Σημαντικό βήμα η Συνδιάσκεψη
Θόδωρος Μαράκης
Η συνδιάσκεψη της ΛΑΕ είναι ένα σημαντικό βήμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα της χώρας μας, γιατί προωθεί την ενότητα της αριστεράς (ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών), γιατί περιορίζει το φαινόμενο του κατακερματισμού, που αποτελεί σοβαρή αρρώστια του κινήματος.
Η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού-λαϊκού κινήματος είναι η ιστορία της ανασύνθεσης κομμάτων, οργανώσεων, τάσεων και φραξιών είναι ιστορία μετωπικής συμπόρευσης, στο δρόμο βέβαια για την αναγκαία συγκρότηση ενιαίου μαζικού επαναστατικού κόμματος. Η μαύρη περίοδος του σταλινισμού είναι η άρνηση αυτής της ιστορίας, ευτυχώς όμως δεν κατάφερε να σβήσει αυτήν την παράδοση η οποία ανθεί στην εποχή μας, προοίμιο της επανίδρυσης της αριστεράς. Μέτωπο οργανώσεων ήταν η 1η Διεθνής, που έβαλε τις βάσεις του προγράμματος, από μέτωπο οργανώσεων συγκροτήθηκαν τα μαζικά κόμματα της 2ης Διεθνούς και από τις επαναστατικές τάσεις της 2ης γεννήθηκαν τα ΚΚ της 3ης Διεθνούς.
Είναι σημαντικό ότι καταφέραμε να συμφωνήσουμε παρά την διαφορετικότητα μας σ’ ένα κοινό προγραμματικό σχέδιο θέσεων, παρά τις αντιφάσεις του, την ασάφειά του, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες, αντανάκλαση, του συμβιβασμού, και του πολιτικού σημείου όπου μπορεί να συγκροτηθεί μια κατ’ αρχή συμφωνία. Ωστόσο έστω και έτσι αποτελεί βάση στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να πάμε την συζήτηση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο και την βάση της ενότητας των γραμμών μας.
Είναι σημαντικό και δείχνει υγεία, είναι πλούτος για την συζήτηση η ύπαρξη διαφορετικών κειμένων, τροποποιήσεων και προτάσεων γιατί βγάζουν συγκεκριμένα τις διαφορές στην επιφάνεια και αυτό θα μας επιτρέψει μέσα από ένα δημοκρατικό και συντροφικό διάλογο, οργανωμένο και όχι αναρχοατέρμονο των αμφιθεάτρων των πανεπιστημίων, να πάμε την ενότητά μας σ’ ένα ανώτερο επίπεδο κατά τη διάρκεια και το πέρας της Συνδιάσκεψης.
Να πάμε στη συνδιάσκεψη με την ξεκάθαρη άποψη ότι δεν είναι το τέλος του διαλόγου και της συζήτησης αλλά ένας σταθμός στην πορεία της ΛΑΕ, που κατά τη γνώμη μας χρειάζεται να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και κάθε δύο χρόνια συνέδριο. Η συζήτηση θα συνεχισθεί γιατί από τη μια δεν πρόκειται στη συνδιάσκεψη να λύσουμε όλες τις βασικές διαφορές μας και από την άλλη γιατί θα βρεθούμε αντιμέτωποι στην πορεία της ταξικής πάλης με νέα προβλήματα, γιατί μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης θα επιβεβαιώνονται ή θα διαψεύδονται οι θέσεις και οι απόψεις.
Η συνδιάσκεψη της ΛΑΕ είναι ένας πολιτικός διάλογος πρωτοπορίας και όχι μαζικού κινήματος, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γράφουμε και να μιλάμε σε μια γλώσσα ακαταλαβίστικη για τις μάζες, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε σαφείς κουβέντες, θέσεις, ξεκάθαρο πρόγραμμα και να λέμε τα πράγματα με την επιστημονική μαρξιστική φρασεολογία, όχι στους ακαταλαβίστικους νεολογισμούς.
Κατά συνέπεια το πρόγραμμά μας χρειάζεται να απαντά στην αντικειμενική πραγματικότητα και όχι στις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες των μαζών και αυτό είναι αναγκαίο γιατί πρέπει να ανασύρουμε τις μάζες από τις αυταπάτες του στο ύψος των περιστάσεων, των καθηκόντων τους. Ωστόσο έχει σημασία όταν παρουσιάζουμε το πρόγραμμά μας στο μαζικό κίνημα να παίρνουμε υπ’ όψη μας τις αυταπάτες όχι για να προσαρμοστούμε σ’ αυτές αλλά για να βρούμε το δρόμο που κάνει κατανοητό το πρόγραμμά μας.
Μερικές σκέψεις πάνω στο πρόγραμμα
Πάμε στις θέσεις: “Κεφάλαιο τέταρτο: Για ένα μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης και μετασχηματισμού”
“Πρόκειται για τον οδικό χάρτη μιας μεγάλης λαϊκής ανατροπής, για την εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, το οποίο περιλαμβάνει αλληλένδετους και ενιαίους στόχους που αλλάζουν τους συσχετισμούς, ανακουφίζουν τους εργαζομένους και αποτελούν αφετηρία για ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές”
Να δούμε τη θέση στην εφαρμογή της στη ζωντανή πραγματικότητα, πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, επειδή έχουμε όλοι μας αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία από την μακραίωνη ιστορία του κινήματος. Η “εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση” προϋποθέτει την μεγάλη λαϊκή ανατροπή, αυτό σημαίνει κατάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση, εδώ χρειάζεται σαφής και όχι αλγεβρική θέση, αντμνημονιακή που μπορεί να είναι ακόμη και μια κυβέρνηση ΛΑΕ-ΑΝΕΛ (παράδειγμα έντονα χρωματισμένο, στη θέση των ΑΝΕΛ ένα άλλο αστικό κόμμα με άλλο όνομα ή αστικές προσωπικότητες) ή της ριζοσπαστικής αριστεράς; Αυτό θέλει απάντηση καθαρή γιατί στο κείμενο πλανώνται και οι δύο θέσεις και αυτό δεν είναι καλό. Η θέση μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη Κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, καμιά συνεργασία με αστικά κόμματα ή αστικές προσωπικότητες. Γιατί τότε το μεταβατικό πρόγραμμα δεν υφίσταται, έχουμε προσχωρήσει στη λογική των σταδίων. Έχουμε προβληματιστεί από το γεγονός ότι στο πολυσέλιδο κείμενο των θέσεων δεν καταδικάζεται η συγκρότηση τον Γενάρη του 2015, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Και καλό είναι να δούμε πέρα από συνθήματα τι σημαίνει στην πράξη, φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση. 1) Έξοδος από την κρίση σημαίνει ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σημαίνει επενδύσεις. Πως θα το πετύχουμε για να είναι φιλολαϊκή; Για να είναι είναι φιλολαϊκή δεν μπορεί να είναι ταξικά ουδέτερη, αυτό σημαίνει έξοδος από την κρίση σε βάρος του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει άμεσο βήμα εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση παρά μόνο στους μικρομετόχους των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές δεν έπονται της ανακούφισης των εργαζομένων ,όπως οι θέσεις το παρουσιάζουν , αλλά προηγούνται ή συμβαδίζουν. 2) Για να έχουμε μεγάλη λαϊκή ανατροπή και εφαρμογή μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση πρέπει να έχουν ήδη αλλάξει οι συσχετισμοί. Η αλλαγή του συσχετισμού είναι προϋπόθεση και όρος απαραίτητος για να έχουμε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές και αυτό σημαίνει ότι οι λαϊκές μάζες χρειάζεται από τώρα να έχουν καθαρή την εικόνα του προγράμματός μας και πολύ περισσότερο τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ. Η κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της πρέπει να έρθει στην εξουσία πάνω σ’ ένα μαχόμενο κίνημα που έχει βάλει το γόνατο στο λαιμό του κεφαλαίου και της κρατικής μηχανής του.
Στην παράγραφο 4.2 αναφέρεται ότι: “…από τα πρώτα μέτρα που πρέπει να επιβληθούν είναι η επαναφορά των βασικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η αναίρεση του βάναυσου μνημονιακού κεκτημένου.” Αυτό σημαίνει όπως παρακάτω εξηγεί παράγραφος 4.3, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αντιμετώπιση της ανεργίας με πρώτο μέτρο την αύξηση του ανεργιακού επιδόματος και καταβολή του καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Πολύ σωστά! Αλλά, και ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα έδωσε αυξήσεις όμως δεν άλλαξε τον συσχετισμό γιατί έχοντας το κεφάλαιο τους μηχανισμούς της οικονομίας στα χέρια του μετατρέπει τα μέτρα ανακούφισης του λαού και των εργαζομένων σε εφιάλτη. Αχαλίνωτος πληθωρισμός, άνοδος των τιμών για να εξουδετερώσει τις αυξήσεις το κεφάλαιο, απόκρυψη τροφίμων, αποεπένδυση και βάθεμα της κρίσης, κλπ χάος οικονομικό και πολιτικό. Άρα μια κυβέρνηση της αριστεράς άμεσα πρέπει να κινηθεί σε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές για να πιάσει τόπο η φιλολαϊκή πολιτική, για να μην δώσει χρόνο στο κεφάλαιο ντόπιο και ευρωπαϊκό να δημιουργήσει οικονομικό και πολιτικό χάος και αλλάξει τους συσχετισμούς. Γι αυτό από τα πρώτα μέτρα είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και η εφαρμογή του εργατικού ελέγχου στις μεσαίες.
Φιλολαϊκή ανάπτυξη όπως προαναφέραμε σημαίνει πάνω από όλα επενδύσεις και παραγωγική ανασυγκρότηση στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των αναγκών της κοινωνίας και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό σημαίνει δημόσιες επενδύσεις και όπως πολύ σωστά αναγράφεται στις θέσεις “δημοκρατικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων”(4.12) αλλά κάνοντας αυτό έχουμε θέσει τη χώρα εκτός ΕΕ. Γι αυτό για να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι κατ’ αρχή στις λαϊκές μάζες και βέβαια απέναντι στη ΛΑΕ, μέλη και στελέχη το κεφάλαιο: “Ανυπακοή, σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ(4.10) Πρέπει να καταργηθεί με μία παράγραφο και μία φράση, γιατί μπερδεύει. Οι παλικαρισμοί για ανυπακοές, για συγκρούσεις, ρήξεις, δημοψηφίσματα συγχύζουν, θολώνουν το πολιτικό στίγμα του κατά βάση αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος της ΛΑΕ. Ο λαός όταν θα φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να έχει ήδη αποφασίσει την έξοδο από την ΕΕ και κατά συνέπεια από το ευρώ, αλλιώς να μην ονειρευόμαστε την μεγάλη λαϊκή ανατροπή κλπ αν χρειάζεται δημοψήφισμα για να αποφασίσει σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει λέξη από το μεταβατικό μας πρόγραμμα, άρα συγκυριακά θα βρεθούμε στην κυβέρνηση σαν ψήφος διαμαρτυρίας χωρίς προοπτική. Ή πιο σωστά δεν του ξεκαθαρίσαμε ότι η φιλολαϊκή διέξοδος αο την κρίση είναι ταυτισμένη με την έξοδο από τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική ΕΕ. Κοινώς τον παραμυθιάσαμε!
Αυτά και τα ξαναλέμε έχουμε πολύ δρόμο ακόμα και πολλά να πούμε. Καλή συνέχεια!!
Μέλος ΛΑΕ Ν. Σμύρνης
Θόδωρος Μαράκης
Η συνδιάσκεψη της ΛΑΕ είναι ένα σημαντικό βήμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα της χώρας μας, γιατί προωθεί την ενότητα της αριστεράς (ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών), γιατί περιορίζει το φαινόμενο του κατακερματισμού, που αποτελεί σοβαρή αρρώστια του κινήματος.
Η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού-λαϊκού κινήματος είναι η ιστορία της ανασύνθεσης κομμάτων, οργανώσεων, τάσεων και φραξιών είναι ιστορία μετωπικής συμπόρευσης, στο δρόμο βέβαια για την αναγκαία συγκρότηση ενιαίου μαζικού επαναστατικού κόμματος. Η μαύρη περίοδος του σταλινισμού είναι η άρνηση αυτής της ιστορίας, ευτυχώς όμως δεν κατάφερε να σβήσει αυτήν την παράδοση η οποία ανθεί στην εποχή μας, προοίμιο της επανίδρυσης της αριστεράς. Μέτωπο οργανώσεων ήταν η 1η Διεθνής, που έβαλε τις βάσεις του προγράμματος, από μέτωπο οργανώσεων συγκροτήθηκαν τα μαζικά κόμματα της 2ης Διεθνούς και από τις επαναστατικές τάσεις της 2ης γεννήθηκαν τα ΚΚ της 3ης Διεθνούς.
Είναι σημαντικό ότι καταφέραμε να συμφωνήσουμε παρά την διαφορετικότητα μας σ’ ένα κοινό προγραμματικό σχέδιο θέσεων, παρά τις αντιφάσεις του, την ασάφειά του, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες, αντανάκλαση, του συμβιβασμού, και του πολιτικού σημείου όπου μπορεί να συγκροτηθεί μια κατ’ αρχή συμφωνία. Ωστόσο έστω και έτσι αποτελεί βάση στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να πάμε την συζήτηση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο και την βάση της ενότητας των γραμμών μας.
Είναι σημαντικό και δείχνει υγεία, είναι πλούτος για την συζήτηση η ύπαρξη διαφορετικών κειμένων, τροποποιήσεων και προτάσεων γιατί βγάζουν συγκεκριμένα τις διαφορές στην επιφάνεια και αυτό θα μας επιτρέψει μέσα από ένα δημοκρατικό και συντροφικό διάλογο, οργανωμένο και όχι αναρχοατέρμονο των αμφιθεάτρων των πανεπιστημίων, να πάμε την ενότητά μας σ’ ένα ανώτερο επίπεδο κατά τη διάρκεια και το πέρας της Συνδιάσκεψης.
Να πάμε στη συνδιάσκεψη με την ξεκάθαρη άποψη ότι δεν είναι το τέλος του διαλόγου και της συζήτησης αλλά ένας σταθμός στην πορεία της ΛΑΕ, που κατά τη γνώμη μας χρειάζεται να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και κάθε δύο χρόνια συνέδριο. Η συζήτηση θα συνεχισθεί γιατί από τη μια δεν πρόκειται στη συνδιάσκεψη να λύσουμε όλες τις βασικές διαφορές μας και από την άλλη γιατί θα βρεθούμε αντιμέτωποι στην πορεία της ταξικής πάλης με νέα προβλήματα, γιατί μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης θα επιβεβαιώνονται ή θα διαψεύδονται οι θέσεις και οι απόψεις.
Η συνδιάσκεψη της ΛΑΕ είναι ένας πολιτικός διάλογος πρωτοπορίας και όχι μαζικού κινήματος, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γράφουμε και να μιλάμε σε μια γλώσσα ακαταλαβίστικη για τις μάζες, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε σαφείς κουβέντες, θέσεις, ξεκάθαρο πρόγραμμα και να λέμε τα πράγματα με την επιστημονική μαρξιστική φρασεολογία, όχι στους ακαταλαβίστικους νεολογισμούς.
Κατά συνέπεια το πρόγραμμά μας χρειάζεται να απαντά στην αντικειμενική πραγματικότητα και όχι στις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες των μαζών και αυτό είναι αναγκαίο γιατί πρέπει να ανασύρουμε τις μάζες από τις αυταπάτες του στο ύψος των περιστάσεων, των καθηκόντων τους. Ωστόσο έχει σημασία όταν παρουσιάζουμε το πρόγραμμά μας στο μαζικό κίνημα να παίρνουμε υπ’ όψη μας τις αυταπάτες όχι για να προσαρμοστούμε σ’ αυτές αλλά για να βρούμε το δρόμο που κάνει κατανοητό το πρόγραμμά μας.
Μερικές σκέψεις πάνω στο πρόγραμμα
Πάμε στις θέσεις: “Κεφάλαιο τέταρτο: Για ένα μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης και μετασχηματισμού”
“Πρόκειται για τον οδικό χάρτη μιας μεγάλης λαϊκής ανατροπής, για την εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, το οποίο περιλαμβάνει αλληλένδετους και ενιαίους στόχους που αλλάζουν τους συσχετισμούς, ανακουφίζουν τους εργαζομένους και αποτελούν αφετηρία για ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές”
Να δούμε τη θέση στην εφαρμογή της στη ζωντανή πραγματικότητα, πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, επειδή έχουμε όλοι μας αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία από την μακραίωνη ιστορία του κινήματος. Η “εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση” προϋποθέτει την μεγάλη λαϊκή ανατροπή, αυτό σημαίνει κατάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση, εδώ χρειάζεται σαφής και όχι αλγεβρική θέση, αντμνημονιακή που μπορεί να είναι ακόμη και μια κυβέρνηση ΛΑΕ-ΑΝΕΛ (παράδειγμα έντονα χρωματισμένο, στη θέση των ΑΝΕΛ ένα άλλο αστικό κόμμα με άλλο όνομα ή αστικές προσωπικότητες) ή της ριζοσπαστικής αριστεράς; Αυτό θέλει απάντηση καθαρή γιατί στο κείμενο πλανώνται και οι δύο θέσεις και αυτό δεν είναι καλό. Η θέση μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη Κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, καμιά συνεργασία με αστικά κόμματα ή αστικές προσωπικότητες. Γιατί τότε το μεταβατικό πρόγραμμα δεν υφίσταται, έχουμε προσχωρήσει στη λογική των σταδίων. Έχουμε προβληματιστεί από το γεγονός ότι στο πολυσέλιδο κείμενο των θέσεων δεν καταδικάζεται η συγκρότηση τον Γενάρη του 2015, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Και καλό είναι να δούμε πέρα από συνθήματα τι σημαίνει στην πράξη, φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση. 1) Έξοδος από την κρίση σημαίνει ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σημαίνει επενδύσεις. Πως θα το πετύχουμε για να είναι φιλολαϊκή; Για να είναι είναι φιλολαϊκή δεν μπορεί να είναι ταξικά ουδέτερη, αυτό σημαίνει έξοδος από την κρίση σε βάρος του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει άμεσο βήμα εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση παρά μόνο στους μικρομετόχους των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές δεν έπονται της ανακούφισης των εργαζομένων ,όπως οι θέσεις το παρουσιάζουν , αλλά προηγούνται ή συμβαδίζουν. 2) Για να έχουμε μεγάλη λαϊκή ανατροπή και εφαρμογή μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση πρέπει να έχουν ήδη αλλάξει οι συσχετισμοί. Η αλλαγή του συσχετισμού είναι προϋπόθεση και όρος απαραίτητος για να έχουμε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές και αυτό σημαίνει ότι οι λαϊκές μάζες χρειάζεται από τώρα να έχουν καθαρή την εικόνα του προγράμματός μας και πολύ περισσότερο τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ. Η κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της πρέπει να έρθει στην εξουσία πάνω σ’ ένα μαχόμενο κίνημα που έχει βάλει το γόνατο στο λαιμό του κεφαλαίου και της κρατικής μηχανής του.
Στην παράγραφο 4.2 αναφέρεται ότι: “…από τα πρώτα μέτρα που πρέπει να επιβληθούν είναι η επαναφορά των βασικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η αναίρεση του βάναυσου μνημονιακού κεκτημένου.” Αυτό σημαίνει όπως παρακάτω εξηγεί παράγραφος 4.3, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αντιμετώπιση της ανεργίας με πρώτο μέτρο την αύξηση του ανεργιακού επιδόματος και καταβολή του καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Πολύ σωστά! Αλλά, και ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα έδωσε αυξήσεις όμως δεν άλλαξε τον συσχετισμό γιατί έχοντας το κεφάλαιο τους μηχανισμούς της οικονομίας στα χέρια του μετατρέπει τα μέτρα ανακούφισης του λαού και των εργαζομένων σε εφιάλτη. Αχαλίνωτος πληθωρισμός, άνοδος των τιμών για να εξουδετερώσει τις αυξήσεις το κεφάλαιο, απόκρυψη τροφίμων, αποεπένδυση και βάθεμα της κρίσης, κλπ χάος οικονομικό και πολιτικό. Άρα μια κυβέρνηση της αριστεράς άμεσα πρέπει να κινηθεί σε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές για να πιάσει τόπο η φιλολαϊκή πολιτική, για να μην δώσει χρόνο στο κεφάλαιο ντόπιο και ευρωπαϊκό να δημιουργήσει οικονομικό και πολιτικό χάος και αλλάξει τους συσχετισμούς. Γι αυτό από τα πρώτα μέτρα είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και η εφαρμογή του εργατικού ελέγχου στις μεσαίες.
Φιλολαϊκή ανάπτυξη όπως προαναφέραμε σημαίνει πάνω από όλα επενδύσεις και παραγωγική ανασυγκρότηση στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των αναγκών της κοινωνίας και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό σημαίνει δημόσιες επενδύσεις και όπως πολύ σωστά αναγράφεται στις θέσεις “δημοκρατικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων”(4.12) αλλά κάνοντας αυτό έχουμε θέσει τη χώρα εκτός ΕΕ. Γι αυτό για να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι κατ’ αρχή στις λαϊκές μάζες και βέβαια απέναντι στη ΛΑΕ, μέλη και στελέχη το κεφάλαιο: “Ανυπακοή, σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ(4.10) Πρέπει να καταργηθεί με μία παράγραφο και μία φράση, γιατί μπερδεύει. Οι παλικαρισμοί για ανυπακοές, για συγκρούσεις, ρήξεις, δημοψηφίσματα συγχύζουν, θολώνουν το πολιτικό στίγμα του κατά βάση αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος της ΛΑΕ. Ο λαός όταν θα φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να έχει ήδη αποφασίσει την έξοδο από την ΕΕ και κατά συνέπεια από το ευρώ, αλλιώς να μην ονειρευόμαστε την μεγάλη λαϊκή ανατροπή κλπ αν χρειάζεται δημοψήφισμα για να αποφασίσει σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει λέξη από το μεταβατικό μας πρόγραμμα, άρα συγκυριακά θα βρεθούμε στην κυβέρνηση σαν ψήφος διαμαρτυρίας χωρίς προοπτική. Ή πιο σωστά δεν του ξεκαθαρίσαμε ότι η φιλολαϊκή διέξοδος αο την κρίση είναι ταυτισμένη με την έξοδο από τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική ΕΕ. Κοινώς τον παραμυθιάσαμε!
Αυτά και τα ξαναλέμε έχουμε πολύ δρόμο ακόμα και πολλά να πούμε. Καλή συνέχεια!!
Μέλος ΛΑΕ Ν. Σμύρνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου