Στα πλαίσια του διαλόγου: Σκέψεις πάνω στο κείμενο των θέσεων. Του σ. Χρήστου Πρίφτη

• Σκέψεις πάνω στο κείμενο

  Το κείμενο των θέσεων έχει σαφές αντικαπιταλιστικό πρόσημο και προσπαθεί να

  αναζητήσει τη δίοδο ριζοσπαστικών κατευθύνσεων. Το μεταβατικό πρόγραμμα

  διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων, αποτελεί μπούσουλα για

  συσπείρωση ευρύτερων αριστερών δυνάμεων, οργανωμένων και μη. Θα ήθελα κι εγώ να

  συμβάλω στη συζήτηση που γίνεται μπροστά στη συνδιάσκεψη και κυρίως σε ορισμένα

  σημεία που νομίζω ότι πρέπει να τα δούμε με περισσότερη προσοχή.

  Στο σημείο 4.18 που αναφέρεται στο προσφυγικό, δε γίνεται λόγος για τη συμφωνία

  Τουρκίας – ΕΕ που καταδεικνύει το ρόλο της ΕΕ στο ζήτημα αυτό, αλλά ούτε και αναφέρει τη

  θέση της Ελλάδας με βάση αυτή τη συμφωνία και πώς πρέπει να την κρίνουμε.

  Στο 3.16 γίνεται μια συζήτηση περί σοσιαλισμού τουλάχιστον άκαιρη και πρόσκαιρη, αλλά

  και αρκετά πρόχειρη. Το να προσπαθούμε να προσπεράσουμε ένα ζήτημα σαν αυτό με

  ρηχές και γενικόλογες παρατηρήσεις περί γραφειοκρατίας π.χ., δε νομίζω ότι συμβάλλει σε

  οτιδήποτε. Αντίθετα, πιστεύω ότι πρέπει να σταθούμε πολύ περισσότερο και να

  αναδείξουμε την ιστορική σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης και της πρώτης

  προλεταριακής νίκης.

  Από την άλλη υπάρχουν άμεσα ζητήματα στα οποία χρειάζεται να σκύψουμε με

  περισσότερη προσοχή, στα οποία όμως αντίθετα, αναφερόμαστε λίγο ή καθόλου, όπως τα

  ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της δουλειάς.

  Το ζήτημα της ανεργίας είναι το κατ’ εξοχήν ζήτημα που αγγίζει όλο σχεδόν το λαό, πολύ

  πέρα και από τον αριθμό των ανέργων. Η ανεργία στις μέρες μας ποδοπατάει και

  περιθωριοποιεί τεράστιες μάζες, κύρια της νεολαίας και γίνεται συστηματική προσπάθεια

  με μοχλό την ανεργία να υποτάξουν παραπέρα τις συνειδήσεις, μετατρέποντας τα καλύτερα

  κομμάτια του ενεργού πληθυσμού της χώρας, σε εύκολα αναλώσιμους περιπτωσιακά

  εργαζόμενους είτε μέσα στη χώρα, είτε σαν περιπλανώμενους μετανάστες του εξωτερικού.

  Η αγροτική παραγωγή είναι ένα δεύτερο ζήτημα, και γίνεται σήμερα στα χέρια των

  ιμπεριαλιστών βασικός βραχίονας της πολιτικής της υποταγής και της εξαθλίωσης, που είναι

  τα κύρια στοιχεία της όποιας «ανάπτυξης» μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού.

  Ο στόχος «ελέγχουμε την τροφή άρα ελέγχουμε τον κόσμο» έχει κηρυχθεί ήδη από τον

  Κίσιγκερ και δεν είναι τυχαίο το χτύπημα που επιχειρείται στην αγροτική παραγωγή με

  σκοπό τη μονοπώληση και τη συρρίκνωσή της, έτσι ώστε συνολικά η χώρα να παραδοθεί

  δέσμια στα μεταλλαγμένα τρόφιμα με όλες τις συνέπειες που αυτό επιφέρει, οικονομικές,

  διατροφικές κλπ.

  Νομίζω ότι και εδώ, η συζήτηση είναι μόνο στην αρχή της και αν και με τις θέσεις πολύ λίγο

  ανοίγεται, θα πρέπει άμεσα να την προχωρήσουμε όσο γίνεται περισσότερο και να δούμε

  τις θέσεις μας για τον αγροτικό τομέα.

  Ενα τελευταίο σημείο που θέλω να πιάσω, είναι ο τρόπος που αναλύουμε τις γεωπολιτικές

  εξελίξεις και συγκεκριμένα το ρόλο του ιμπεριαλισμού. Στο κείμενο εκφράζεται μια

  ιδιαίτερη σύγχυση πάνω στο ζήτημα αυτό.
• Αν θέλουμε σήμερα να δούμε την πραγματικότητα στη χώρα μας θα δούμε ότι η Ελλάδα

  ήταν και είναι μια απόλυτα εξαρτημένη χώρα, πριν από του Αγγλο-Αμερικάνους και τώρα

  από τους ευρωάτλαντες.

  Κατά συνέπεια χρειάζεται σε αυτό το περιβάλλον να χαράξουμε τόσο τους στόχους μας

  στην εξωτερική πολιτική, όσο και στην πάλη του κινήματος. Κι αυτό διότι στις θέσεις

  εκφράζεται μια προσπάθεια σαλαμοποίησης ή ίσων ευθυνών, πράγμα που από τη μία

  εξισώνει το θύτη με το θύμα και από την άλλη εξωραΐζει τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους, τους

  ευρωάτλαντες, για την κατάσταση που επικρατεί.

  Διότι αλήθεια ποιος είναι ο ιμπεριαλισμός διαχρονικά, ποιος επεμβαίνει σε χώρες, Σερβία,

  Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Αφρική, αγνοώντας όλους τους οργανισμούς υποδουλώνοντας τις

  χώρες, αφαιρώντας την κυριαρχία τους, αρπάζοντας τον εθνικό πλούτο τους. Το κείμενο

  μιλάει γενικά για ιμπεριαλιστές, ή για «δυτικούς ιμπεριαλιστές» και μοιάζει λίγο σαν να

  μιλάμε για είδος ανέμων και όχι να κάνουμε κοινωνικοπολιτική ανάλυση.

  Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε και στη συζήτηση μεταξύ μας και γενικότερα στην

  αριστερά, αλλά κυρίως όταν απευθυνόμαστε προς την κοινωνία ότι δεν υπάρχουν πολλοί

  και διαφόρων ειδών ιμπεριαλισμοί. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένας και έχει κυρίαρχη και

  ηγέτιδα δύναμη, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως και το ίδιο το κείμενο αναγνωρίζει σε ένα

  σημείο του.

  Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διάφοροι πόλοι και δορυφόροι του. Ούτε ότι

  δε θα παρουσιάζονται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τόσο πραγματικοί

  ανταγωνισμοί όσο και συχνά ακόμα και τεχνητές εντάσεις.

  Το να φτάνουμε όμως στο σημείο να μιλάμε για διάφορους ιμπεριαλισμούς και να

  ψάχνουμε να βρούμε τι κάνει ο ιμπεριαλισμός της Τουρκίας π.χ. απέναντι στον

  ιμπεριαλισμό του Ισραήλ, θα μας οδηγήσει σε εντελώς λαθεμένα συμπεράσματα που δε θα

  μπορούν να εξηγήσουν τις καταστάσεις που δημιουργούνται γύρω μας στην ολότητα και τη

  συνέχειά τους.

  Πολύ περισσότερο, αφήνει απ’ έξω τα βασικά ζητήματα που μπαίνουν στη χώρα και στο

  κίνημα, αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση, έτσι που αντί να συζητάμε για το ρόλο του

  ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, να ψάχνουμε να βρούμε τις αντιθέσεις μεταξύ των μελών του και με ποιες

  θα πάμε και ποιες θα αφήσουμε, υποβαθμίζοντας την όποια πολιτική ανάλυση από

  παράγοντα δράσης σε στοχασμούς διερεύνησης.

  Αυτό το ζήσαμε για κάμποσα χρόνια στη λογική και στη ρητορεία του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία

  του ’90 κυρίως και το μόνο που είχαμε σαν αποτέλεσμα αυτής της λογικής, ήταν την πλήρη

  υποταγή αυτής της πολιτικής, αλλά και την πλήρη ταύτισή της με τον ιμπεριαλισμό.

  Βασικός στόχος ωστόσο μιας τέτοιας λογικής ήταν και παραμένει να ρίχνει δηλητήριο στην

  αντίληψη ολόκληρης της κοινωνίας, αλλά ιδιαίτερα της νεολαίας, με αυτές τις γενικές,

  ατέρμονες και ανώδυνες αναζητήσεις αντιθέσεων και ρήξεων των διάφορων

  ιμπεριαλισμών, εντελώς ακίνδυνων για τον ιμπεριαλισμό τελικά, αλλά γι’ αυτό και πλήρως

  επικίνδυνων για το κίνημα και την προοπτική του.

  Το κείμενο είναι αποτέλεσμα σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και αφήνει πολλά σημεία

  υπό διευκρίνιση στη συνδιάσκεψη, αλλά και στον ίδιο το στίβο της πολιτικής ζωής, όπου θα

  χρειαστούν νέες υπερβάσεις, προκειμένου να διαμορφωθεί συνθετικά το νέο πολιτικό

  πρόγραμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.
• Ωστόσο το μέτωπο δεν πρέπει να το δούμε σαν ένα εκλογικό μηχανισμό, αλλά σαν ένα

  εργαλείο στα χέρια του λαού και της ε.τ., ένα εργαλείο αντίστασης απέναντι στις πολιτικές

  του ιμπεριαλισμού, αλλά και ένα εργαλείο συγκρότησης των δυνάμεων και οργάνωσης της

  πάλης των λαϊκών στρωμάτων και πρώτα της ε.τ.

  Τα γεγονότα στη Γαλλία δείχνουν με τον πιο πειστικό και προφανή τρόπο ότι οι αγώνες δεν

  έχουν προοπτική ούτε να ξεθυμαίνουν ούτε να ξεπουλιούνται και να προδίδονται, αλλά να

  συνεχίζουν μέχρι να νικήσουν. Μέχρι δηλαδή να ανοίξουν το δρόμο για το σοσιαλιστικό

  αύριο, το αύριο όχι που ονειρευόμαστε, αλλά που έχουμε ανάγκη και χρειαζόμαστε.

  Χρήστος Πρίφτης

  Ιούνιος 2016