«ΜΕ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ»
Πρόταση για την αναγκαία παρέμβαση στη συγκυρία των αριστερών,
σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών, απελευθερωτικών, κινηματικών δυνάμεων
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, και συνταξιούχοι. Κάποιοι ανήκουμε σε πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κινήσεις ή άλλες συλλογικότητες, κάποιοι όχι. Νοιώθουμε την ανάγκη να παρέμβουμε, κάτω από το βάρος όσων συμβαίνουν, στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους της μισής-δουλειάς, μισής-ανεργίας, στην απελπισία της ανεργίας των 50, στα σχολεία και στα νοσοκομεία, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Είμαστε όλοι όσοι προσπαθούμε να συγκροτήσουμε τη νέα συλλογική πολιτική διέξοδο. Το μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια παρέμβασης προς όλες τις δυνάμεις οργανωμένες ή μεμονωμένες, πολιτικές, ιδεολογικές, κινηματικές, δημιουργικές, παραγωγικές και απελευθερωτικές και προς ανθρώπους, αγωνιστές, συνδικαλιστές, εργαζόμενους, ανέργους, νέους, απογοητευμένους, οργισμένους, με αίσθηση μιας ανυπέρβλητης «αδυναμίας». Προς όλους αυτούς που, αναζητώντας χαμένα βασίλεια, χαμένες ευκαιρίες ή χαμένα οράματα, «πρέπει να ’χουν πολλή πίστη ή… πολλή απελπισία» για να αντέχουν να σκέπτονται ακόμα «εκεί όπου τα φαντάσματα βγαίνουν στους δρόμους με την ομίχλη και συντηρούν τη ζωή». (1)
Χορτάσαμε μεγάλα κείμενα και εμβριθείς αναλύσεις. Αποτέλεσμα (σχεδόν) μηδέν. Ψάχνουμε να βρούμε κι άλλους. Που θα έρχονται από τον ορίζοντα, τα εργοστάσια, τις πόλεις, τον κάμπο, τη θάλασσα… Να τους πλησιάσουμε, να αρχίσουμε πάλι. Ψάχνουμε για όλους τους άλλους. Τους «σαν κι εμάς». Να νικήσουμε το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, να κηδέψουμε τις απώλειες, να πούμε μόνο ένα «πάμε;» και να πάμε…» (2)
Αθήνα, Ιούνιος 2016
Επιτροπή στήριξης ΛΑΕ ΕΥΔΑΠ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1)
«Για να ’ρθετε εδώ αναζητώντας κάτι χαμένο, πρέπει να ’χετε πολλή πίστη ή …πολλή απελπισία», όπως λέει στο σκηνοθέτη ο γερο-συντηρητής στην Ταινιοθήκη του κατεστραμμένου Σεράγεβο, εκεί όπου τα φαντάσματα βγαίνουν στους δρόμους με την ομίχλη και συντηρούν τη ζωή. Τη μουσική της.
Όπως απαγγέλλει ο πρωταγωνιστής, ο ίδιος ο Αγγελόπουλος, στην τελευταία σκηνή:
«Όταν γυρίσω,
θα γυρίσω με τα ρούχα ενός άλλου.
Κανείς δεν θα με περιμένει.
…
Ανάμεσα σ΄ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
Ανάμεσα σ΄ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο,
Θα σου διηγούμαι το ‘‘ταξίδι’’ όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα ’ρθουν.
Ανάμεσα σ΄ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
Όλη την ανθρώπινη περιπέτεια,
την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει…»
Από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου : «Βλέμμα του Οδυσσέα 1995
(2)
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα…Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι «σαν κι εμάς». Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα πούμε μόνο ένα «πάμε;» και θα πάμε…»
Από το δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: ΑΦΕΤΗΡΙΑ – ΚΕΙΜΕΝΟ/ΑΦΗΓΗΣΗ: Οδυσσέας Ιωάννου – ΜΟΥΣΙΚΗ: Κίτρινα ποδήλατα – ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Νοέμβριος 2012
(3)
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Ένα τέτοιο πρόγραμμα σαν σύνολο απαντάει στις τωρινές, ζωτικές κι επείγουσες, ανάγκες της κοινωνίας, συγκρούεται με τις κυρίαρχες επιλογές, ανοίγει μέτωπα με το κεφάλαιο (ντόπιο και διεθνές), έρχεται σε ευθεία ρήξη με βασικά ιδεολογήματα και επιλογές του νεοφιλελευθερισμού (ιδιωτικοποίηση των πάντων και αρπαγή των εθνικών υποδομών και των κοινωνικών αγαθών, το οποίο χαρακτηρίζουν επενδύσεις). Προφανώς χρειάζεται επεξεργασία. Όμως προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συζητήσουμε, να καταλήξουμε άμεσα και κυρίως να θέσουμε μαχητικά στην κοινωνία προς διεκδίκηση και άμεση εφαρμογή.
(4)
Ρύθμιση του χρόνου εργασίας
Σε όλες τις φάσεις της ταξικής πάλης και των κοινωνικών στροφών ο τρόπος ρύθμισης και οργάνωσης του χρόνου εργασίας εξέφρασε την πολιτική ισχύ των διάφορων κοινωνικών τάξεων και ομάδων (κυρίως της εργατικής τάξης) και έπαιξε κεντρικό ρόλο και ουσιαστικά καθόρισε το μοντέλο της κοινωνικής οργάνωσης.
Αποφεύγοντας την ιστορική αναδρομή πρέπει μόνο να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε επαρκώς την έντονη κι επίμονη παρέμβαση του μνημονιακού μπλοκ σε όλη την 6χρονη μνημονική περίοδο στο θέμα του χρόνου εργασίας.
Η πλήρης απορρύθμιση αφενός και η τεράστια αύξηση του ημερήσιου, εβδομαδιαίου, μηνιαίου, ετήσιου και δια βίου εργασιακού χρόνου, μείωσε δραματικά, πολύ περισσότερο και από την ονομαστική μείωση, τη μέση ωριαία αμοιβή της εργασίας, κατέστησε τους μισθωτούς χωρίς ελεύθερο προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό χρόνο και διαμορφώνει ένα κοινωνικό μοντέλο «γκέτο», χωρίς δίοδο διαφυγής για τους μισθωτούς. Τελειώνει το μοντέλο της ελαστικότητας των δύο προηγουμένων δεκαετιών, που ουσιαστικά εξέφρασε τη συνύπαρξη του προηγούμενου «σταθερού» μοντέλου με το επόμενο και ήδη παρών, μοντέλο «γκέτο» και έχουμε μια ραγδαία επιδείνωση για τους όρους ζωής και εργασίας των μισθωτών.
(Ανάλογα συμπεράσματα προκύπτουν και για μικρομεσαίους, αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες και επιστήμονες)
Οι μνημονιακές παρεμβάσεις αύξησαν κατά 35% το δια βίου χρόνο εργασίας για 40 χρόνια δουλειάς (από 53.000 ώρες σε 72.000 περίπου) ενώ αυξάνει ποσοστιαία περαιτέρω το χρόνο εργασίας για την κατοχύρωση της ελάχιστης σύνταξης κατά 58% (από 23.000 ώρες σε 36.000). Αυτό σημαίνει και αντίστοιχη μείωση του μέσου εργατικού αλλά και συντάξιμου μισθού.
Καμία σύγχρονη ριζοσπαστική πρόταση παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου και ανάδειξης του ανθρώπου στο κέντρο μιας τέτοιας προοπτικής δε μπορεί να υπάρξει αν δε θέσει στο κέντρο της φυσιογνωμίας της και των δράσεων της το θέμα του χρόνου εργασίας (ποσοτικά σε κάθε παράμετρο, ημερήσια, εβδομαδιαία, μηνιαία, ετήσια και δια βίου αλλά και ποιοτικά, δηλ. οργάνωση-ελέγχου του χρόνου εργασίας και άρα μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης).
Και καμία «αναπτυξιακή» πρόταση δεν εκ φεύγει της ΤΙΝΑ και δεν αντιμετωπίζει την ανεργία αν δε θέσει ως κεντρικό ζήτημα το θέμα της ποσότητας και της οργάνωσης του εργάσιμου χρόνου. Σε κάθε άλλη περίπτωση με την αναπτυξιολαγνεία ρίχνουμε νερό στο μύλο της νεοφιλελέ ΤΙΝΑ και ακυρώνουμε την «αριστερή» μας πρόταση στον πυρήνα της.
Κεντρικό μας μότο: «Άμεση μείωση του ημερήσιου, εβδομαδιαίου, μηνιαίου και ετήσιου χρόνου εργασίας. Άμεση μείωση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια. Δεν επιτρέπεται να εργάζονται 70άρηδες και να κοιμούνται 30άρηδες».
Πρόταση για την αναγκαία παρέμβαση στη συγκυρία των αριστερών,
σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών, απελευθερωτικών, κινηματικών δυνάμεων
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, και συνταξιούχοι. Κάποιοι ανήκουμε σε πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές κινήσεις ή άλλες συλλογικότητες, κάποιοι όχι. Νοιώθουμε την ανάγκη να παρέμβουμε, κάτω από το βάρος όσων συμβαίνουν, στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους της μισής-δουλειάς, μισής-ανεργίας, στην απελπισία της ανεργίας των 50, στα σχολεία και στα νοσοκομεία, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Είμαστε όλοι όσοι προσπαθούμε να συγκροτήσουμε τη νέα συλλογική πολιτική διέξοδο. Το μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια παρέμβασης προς όλες τις δυνάμεις οργανωμένες ή μεμονωμένες, πολιτικές, ιδεολογικές, κινηματικές, δημιουργικές, παραγωγικές και απελευθερωτικές και προς ανθρώπους, αγωνιστές, συνδικαλιστές, εργαζόμενους, ανέργους, νέους, απογοητευμένους, οργισμένους, με αίσθηση μιας ανυπέρβλητης «αδυναμίας». Προς όλους αυτούς που, αναζητώντας χαμένα βασίλεια, χαμένες ευκαιρίες ή χαμένα οράματα, «πρέπει να ’χουν πολλή πίστη ή… πολλή απελπισία» για να αντέχουν να σκέπτονται ακόμα «εκεί όπου τα φαντάσματα βγαίνουν στους δρόμους με την ομίχλη και συντηρούν τη ζωή». (1)
Χορτάσαμε μεγάλα κείμενα και εμβριθείς αναλύσεις. Αποτέλεσμα (σχεδόν) μηδέν. Ψάχνουμε να βρούμε κι άλλους. Που θα έρχονται από τον ορίζοντα, τα εργοστάσια, τις πόλεις, τον κάμπο, τη θάλασσα… Να τους πλησιάσουμε, να αρχίσουμε πάλι. Ψάχνουμε για όλους τους άλλους. Τους «σαν κι εμάς». Να νικήσουμε το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, να κηδέψουμε τις απώλειες, να πούμε μόνο ένα «πάμε;» και να πάμε…» (2)
- Η Αριστερά δεν υπάρχει για τον εαυτό της ή για την υπόλοιπη Αριστερά. Υπάρχει για την κοινωνία, με την κοινωνία και ως κομμάτι της κοινωνίας και μάλιστα των εργατικών και πιο χαμηλών στρωμάτων της. Δεν υπάρχει ούτε αυτοεπιβεβαιωτικά, ούτε εταιροκαθοριζόμενη ως προς την υπόλοιπη Αριστερά. Δεν υπάρχει για να μπαίνει στη βουλή ή για να συντηρεί συστημικά, τελικά πολιτικά «μαγαζάκια» και «ηγεσίες» και να λογίζεται ως κομμάτι, έστω και αριστερό, του συστήματος. Υπάρχει και πρέπει να υπάρχει απολύτως ως κομμάτι της κοινωνίας και για την κοινωνία.
- Υπάρχει ρεαλιστικό, εναλλακτικό, αριστερό πρόγραμμα σήμερα (ενάντια στη λογική της ΤΙΝΑ – There Is No Alternative- δηλαδή στη λογική ότι δεν υπάρχει εναλλακτική); Βιώσαμε την πλήρη ήττα και κατάρρευση για τα «τέλεια» προγράμματα που έχουν λυμένες όλες τις πλευρές και πιθανές “αποκλίσεις”, ή που είναι κοστολογημένα και εφαρμόσιμα. Προχωράμε τώρα με ενσυναίσθηση των άμεσων αναγκών της κοινωνίας, αξιοποιώντας τις δυνατότητας της στιγμής, και την προοπτική που επιτρέπει η ιστορική εμπειρία, η επιστημονική τεκμηρίωση της εποχής μας και τα κινήματα και οι θεσμοί αλληλεγγύης που θα αναπτυχθούν πανευρωπαϊκά και παγκόσμια όταν θα βαδίζουμε έναν τέτοιο δρόμο. Οικοδομούμε την εναλλακτική των άμεσων κοινωνικών αναγκών και στηριζόμαστε στο ρεαλισμό της συλλογικής διεκδίκησης, της δημοκρατικής νομιμοποίησης, της λαϊκής ενότητας και λαϊκής συμμαχίας με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που αναπτύσσεται στη «φωτιά» των λαϊκών και κοινωνικών αγώνων. Άρα: Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΟΛΩΝ των ιδεολογικών, πολιτικών, οργανωτικών και κινηματικών δυνάμεων και δυνατοτήτων, στην υπεράσπιση της αναγκαιότητας για άμεση υλοποίηση, στη διεκδίκηση αλλά και στην εφαρμογή, ενός τέτοιου προγράμματος ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ, από όλους, ΤΩΡΑ και ΠΑΝΤΟΥ, θα δώσει ανάσα ελπίδας στην κοινωνία, προοπτική νίκης στις απελευθερωτικές κοινωνικές δυνάμεις και έδαφος διαμόρφωσης μιας νέας Οραματικής Αφήγησης, με πραγματικούς κοινωνικούς όρους, για τις δυνάμεις της συλλογικής κοινωνικής απελευθέρωσης.
- Άμεσο μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα ταξικής μεροληψίας και λαϊκής σωτηρίας 5 αξόνων: ( 3)
- Ανόρθωση των κοινωνικών ερειπίων, με άμεση βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης,
- Υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, κατοικία, μετακινήσεις, ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, δημόσιος χώρος) ως δημόσια – κοινά αγαθά,
- Θεσμική επαναθεμελίωση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων
- Διαγραφή του χρέους
- Υλοποίηση ενός γιγαντιαίου προγράμματος δημόσιων επενδύσεων με ανατροπή στο παραγωγικό μοντέλο και στις κοινωνικές δυνάμεις που θα παίρνουν το πάνω χέρι στην παραγωγική διαδικασία (4), ώστε να βρουν δουλειά 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς αστερίσκους, είναι το απαραίτητο έδαφος για τη δημιουργία του αναγεννητικού κοινωνικού κινήματος και του πολιτικού μετώπου που θα δώσει όραμα στην κοινωνία κι ελπίδα στο λαό μας.
- Ποιος θα το εφαρμόσει;
- Συγκρότηση παντού εργατικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων με αμεσο-δημοκαρτική συγκρότηση που θα αποτελέσουν τα κύτταρα συσπείρωσης και αυτό-οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων που θα κινήσουν, θα υλοποιήσουν και θα ελέγχουν την εφαρμογή της Νέας Πολιτικής. Με νέα κουλτούρα, χωρίς αποκλεισμούς και εφαρμογή ιδεολογικής και πολιτικής «πόρτας» (πλην φασισμού), μακριά από λογικές οργανωτικής ηγεμονίας, πολιτικών καπελωμάτων, ιδεολογικής αυθεντίας, αγωνιστικού μονοπωλίου, κινηματικής τρομοκρατίας, ηθικού («αριστερού παπικού») αλάθητου και «τηλεπερσόνων» και παραγόντων.
- Το αίτημα της συντακτικής συνέλευσης μπορεί να συμπυκνώσει ως σύνθημα την απαίτηση για πλήρη αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην κατεύθυνση της δημοκρατίας και της πρόταξης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να αποτελέσει το μέσο ενεργοποίησης ευρύτατων κοινωνικών δυνάμεων στη διαμόρφωση, στην υπεράσπιση και στην υλοποίηση της Νέας Πολιτικής.
- «Απόλυτη» Δημοκρατία παντού:
- Πολιτικά συνθήματα:
- Διαγραφή χρέους.
- Νέα Σεισάχθεια.
- Συντακτική συνέλευση.
- Εργατικός – κοινωνικός έλεγχος παντού.
- Όχι στην ιδιωτικοποίηση.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση.
- Έξοδος από Ευρώ – Εθνικό νόμισμα.
- Δημοψήφισμα για ΕΕ, με σαφή θέση για έξοδο από ΕΕ.
Αθήνα, Ιούνιος 2016
Επιτροπή στήριξης ΛΑΕ ΕΥΔΑΠ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1)
«Για να ’ρθετε εδώ αναζητώντας κάτι χαμένο, πρέπει να ’χετε πολλή πίστη ή …πολλή απελπισία», όπως λέει στο σκηνοθέτη ο γερο-συντηρητής στην Ταινιοθήκη του κατεστραμμένου Σεράγεβο, εκεί όπου τα φαντάσματα βγαίνουν στους δρόμους με την ομίχλη και συντηρούν τη ζωή. Τη μουσική της.
Όπως απαγγέλλει ο πρωταγωνιστής, ο ίδιος ο Αγγελόπουλος, στην τελευταία σκηνή:
«Όταν γυρίσω,
θα γυρίσω με τα ρούχα ενός άλλου.
Κανείς δεν θα με περιμένει.
…
Ανάμεσα σ΄ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
Ανάμεσα σ΄ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο,
Θα σου διηγούμαι το ‘‘ταξίδι’’ όλη νύχτα
κι όλες τις νύχτες που θα ’ρθουν.
Ανάμεσα σ΄ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο,
Όλη την ανθρώπινη περιπέτεια,
την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει…»
Από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου : «Βλέμμα του Οδυσσέα 1995
(2)
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα…Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι «σαν κι εμάς». Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα πούμε μόνο ένα «πάμε;» και θα πάμε…»
Από το δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: ΑΦΕΤΗΡΙΑ – ΚΕΙΜΕΝΟ/ΑΦΗΓΗΣΗ: Οδυσσέας Ιωάννου – ΜΟΥΣΙΚΗ: Κίτρινα ποδήλατα – ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Νοέμβριος 2012
(3)
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
- Η ανόρθωση των κοινωνικών ερειπίων, με άμεση βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης. Aπαιτείται ένα σύνολο άμεσων μέτρων που θα βελτιώνει εδώ και τώρα, τη θέση των χαμηλότερων στρωμάτων, κυρίως μισθωτών, ανέργων, νέων και συνταξιούχων, και θα τους συσπειρώνει μαχητικά γύρω από τη ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, παγιώνοντας και διευρύνοντας την κοινωνική βάση στήριξης μιας αριστερής δυναμικής. Θεμελιώνοντας έτσι τη βασικότερη προϋπόθεση για βαθύτερες αλλαγές και τομές στην ελληνική κοινωνία. Κατώτατος μισθός, επίδομα ανεργίας, 35ωρο-5μερο, άμεση μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, φορολογικές ελαφρύνσεις, επαναφορά 13ου-14ου μισθού, νέα συσάχθεια, μπορούν να είναι ένα πακέτο μέτρων άμεσης ανατροπής του πραγματικού αλλά και του ψυχολογικού κλίματος στην κοινωνία.
- H υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών. Yγεία, παιδεία, κατοικία, μετακινήσεις, ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, δημόσιος χώρος, ως δημόσια – κοινά αγαθά, με την κατοχύρωση της καθολικής προσβασιμότητας, της ποιότητας υπηρεσιών, και της φθηνής τιμής.
- H θεσμική επαναθεμελίωση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Aποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του εργατικού δικαίου, κατάργηση της αξιολόγησης παντού, ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, κατάργηση όλων των ειδικών σωμάτων της αστυνομίας, περιφρούρηση της προσωπικής ζωής από τον έλεγχο συμφερόντων μέσω της νέας τεχνολογίας και φυσικά άνοιγμα διαδικασιών συντακτικής συνέλευσης, ως μέσου λαϊκής αναθεσμοτέθησης της ελληνικής κοινωνίας.
- Συντακτική Συνέλευση: Ευρύτατο σώμα 1000-3000 εκλεγμένων και κληρωτών με διαδικασίες ανάκλησης και επικύρωσης με δημοψηφίσματα όλων των άρθρων του νέου πολιτικού-κοινωνικού συμφώνου οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας (νέο σύνταγμα).
- H διαγραφή του χρέους (και άμεση στάση πληρωμών).
- H υλοποίηση ενός γιγαντιαίου προγράμματος δημόσιων επενδύσεων με ανατροπή στο παραγωγικό μοντέλο και στις κοινωνικές δυνάμεις που θα παίρνουν το πάνω χέρι στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να βρουν δουλειά 1,5 εκατομμύριο άνεργοι(αυτό μάλλον είναι το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί είναι εύκολο να το λέμε αλλά δύσκολο να περιγράψουμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το παραγωγικό μοντέλο και πως πραγματικά θα παίρνουν το πάνω χέρι οι δυνάμεις της εργασίας έναντι των δυνάμεων του κεφαλαίου, κατά την υλοποίησή του), εθνικοποίηση των τραπεζών, σαφής στροφή στην πρωτογενή παραγωγή, μέτρα για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ανάπτυξη όλων των κρατικών, κοινωνικών και συνεταιριστικών δομών παροχής των κοινωνικών αγαθών προς την κοινωνία, είναι μερικά από τα, κατ’ εμάς, προφανή τέτοια μέτρα.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα σαν σύνολο απαντάει στις τωρινές, ζωτικές κι επείγουσες, ανάγκες της κοινωνίας, συγκρούεται με τις κυρίαρχες επιλογές, ανοίγει μέτωπα με το κεφάλαιο (ντόπιο και διεθνές), έρχεται σε ευθεία ρήξη με βασικά ιδεολογήματα και επιλογές του νεοφιλελευθερισμού (ιδιωτικοποίηση των πάντων και αρπαγή των εθνικών υποδομών και των κοινωνικών αγαθών, το οποίο χαρακτηρίζουν επενδύσεις). Προφανώς χρειάζεται επεξεργασία. Όμως προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συζητήσουμε, να καταλήξουμε άμεσα και κυρίως να θέσουμε μαχητικά στην κοινωνία προς διεκδίκηση και άμεση εφαρμογή.
(4)
Ρύθμιση του χρόνου εργασίας
Σε όλες τις φάσεις της ταξικής πάλης και των κοινωνικών στροφών ο τρόπος ρύθμισης και οργάνωσης του χρόνου εργασίας εξέφρασε την πολιτική ισχύ των διάφορων κοινωνικών τάξεων και ομάδων (κυρίως της εργατικής τάξης) και έπαιξε κεντρικό ρόλο και ουσιαστικά καθόρισε το μοντέλο της κοινωνικής οργάνωσης.
Αποφεύγοντας την ιστορική αναδρομή πρέπει μόνο να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε επαρκώς την έντονη κι επίμονη παρέμβαση του μνημονιακού μπλοκ σε όλη την 6χρονη μνημονική περίοδο στο θέμα του χρόνου εργασίας.
Η πλήρης απορρύθμιση αφενός και η τεράστια αύξηση του ημερήσιου, εβδομαδιαίου, μηνιαίου, ετήσιου και δια βίου εργασιακού χρόνου, μείωσε δραματικά, πολύ περισσότερο και από την ονομαστική μείωση, τη μέση ωριαία αμοιβή της εργασίας, κατέστησε τους μισθωτούς χωρίς ελεύθερο προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό χρόνο και διαμορφώνει ένα κοινωνικό μοντέλο «γκέτο», χωρίς δίοδο διαφυγής για τους μισθωτούς. Τελειώνει το μοντέλο της ελαστικότητας των δύο προηγουμένων δεκαετιών, που ουσιαστικά εξέφρασε τη συνύπαρξη του προηγούμενου «σταθερού» μοντέλου με το επόμενο και ήδη παρών, μοντέλο «γκέτο» και έχουμε μια ραγδαία επιδείνωση για τους όρους ζωής και εργασίας των μισθωτών.
(Ανάλογα συμπεράσματα προκύπτουν και για μικρομεσαίους, αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες και επιστήμονες)
Οι μνημονιακές παρεμβάσεις αύξησαν κατά 35% το δια βίου χρόνο εργασίας για 40 χρόνια δουλειάς (από 53.000 ώρες σε 72.000 περίπου) ενώ αυξάνει ποσοστιαία περαιτέρω το χρόνο εργασίας για την κατοχύρωση της ελάχιστης σύνταξης κατά 58% (από 23.000 ώρες σε 36.000). Αυτό σημαίνει και αντίστοιχη μείωση του μέσου εργατικού αλλά και συντάξιμου μισθού.
Καμία σύγχρονη ριζοσπαστική πρόταση παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου και ανάδειξης του ανθρώπου στο κέντρο μιας τέτοιας προοπτικής δε μπορεί να υπάρξει αν δε θέσει στο κέντρο της φυσιογνωμίας της και των δράσεων της το θέμα του χρόνου εργασίας (ποσοτικά σε κάθε παράμετρο, ημερήσια, εβδομαδιαία, μηνιαία, ετήσια και δια βίου αλλά και ποιοτικά, δηλ. οργάνωση-ελέγχου του χρόνου εργασίας και άρα μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης).
Και καμία «αναπτυξιακή» πρόταση δεν εκ φεύγει της ΤΙΝΑ και δεν αντιμετωπίζει την ανεργία αν δε θέσει ως κεντρικό ζήτημα το θέμα της ποσότητας και της οργάνωσης του εργάσιμου χρόνου. Σε κάθε άλλη περίπτωση με την αναπτυξιολαγνεία ρίχνουμε νερό στο μύλο της νεοφιλελέ ΤΙΝΑ και ακυρώνουμε την «αριστερή» μας πρόταση στον πυρήνα της.
Κεντρικό μας μότο: «Άμεση μείωση του ημερήσιου, εβδομαδιαίου, μηνιαίου και ετήσιου χρόνου εργασίας. Άμεση μείωση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια. Δεν επιτρέπεται να εργάζονται 70άρηδες και να κοιμούνται 30άρηδες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου