηθέσεων γύρω από τα βασικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας και του κινήματος στησυγκεκριμένη χρονική στιγμή που ζούμε. Για να κρίνουμε ένα κείμενο σαν αυτό, είναι καλόπρώτα να ορίσουμε μερικά βασικά σημεία για το μέτωπο το χαρακτήρα και τα κύριαχαρακτηριστικά του. Το μέτωπο δημιουργείται με άξονα μια ελάχιστη ιδεολογική, αλλάμέγιστη πολιτική συμφωνία αυτών που το απαρτίζουν.Ιστορικά παγκόσμια, αλλά και στη χώρα μας, έχουμε πολλά παραδείγματα δημιουργίαςμετώπων. Αν και εμφανίστηκαν σε διάφορες περιόδους και χώρες, με εντελώς διαφορετικάμεταξύ τους χαρακτηριστικά οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής σύνθεσης και πολιτικώνδιακυβευμάτων, είχαν κοινά σημεία κυρίως ως προς την ανάγκη δημιουργίας τους.Τα μέτωπα ιστορικά εμφανίζονται και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή των κοινωνιών, σεπεριόδους που από τη μια υπάρχει μια ολόπλευρη επίθεση της άρχουσας τάξης απέναντισε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και από την άλλη η εργατική τάξη και οι άλλες λαϊκέςδυνάμεις βρίσκονται σε αδυναμία να απαντήσουν, είτε λόγω της έντασης της επίθεσης, είτελόγω ενδογενών αδυναμιών στο εργατικό κίνημα είτε σαν αποτέλεσμα ενός συνδυασμούτων δύο παραπάνω αιτιών.Αν έρθουμε να δούμε στις μέρες μας την ιστορική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί,νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε και στο ότι η κρίση και η επίθεση που δέχτηκαναπό την άρχουσα τάξη τα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας ήταν και συνεχίζει ναείναι τεράστια σε ένταση και έκταση και ότι όλη αυτή η κατάσταση βρήκε την εργατική τάξησε μια στιγμή πλήρους αδυναμίας ως προς το κίνημά της.Η έλλειψη συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι το ένα στοιχείο αυτής της αδυναμίας, αφού τιςτελευταίες δεκαετίες η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέακυμαίνεται αρκετά κάτω και από το 10%, ενώ στις ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα,που είναι αρκετά πιο αυξημένη, τα συνδικάτα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτα,απόλυτα εξαρτημένα από τις κυβερνητικές πολιτικές, συντεχνιακά και χωρίς ταξικήαντίληψη.Η αριστερά από την άλλη μεριά, σε όλο της το φάσμα και για πολλά χρόνια, με μια κρίσηπου μετά το ’90 δε λέει να ξεπεραστεί, βρίσκεται με συρρικνωμένη την επιρροή της καιμοιάζει μη ικανή να ξεπεράσει τις ιδεολογικές της αναζητήσεις και να δώσει ουσιαστικέςαλλά και πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας.Τέλος τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, όπως η αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι, ηδιανόηση, βρέθηκαν στην αρχή τουλάχιστον της κρίσης, γεμάτα αυταπάτες τόσο για τηναειφόρο ανάπτυξη του καπιταλισμού, όσο και για τη δική τους θέση σε αυτόν.Και το πολιτικό προσωπικό από ανίκανο έως και προδοτικό ή ξεπουλημένο, μακριά από τιςανάγκες του κινήματος και των μαζών, μοιάζει αποκομμένο από την πραγματικότητα ναμαζεύει όπως-όπως τα κομμάτια του σε μια προσπάθεια με μοναδική προοπτική τηδιαιώνιση της ύπαρξής του.Είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες που όχι μόνο δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο, αλλάκαι επιβάλλουν τη δημιουργία ενός μετώπου, σαν την πολιτική έκφραση της ανάγκης της
-
εργατικής τάξης να παλέψει, μαζί με όλα τα άλλα κοινωνικά στρώματα, άμεσα και ενιαία,για μια δική της κοινωνική πορεία, έξω και ενάντια στην καπιταλιστική «ανάπτυξη» πουέγινε πια για τις κοινωνίες ένας απέραντος βραχνάς, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένεςδυτικές χώρες.Μόνο αν δούμε τη ΛΑΕ μέσα από αυτό το πρίσμα της ιστορικής συγκυρίας και τηςκοινωνικής ανάγκης (και νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι ότι η ΛΑΕ γεννήθηκε σαν μιααναγκαιότητα και όχι σαν μια απλή επιλογή κάποιων πολιτικών στελεχών) θα μπορέσουμενα δημιουργήσουμε μια πολιτική οντότητα που θα δικαιώνει τόσο το όνομά της όσο και τηνανάγκη που τη γέννησε. Αν τη δούμε δηλαδή σαν ένα μέτωπο πολιτικό, έκφραση τηςανάγκης για ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο, το μόνο ικανό, αλλά και ιστορικάκαταδικασμένο, να εναντιωθεί και να αντιπαλέψει τις πολιτικές που ζούμε και αυτές πουμας περιμένουν, αλλά και να ανοίξει το δρόμο για το μέλλον.Αντίθετα, το να περιορίσουμε το εγχείρημα στην απλή αναδημιουργία ενόςπολυκομματικού-πολυτασικού κομματικού σχηματισμού σαν αυτόν που υπήρξε π.χ. οΣΥΡΙΖΑ, έστω και αποτελούμενο από πιο «υγιείς» δυνάμεις, ώστε να κάνει όσα εκείνοςάφησε στη μέση προδίδοντάς τα με το χειρότερο τρόπο, δε θα μπορέσει να αναστρέψει μιαπορεία με παρόμοια καταστρεπτικά αποτελέσματα για όσους το επιχειρήσουν, με τον ίδιοακριβώς τρόπο που δεν μπορούμε να φτιάξουμε ομελέτα χρησιμοποιώντας τα τσόφλια τωναυγών αντί για το περιεχόμενό τους, αφού όσο καλά καρυκεύματα και ανχρησιμοποιήσουμε στη συνέχεια το σίγουρο είναι ότι στο τέλος θα μείνουμε νηστικοί.Μόνο στο βαθμό που θα ξεκαθαρίσουν όλα τα παραπάνω στη συζήτησή μας, η ΛΑΕ θαμπορέσει να ξεκαθαρίσει και τις πολιτικές και άλλες διαφορές που θα την κάνουν ικανή ναγίνει το όχημα που θα φέρει στην επιφάνεια με αποφασιστικό και καθοριστικό τρόπο τακοινωνικά υποκείμενα της αλλαγής της πορείας της χώρας.Γιατί το μέτωπο είναι μια πολύμορφη οργάνωση πάλης μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίαςπου σκοπό έχει την άμεση παρέμβαση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, πολιτικό,συνδικαλιστικό κλπ. και προχωράει με δράσεις σε όλα τα ζητήματα τόσο στα άμεσα καιφλέγοντα κάθε φορά προβλήματα που παρουσιάζονται (όπως π.χ. καταστάσεις εξαθλίωσηςκαι πείνας, στέρησης βασικών αγαθών όπως το ρεύμα, κατασχέσεις κλπ.), αλλά ταυτόχροναοργανώνει και τις μεγάλες μάχες για τα καθοριστικά ζητήματα (όπως το μνημόνιο, τοασφαλιστικό, την πάλη για την ανεργία κλπ.). Δρα μέσα στους χώρους όχι για ναδημιουργήσει απλώς ομάδες ιδεολογικής παρέμβασης (τις γνωστές σε όλους μαςπαρατάξεις), για μέτρημα ψήφων, αλλά για να δημιουργήσει οργανώσεις άμεσης δράσηςκαι πάλης πάνω στα κύρια κάθε φορά προβλήματα που προκύπτουν.Δυστυχώς στο χρόνο που μεσολάβησε από τη δημιουργία της ΛΑΕ δεν κινηθήκαμε έτσι.Περισσότερο είμαστε σε μια αναμονή εξελίξεων, αν για παράδειγμα θα έρθει ή όχι ηΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν θα παραμείνει ή θα φύγει η μία ή η άλλη συνιστώσα, αν θα γίνουν ή όχιεκλογές και αν θα γίνουν αν θα μπει ή όχι η ΛΑΕ στη βουλή κλπ.Κλειστήκαμε κυρίως σε μικρές συγκεντρώσεις, στην ουσία ανοιχτές συσκέψεις, των 50-60ατόμων, σε εσωοργαντικές διαδικασίες και σε μικρής έκτασης μαζική δουλειά, κυρίως μέσααπό την παρουσία στις απεργίες και στις πορείες και σε μερικές ακτιβίστικου τύπουενέργειες. Ενώ η ουσία της δράσης, η δουλειά και η παρέμβαση στους χώρους δενπροχώρησε σχεδόν καθόλου και αυτό θα το δούμε καθαρά αν εξετάσουμε την παρέμβασηστη νεολαία, που ακόμα και στα πανεπιστήμια ήταν σχεδόν μηδενική ή εκφράστηκε την
-
τελευταία στιγμή μπροστά στις φοιτητικές εκλογές και αυτό μέσα από προϋπάρχοντα ήδησχήματα, που ούτως ή άλλως δρουν εκεί και θα είχαν πάνω-κάτω και τα ίδια αποτελέσματα.Και η μαζική παρουσία εξαντλείται στις περιοδείες και τις εμφανίσεις κάποιων στελεχών σεμερικά κανάλια.Αντίστοιχα και στο εσωτερικό, ξοδεύτηκαν πολλά για άνοιγμα γραφείων σε διάφορεςπεριοχές, αντί να γίνεται από τη μια μαζικό άνοιγμα για οικονομική δουλειά και από τηνάλλη με το αποτέλεσμά της, προσπάθεια να διαμορφωθούν μηχανισμοί προπαγάνδισης,όπως εφημερίδα κλπ. Ενώ δεν αξιοποιείται ή αξιοποιείται ελάχιστα η εθελοντική δουλειάτων μελών, αλλά αντίθετα η ΛΑΕ δείχνει να μένει προσκολλημένη, άρα και εξαρτημένη, απότους ήδη υπάρχοντες μηχανισμούς των διαμορφωμένων τάσεων.Με αυτό τον τρόπο αντιστρέφονται τα πράγματα. Και φαίνεται το μέτωπο νααντιμετωπίζεται σαν μια απλή πολυτασική συγκρότηση, στην οποία η όποια ηγεσία έχει τηνκαλή και την επαναστατική διάθεση ή και πειθαναγκάζεται από τους υπόλοιπους πουασκούν έλεγχο επάνω της, να πάρει τα καλύτερα στοιχεία από την κάθε τάση και ναπορευτεί με αυτά, καταδικάζοντάς το έτσι σε μια αέναη αναζήτηση συναινέσεων χωρίςκριτήρια, χωρίς αρχές και στόχευση, έρμαιο της διάθεσης των μικρότερων ή μεγαλύτερωνσυνιστωσών του.Η ίδια η αρχή της συγκρότησης ενός μετώπου, αυτή δηλαδή της ελάχιστης ιδεολογικής,αλλά της μέγιστης πολιτικής συμφωνίας των δυνάμεων που το απαρτίζουν, παραβιάζεταικαι εκβιάζεται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί στην ουσία της αυτή η αρχή καλεί τα μέλη και τιςσυνιστώσες που απαρτίζουν το μέτωπο να πάρουν θέση απέναντι στα κύρια καικαθοριστικά ζητήματα που εγείρονται στη συγκεκριμένη στιγμή και όχι το μέτωπο νατοποθετείται ανάλογα με τις τάσεις του, τις πλειοψηφίες και τις διαθέσεις τους.Στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, οι κοινωνίες στρέφονται στις τάξεις για ναπροσανατολίσουν την πορεία τους. Και εκείνες, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις ανάγκεςτους προβάλλουν στην κοινωνία συγκεκριμένες λύσεις. Και οι τάξεις στη συγκεκριμένηιστορική στιγμή έχουν δείξει ήδη τους δρόμους που προτείνουν και τις λύσεις πουπροάγουν. Η αστική τάξη και σε τοπικό επίπεδο και μέσα από τους ιμπεριαλιστικούςθεσμούς στους οποίους έχει δέσει πισθάγκωνα τη χώρα, είπε από την αρχή της κρίσηςκαθαρά: ή χρεωκοπία ή απόλυτη υποτέλεια και συνεχής φτωχοποίηση, γιατί το μόνο τηςσυμφέρον και πρόβλημα είναι η διατήρηση και μεγιστοποίηση της εξουσίας και μέσω αυτήςτου κέρδους της. Είναι καιρός πραγματικά, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη μέγγενη,να δούμε τι λέει η εργατική τάξη, μέσα από τα δικά της προβλήματα και συμφέροντα για ναβρούμε το δρόμο να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση.Ομως δυστυχώς εδώ και χρόνια η κουβέντα και μάλιστα μέσα στην αριστερά γίνεται κυρίωςγια το αν υπάρχει εργατική τάξη, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της, ή ο αριθμός της, ή ηδύναμή της κλπ. Μια κουβέντα που τις περισσότερες φορές καταλήγει σε μια αμφισβήτησητόσο του ρόλου της όσο και της ίδιας της ύπαρξής της τάξης.Αυτό εκφράζεται είτε με πολιτικές σαν του ΚΚΕ που από τη μια καταδικάζει από την αρχήκαι απριόρι κάθε κίνηση και κάθε κινηματική δράση της τάξης και των υπόλοιπων λαϊκώνστρωμάτων, σαν καταδικασμένη να αποτύχει, πνιγμένη από τα ίδια τα κοινωνικά στοιχεία,κυρίως τα μικροαστικά, που συχνά συμβαδίζουν με την τάξη σε μεγάλους αγώνες, σε μιαπαραδοχή απόλυτης αδυναμίας της τάξης να παίξει τον ιστορικό της ρόλο όχι για λόγουςπολιτικής έκφρασης και πραγμάτωσης των αγώνων της, αλλά σαν μια εκ των έσω
-
αντικειμενική αδυναμία της ίδιας της τάξης. Και από την άλλη αποκλείει κάθε μετωπικήδράση, ή το πολύ την ευτελίζει σε κομματικούς (και μάλιστα μονοκομματικούς)μηχανισμούς, όπως έγινε π.χ. με το ΠΑΜΕ που στην ουσία είναι μια παράταξη του ΚΚΕ καικαθόλου αυτό που το όνομά του θέλει να δηλώσει.Εκφράζεται όμως και με εκτιμήσεις αμφισβήτησης της ίδιας της ύπαρξης της τάξης, που γι’αυτό καταλήγουν να βλέπουν τους αγώνες σαν συνεχείς ακτιβίστικες δράσεις και ταμετωπικά σχήματα σαν το αποτέλεσμα της διεργασίας της σκέψης των εκλεκτών στελεχώντου κινήματος που θα διαμορφώσουν από κοινού τις θαυματουργές λύσεις για ταπροβλήματα της κοινωνίας.Τα παραπάνω είναι ίδια τελικά αν όχι στην έκφρασή τους, όμως σίγουρα στηναναποτελεσματικότητα των όποιων δράσεων γεννούν και αυτό το έχουμε δει εδώ καιαρκετά χρόνια, για να θέλουμε με οποιοδήποτε από τους δύο τρόπους να τοαναπαράγουμε.Πέρα όμως από αναποτελεσματική όλη αυτή η κουβέντα για την εργατική τάξη και τηνόποια διάχυσή της στην κοινωνία, θα μπορούσε να ήταν και αστεία, στο βαθμό που δενπαρήγαγε τόσο σοβαρά αποτελέσματα για τόσο μεγάλα κοινωνικά σύνολα. Γιατί είναιεντέλει ακατανόητο, πώς γίνεται όλη αυτή η κουβέντα για την εργατική τάξη όταν όλοιδέχονται την ύπαρξη της αστικής τάξης από τον αντίποδα. Δηλαδή δέχονται την ύπαρξημιας ταξικής κοινωνίας, που έχει μια κυρίαρχη τάξη, όχι όμως μια κυριαρχούμενη. Και σεποιους κυριαρχεί τότε άραγε; Για όσους θέλουν να φαντάζονται τις σημερινές«ανεπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες σαν καινούριες εκδοχές της Ρώμης και νομίζουν ότιαπαρτίζονται μόνο από άρχοντες, πραιτοριανούς και μισθοφόρους, να τους θυμίσουμεαπλώς ότι η βασική ταξική αντίθεση της εποχής τότε ήταν ανάμεσα σε ελεύθερους καιδούλους, και η Ρώμη ήταν γεμάτοι από δούλους. Δούλους κάθε διαφορετικής απόχρωσης,θρησκείας ή και κοινωνικής προέλευσης, διαστρωμάτωσης ακόμα και μέσα στις γραμμέςτους και διαφορετικής χρησιμοποίησης διαφόρων ομάδων τους, αλλά δούλους, που με τιςμεγάλες επαναστάσεις τους από το Σπάρτακο και μετά, κατάφεραν να ξεπεράσουν τοναρχαίο κόσμο, τον για χιλιετίες εδραιωμένο, και τις παγκόσμιες αυτοκρατορίες του και ναπεράσουν την ανθρωπότητα στον καινούριο τότε ιστορικό της κύκλο.Στο κείμενο των θέσεων αντανακλάται όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται και μέσα στη ΛΑΕ.Το κείμενο δείχνει συνολικά να παραπαίει ανάμεσα στις δύο αντιλήψεις. Από τη μιαδιαμορφώνει ένα βασικό κορμό ζητημάτων ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής πάλης σεσωστή κατεύθυνση, ενώ από την άλλη μοιάζει να προσπαθεί να δημιουργήσει μιασυμφωνία πολιτικών σχηματισμών και μάλιστα μια συμφωνία αδυναμίας και«ασυμφωνίας», αφού αναγκάζεται να αραδιάζει όλες τις απόψεις των τάσεων (ήτουλάχιστον εκείνων που εκπροσωπούνται στα κεντρικά όργανα) ακόμα και αν μεταξύ τουςσυγκρούονται, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τις διαφορές που βλέπουμε στηνκοινωνικοοικονομική ανάλυση που γίνεται στο κεφάλαιο «Η ελληνική οικονομία καικοινωνία στη δύνη των μνημονίων» με αυτήν για το ίδιο ζήτημα στο κεφάλαιο με τίτλο«Ταυτότητα και στρατηγική της ΛΑΕ» ή τις διαφορές στο κεφάλαιο «Διεθνείς εξελίξεις» μεαυτό που έχει τίτλο «Για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική»).Εκείνο που θα περίμενα από τη συνδιάσκεψη ενός μετώπου, θα ήταν να βγουν ανοιχτά καιεπώνυμα οι συνιστώσες, τάσεις και οργανώσεις του και να εκθέσουν συνολικά τις απόψειςτους είτε μέσω των εκπροσώπων τους, είτε μέσα από κείμενα συμβολής, καταλήγοντας
-
όμως στο πλαίσιο του κοινού μας αγώνα, ώστε να συζητήσουμε τελικά όχι θέσεις γιαεπεξεργασία, αλλά αποφάσεις για δράση.Ας μη γελιόμαστε. Πολύτιμος χρόνος έχει ήδη κυλήσει και κινδυνεύει να χαθεί το κεφάλαιοπου δημιουργήθηκε από τα γεγονότα και τις πρωτοβουλίες του Αυγούστου του ’15. Αν ηΛΑΕ συνεχίσει να ζυμώνεται ανάμεσα στις συνιστώσες της, γρήγορα θα ευτελιστεί σε έναακόμα χαμένο κοινωνικό πείραμα. Ομως τα πειράματα στους κοινωνικούς αγώνες δενεπιτρέπονται, γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τις ανάγκες και τα προβλήματατων λαών.Το ζητούμενο είναι πώς θα εκφράσουμε και θα παλέψουμε τους βασικούς στόχους σε μιακατεύθυνση αντιφασιστικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης, άρα και αντικαπιταλιστικήςγιατί ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας και αυτό νομίζω ότι στα βασικάσημεία του μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω:Διαγραφή του χρέουςΕξοδο από την ευρωζώνη και άμεση σύγκρουση με ΕΕ και ΝΑΤΟΕπανάκτηση του εθνικού πλούτουΕθνικοποίηση τραπεζώνΠαραγωγική ανασυγκρότηση με βασικούς άξονες τη μεταρρύθμιση της αγροτικήςοικονομίας και τη συγκρότηση της βιομηχανίαςΣεισάχθεια χρεώνΛύση στα άμεσα βιοτικά προβλήματα του λαού με συγκρότηση ισχυρού κοινωνικούκράτους, συγκρότηση πραγματικής κοινωνικής ασφάλισης και δημιουργίας εργασιακώνσχέσεων προς όφελος της εργατικής τάξηςΕξωτερική πολιτική που θα υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του λαούΜια τέτοια πολιτική είναι μόνο ικανή να προάγει τα λαϊκά συμφέροντα, να βγάλει τη χώρααπό τα αδιέξοδα και να έρθει σε σύγκρουση με τα μονοπώλια σε όλους τους χώρους, ταμεγαλοσυμφέροντα στα μμε, τους μεγαλοεργολάβους, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, εν γένειτην αστική τάξη και τους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς θεσμούς-προστάτες της.Μαρία Καλύβα-ΠρίφτηΙούνιος 2016
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016
Στα πλαίσια του διαλόγου μας :Μέτωπο με.. ανοιχτά μέτωπα. Της σ. Μαρία Καλύβα-Πρίφτη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου